Bursztynowe Morze

Yukundus

-Ciebie również miło cię poznać.- Powiedział i spojrzał na morze.- Często tu przychodzisz?- Zapytał znienacka.

Fedorra

- Tak - odpowiedziała patrząc na spienione fale . - Podoba ci się tu ? - spytała nie odrywając wzroku od morza . - Jesteś bardzo miły , masz jakichś przyjaciół ? - spytała uśmiechnając się promiennie do gryfa .

Yukundus

- Nie...- Przyznał zawstydzony.- Jak już wspominałem jestem tu nowy, a przyjaciele moi zostali daleko.- westchną. - Ty też jesteś bardzo miał. Przynajmniej mam z kim porozmawiać. Może dlatego tak mi się tu podoba...- przyznał i spojrzał na morze.

Fedorra

- Dziękuję . - odpowiedziała lekko się rumieniąc . - Skoro nie masz przyjaciół , może ja bym dostała się do ich grona ? Oczywiście jeśli chcesz . - dodała szybko . Uśmiechnęła się do gryfa czekając na odpowiedź .

Yukundus

- Oczywiście.- Powiedział radośnie gryf.- Nie śmiałem tego zaproponować. Czyli jesteśmy przyjaciółmi?- Upewnił się i zaśmiał tak jak tylko gryfy potrafią.

Fedorra

- No tak ! - odpowiedziała uśmiechnięta , - Więc , przyjacielu , proponuję iść nad wodospad diamentów , co ty na to ? - spytała gryfa . Machała rytmicznie ogonem , jakby w rytm niezwykle skocznej melodii . Czasami uderzała ogonem o piach co ją trochę łaskotało .

Yukundus

-Dobrze. Zwiedzę trochę miejsc.- Powiedział i wstał z piachu. Rozprostował na próbę skrzydła i przeciągnął się niczym wielki kot.- Chodźmy.

Fedorra

Fedorra skinęła nieznacznie głową . Otrzepała się z resztek piachu , rozprostowała łapy i ruszyła przed siebie . Z uśmiechem na pyszczku opuściła powolnie to miejsce . Po chwili odwróciła się patrząc czy gryf idzie za nią , kiedy zobaczyła że nie , machnęła łapą w stronę wyjścia i ruszyła przed siebie .

Yukundus

-Idę, już idę.- Powiedział i ruszył za wilczycą.

Nikita

Nikita przyszła tu z łbem spuszczonym ku dołowi .
Zastanawiała się nad dwoma wilkami . Myślała mianowicie o Torresie i Ironmanie . Wiedziała , że są oni w niej zakochani . Nie wiedziała którego wybrać .
Wiele miała wspomnień związanych z Torresem jednak czuła również coś mocnego do Ironmana . Oczy zapłynęły jej łzami .
Podeszła do morza i usiadła na ciągle podmywanym przed fale piachu .
Rozpłakała się . Szlochała i przecierała swoją łapką ślepia .

Helmi

Małe wilczątko o niby ludzkiej budowie biegło przez plażę, w przednich łapkach przytrzymując sukienkę, by nie potknąć się o nią przypadkiem. Helmi przystanęła i rozejrzała się po okolicy w poszukiwaniu towarzystwa. Jej wzrok spoczął na białej wilczycy z niebieskimi znaczeniami. Wyglądała na nieszczęśliwą, więc mała pognała szybko w jej kierunku. Lubiła pocieszać. - Co się stało? - zapytała.

Soaphy

Weszła z dumnie podniesionym łbem i stojącymi jak nigdy uszami.
Otrzepała się. Zauważyła niebieską, siedzącą nad morzem ze spuszczoną głową.
Dziś wadera miała dobry humor. Jej oczy były szare, bardzo szare, a długaśny ogon był uniesiony. Wilczyca postanowiła podejść ostrożnie do Nikity. Była strasznie ciekawa co się jej stało. So nigdy nie zastała jej w takim humorze, a na pewno nie nad Bursztynowym Morzem.

