Bursztynowe Morze

Fedorra

- Ha ha ! - popatrzyła na nią , - Jest taki jeden wilk , bardzo miły . Na imię ma Aronn . - A ty sie nie wykręcaj , tylko mów co było miedzy Tobą a Torresem ! - uśmiechnęła się do niej zawadiacko . Czekała aż przyjaciółka odpowie .

Sammaria

Weszła.Położyła się na ciepłym pełnym bursztynów piasku.Wpatrywała się w morze i rozmyślała. Po dłuższej chwili wstała i wbiegła do morza.

Dyzman

Dyzman zrozumiał że zaczął kłótnie między dwoma przyjaciółkami ,ale się do niej nie wtrącał. Odsuną się na bok.

Nikita

Nikita zaskoczona pytaniem odpowiedziała śmiejąc się do przyjaciółki - Nic ciekawego . Też nie gadamy - Wadera przestała się śmiać i spuściła łeb w dół . Po cichutku głosem nieco zdławionym rzekła - Mam wrażenie , że on już mnie zapomniał i nie pamięta dawnych czasów . - Po jej pysku spłynęła krystalicznie czysta łza . Nikita nie chciała mieć zepsutego dnia do końca więc zerwała się na równe nogi i wbiegła do morza .
Nurkując i spoglądając na podwodne krajobrazy tęskniła za dawnymi czasami wspólnie spędzonymi z wilkiem o imieniu Torres . Kochała go nad wszystko ale nie chciała mu tego uświadamiać ponieważ bała się , że on nie odwzajemni jej tego uczucia .
Kiedy wyszła na brzeg z jej ciała spływała woda jednak nie chciało jej się otrzepywać więc tylko zastrzygła uchem i położyła się jakieś 13 kroków od Fedorry i Dyzmana . Jej wzrok utkwił na morzu a myśli były daleko , daleko .

Fedorra

Fedorra popatrzyła na rumieniąca się przyjaciółkę , - No już dobrze , dobrze ! Chodź do morza , trzeba ukryć jakoś te rumieńce ! - uśmiechnęła się do niej . Następnie podeszła do Dyzmana , - Ty pierwszy ! - pchnęła go nieznacznie w stronę morza .

Sammaria

Wyszła z morza i rozejrzała się.Na plaży byli jej przyjaciele.Podeszła do nich i rzekła:Co u was?I przywitała ich przyjaznym machnięciem ogona.

Dyzman

Dyzman przeraził się sytuacjom zaczął sobie mruczeć pod nosem.
-Będzie rozróba.- Podszedł do wilczyc i się pożegnał.
-nara - A potem odszedł

Fedorra

- Jak widzisz nic . - odpowiedziała Fedorra machając ogonem i uśmiechając się do Sammarii , - Próbuję zapedzić ich do morza , ale najwidoczniej nie chcą - powiedziała patrząc w stronę Nikity i Dyzmana . - Jak tam Kihe ? - spytała uśmiechając się do niej .

Nikita

Nikita patrzyła na błękitne niebo na którym od czasu do czasu pojawiały się ptaki . Nie była ona już zainteresowana znajdującymi się tu wilkami . Teraz myślała tylko o Torresie . Myślała co zrobić aby zwrócić na siebie jego uwagę . Zastanawiała się w ciąż i nic jej nie przychodziło do głowy .
W końcu wymyśliła ! Pójdzie z nim znowu na pustynie i tam zacznie z nim romansować . Kochała go tak , że nie mogła choćby i przez chwilę przestać o nim myśleć . Nikita wstała i otrzepała się z piasku . Po chwili można było widać jak piękne zgrabne biało niebieskie ciało porusza się szybko w kierunku morza . Nikita zniknęła za falą .
Nurkowała i podziwiała wszystko co się da . Kiedy pływała przy samym dnie zobaczyła tam przepiękną muszelkę kształtem podobną do serca . Chwyciła ją w pyszczek nie wypływając wciąż na powierzchnie . Była ona w pływaniu doskonała . Potrafiła wytrzymać pod wodą bardzo długo . Pływając nuciła sobie piosenkę o miłości . Nie miała zamiaru wrócić na brzeg . Stwierdziła , że nie ma po co . Przecież nie było tam tego wilka dla którego ona żyje . A teraz poza nim nie liczy się już nic .

Sammaria

- Dobrze z nim , a u Aronna? - zapytała jej się i opryskała wodą.Później sama wskoczyła do wody i zanurkowała.Pod wodą było pełno bursztynów.Jeden był żółto czerwony.Sammaria wzięła go w pyszczek i wynurzyła się na powierzchnię.Podpłynęła do Fedorry - Spójrz jaki ładny.I wypłynęła na brzeg.

Fedorra

- Tak - odpowiedział Fedorra . Połozyła się na piasku , myślała o Aronnie . Kochała go bardzo . Chciałaby żeby był tu z nią . Przypomniała sobie chwile , kiedy spedzała je z Aronnem . Usmiechnęła się . Zamknęła oczy i marzyła o wybranku .

Sammaria

Sammaria położyła bursztyn obok przyjaciółki.Wiedziała że jej go nie zabierze,ponieważ ufała jej.Znów wskoczyła do morza i zanurkowała.Płynęła coraz głębiej.Dotarła prawie do samego dna.Tam zobaczyła małą złotą rybkę.Pomyślała sobie , że chce być z Kihe.Sammaria pogrążyła dwa razy po dnie i zaczynała się wynurzać.Miała nadzieje ,że jej życzenie się spełni.

Nikita

Nikita widząc pod wodą wynurzającą się na powierzchnię przyjaciółkę Sammarię podpłynęła do niej nie tworząc dookoła fal . Chwyciła ją za nogę i pociągnęła w dół . Kiedy ona i przyjaciółka były pod wodą łapką wskazała jej kierunek w który chciałaby z nią popłynąć . Wiedziała , że jest tam zakątek zwany przez Nikitę ,, Zakątkiem Wyznań '' . Wadera zawsze kiedy miała jakiś problem płynęła do tego miejsca i tam myślała życzenie . Zawsze się ono spełniało .

Brenda

Ziewnęła i zsunęła sie z framugi okna na piaszczysty piasek plaży. Znów podniosła pysk w stronę nieba, jednak żadnego ognistego ptaka tam nie dostrzegła. Zwróciła głowę w stronę wilków, jeśli można je tak nazwać.
Ona nazwała by je najwyżej... rzeczami. Małymi laleczkami w rękach innych. A najlepiej w jej łapach. Postanowiła się nimi pobawić.
Podbiegła do nich, niby to beztrosko i powiedziała do czarnej wilczycy zwanej przez innych jak słyszała Fedorra :
- Powiedz... Czy zawsze jesteś taka, no nie wiem... niezdarna?
Zakręciła ogonem w powietrzu.

Sammaria

Sammaria popłynęła za przyjaciółką w kierunku którym wskazała łapką.Płynęła obok niej pytającym wzrokiem popatrzyła się na nią,ponieważ nie wiedziała gdzie płynęły.

Nikita

Nikita wyczuwając niebezpieczeństwo dziejące się na plaży szybko wynurzyła się i krzyknęła do zebranych tu jej przyjaciół - Szybko uciekajmy na Diamentowy Wodospad ! - Wybiegając z morza zaczęła biec w kierunku wodospadu spoglądając czasem do tyłu czy przyjaciele biegną za nią .

Kaisa

Kaisa nadal siedziała nieruchomo niczym posąg przy brzegu, ze spojrzeniem utkwionym w falującej morskiej wodzie. Tym razem jednak nie dała ponieść się myślom. Od chwili, kiedy ktoś wypowiedział słowa na jej temat, słuchała rozmów zgromadzonych nad morzem wilków. Miłość, miłość, miłość... aż jej się niedobrze robiło. Wsparła się łapą o piasek i odchyliła lekki głowę, przenosząc teraz wzrok na błękitne niebo. Śledziła wzrokiem jeden z obłoków.

Sammaria

Sammaria wynurzyła się na brzeg i biegła ile miała sił w łapkach za swoją przyjaciółką.Biegnąc potknęła się o kamień i skręciła łapkę.W bulu biegła utykając na tylną lewą łapkę.Po chwili wybiegła z tego miejsca.

Kaisa

Gdy usłyszała głuchy łomot upadającej wilczycy, energicznie odwróciła głowę, by spojrzeć na niebieską waderę, kuśtykającą za jakąś inną wilczycą. Uśmiechnęła się słabo. Towarzystwo zaczęło się wykruszać. Może teraz choć na chwilę zapanuje nad tym morzem cisza?

Brenda

Podniosła głowę i widząc leżącą wilczycę, aż zatrzęsła się, myśląc o żuceniu się na nią i oderwaniu jej tej małej, nędznej główki. A właściwie czemu nie? Kto tam by jej żałował. Takiej niezdary. Do tego chańbiącą imię watahy nocy. Ruszyła w jej stronę wcale nie starając się być niezauważoną.