Nikita

Nikita nie miała ochoty na rozmowę gdyż wiedziała , że kiedy zacznie się zwierzać rozżali się jeszcze bardziej .
Zastrzygła uchem na czyjeś kroki . Odwróciła się i dostrzegła idącą w jej kierunku So . Jej wzrok jednak znów pognał na lśniącą , falującą się wodę .
Wadera czuła się nieco speszona w towarzystwie wilczyc . Wstała i odeszła pare kroków od nich . Chciała być sama aby dobrze przemyśleć sytuację w jakiej się znajduję . Weszła do morza i usiadła w nim . Woda sięgała jej do pasa .
Nikita uniosła lekko łeb do góry i zamknęła oczy . Podmuch wiatru sprawiał , że na jej pyszczku pojawiał się nieśmiały uśmiech .

Helmi

Przekrzywiwszy nieco łebek, usiadła na piasku. Przyglądała się wilczycy, która chyba usiłowała ukryć się przed nią w morskiej wodzie, a potem przeniosła wzrok na znajdującą się niedaleko brązową wilczycę. Zmarszczyła nosek. To pewnie ona wystraszyła Nikitę!

Soaphy

Wadera zawróciła.
Usiadła na plaży ze zmarszczonym pyskiem. Uznała, że towarzyszka ją zignorowała. Nie skomentowała Nikity. Zastanawiając się o co chodzi wilczycy, przerzuciła wzrok na Helmi. Bacznie lustrowała swoimi ślepiami nowo przybyłą. Wystawiła krwistoczerwony jęzor czekając na ruch wilczyc.

Nikita

Nikita nie była w ogóle zainteresowana znajdującymi się tu wilkami więc wstała i zastrzygła uchem .
Po chwili zaczęła wolnym krokiem wchodzić do morza . Było ją widać coraz mniej aż w końcu zniknęła za falą .
Postanowiła , że podziwianie podwodnych widoków nieco ją rozweseli . Ruszała rytmicznie łapami i ogonem aby nie stać w miejscu .
Kiedy tak sobie nurkowała co chwilę przed jej ślepiami przepływała jakaś ryba . Wadera zaczęła nurkować coraz niżej aż w końcu nic nie było widać .
Dookoła było ciemno , a woda robiła się coraz chłodniejsza . W końcu Nikita poczuła dreszcze .
Wilczyca stwierdziła , że już głębiej nie popłynie , wręcz przeciwnie zaczęła płynąć w kierunku brzegu . Płynęła tuż nad dnem kiedy to nagle coś wbiło jej się w łapkę . Był to jeżozwierz . Chwyciła go zębami za kolec i wyciągnęła z łapki .
Wyszła na brzeg i położyła się na piasku . Czuła ból w łapie . Kiedy przyjrzała jej się dokładniej zobaczyła , że zestal jej kolec po jeżozwierzu .
Próbowała go wyciągnąć jednak nie miała do tego żądnego patyka ani niczego .

Soaphy

Wstała. Podeszła do wadery. Przyjrzała się jej łapce.Najprawdopodobniej był to kolec.
Zastanawiała się .. Zrobić to, czy nie? Jednak odważyła się . Otworzyła paszczę i szybko wyciągnęła ten kolec. Po zabiegu odeszła od Nikity. Usiadła obok.

Nikita

Nikita wydała z siebie cichy pisk kiedy wadera wyciągnęła jej z łapy kolec .
Była jej trochę wdzięczna gdyż ból od razu minął .
Podeszła więc do niej i rzekła z lekka się uśmiechając - Dziękuję - Następnie nie chcąc przeszkadzać wilczycy odeszła od niej .
Usiadła na ciepłym piasku i patrzyła na zachodzące słońce . Nigdy jeszcze nie widziała prawdziwego zachodu .

Helmi

Obserwowała poczynania wilczyc, położywszy się uprzednio na piasku. Przez chwilę patrzyła na Soaphy z zaciekawieniem - ona zapewne nie wyciągnęłaby takiego kolca tak sprawnie. Ba, w ogóle by pewnie go nie wyciągnęła. Mała nie potrafiła takich rzeczy.

Soaphy

Usłyszawszy głos towarzyszki zastrzygła uchem.
- Nie ma za co. - odpowiedziała cicho pod nosem. Nigdy czegoś takiego nie powiedziała. Pierwszy raz użyła takich słów. Znowu spojrzała na małą wilczycę. Przewróciła oczyma. Przerzuciła wzrok na niebo, potem znów na Helmi. Sierść wadery stanęła. So, czuła się bardzo niepewnie i źle, gdy ktoś się tak na nią bezustannie gapił. Postanowiła robić to samo.