Bursztynowe Morze

Nikita

Nikita uśmiechnęła się ciepło do So po czym odeszła od niej i położyła się .
Była wykończona po całym dniu biegania i po nurkowaniu .
Zamknęła oczy a po chwili zmorzył ją sen .

Helmi

Oczywiście, ona w mgnieniu oka podłapała tę w jej mniemaniu zabawę. Zgarnęła z pyszczka kosmyki włosów, które zasłoniły jej częściowo pole widzenia. Nadal wpatrywała się w Soaphy. Ciekawe, która pierwsza zrezygnuje?

Soaphy

Nie odrywała oczu od Helmi. Ona nigdy nie rezygnowała. Wbijała w nią swoje błyszczące ślepia, próbując ją przewidzieć. Kątem oka popatrzyła na Nikitę. Postanowiła dać jej spokój . Niech se śpi!

Helmi

Ona również nie przestawała wpatrywać się w Soaphy. Starała się nawet nie mrugać zbyt często. Pewnie wilczyca próbowała wyczytać coś z oczu małej, z czego ona w pełni zdawała sobie sprawę. Zdawała sobie sprawę również z tego, że jej czarne oczy były niczym otwarta księga - można było z nich wyczytać wszystko, co ukryte w tej małej duszyczce. Helmi nie miała nic do ukrycia - bo niby co: beztroskę, rozbawienie, niepoważność czy te niekończące się pokłady energii, od których oczy małej niemal błyszczały?

Nikita

Nikita kiedy obudziła się była mocno przerażona gdyż śniła koszmary .
Zerwała się na równe nogi i nic nie mówiąc pobiegła na Bursztynowy Wodospad .
Zbliżała się do wyjścia aż w końcu zniknęła za horyzontem . Biegła ile sił miała w nogach .

Amija

Skrzydlata wilczyca powolnym krokiem spacerowała po mokrym piasku tuż przy brzegu. Wpatrywała się w morze, jednak po chwili przeniosła wzrok na wilczyce. Usiadła owijając łapy puszystym ogonem i zasłaniając się skrzydłami. Było bardzo wietrznie, jak na lato. Jeśli można było to nazwać latem.

Helmi

Na wybiegającą wilczycę zareagowała tylko lekkim machnięciem uchem. Jej wzrok wciąż spoczywał na Soaphy, a konkretnie na jasnych ślepiach brązowej wadery. Koniec ogona Helmi poruszał się miarowym, powolnym ruchem.

Amija

Popatrzała na dwie wilczyce. Chyba się w coś bawiły, ale nie do końca była tego pewna. Zastrzygła uchem przenosząc wzrok spowrotem na falujące morze.

Helmi

Patrzyła tak na Soaphy, patrzyła i patrzyła... W końcu jej się znudziło to gapienie na wilczycę. Helmi nie potrafiła zbyt długo usiedzieć w jednym miejscu. Dała w końcu za wygrana i oderwała wzrok od wadery. Rozejrzała się po plaży w poszukiwaniu ciekawszego obiektu do zabawy.

Amija

Porywisty wiatr rozwiewał jej sierść, jednak ta nadal wpatrywała się w horyzont, jakby czegoś szukała, jakby coś miało się tam pojawić. Końcówka ogona uderzała lekko o podłoże. Zmróżyła ślepia przy silniejszym powiewie wiatru.

Helmi

W końcu dostrzegła szarą wilczycę. Przekrzywiła łebek. Chyba jeszcze nigdy nie widziała wilka ze skrzydłami, a przynajmniej sobie takiego nie przypominała. Wstała i truchtem podbiegła do nieznajomej, żeby uważniej się przyjrzeć skrzydlatej.
W końcu i to jej się znudziło. Stwierdziła, że w wilczych skrzydłach nie ma nic nadzwyczajnego. Wstała i wybiegła w poszukiwaniu rozrywki.

Amija

Po krótkiej chwili zauważyła, że ktoś się na nią patrzy, a dokładniej jedna z wilczyc. Spojrzała w jej stronę. Już miała coś powiedzieć, jednak mała, jak ją określiła, wybiegła. Zaśmiała się cicho, po czym ziewnęła przeciągle. "Faktycznie, strasznie tu nudno.." - pomyślała i opuściła to miejsce z niezbyt ciekawą miną.

Ashley

Ash przyszła w to miejsce .
Omiotła spojrzeniem zebranych , po czym wykrzywiła pysk w ironiczny wyraz .
Usiadła i zaczeła rozmyślać . Spojrzała jeszcze raz na zebranych i uśmiechnęła się pogardliwie , nikt nie jest jej potrzebny . Przyjaciele ? Czym oni są ! Nie znalazła tutaj nikogo , kto mógłby nadać się do tego aby znią porozmawiać . Wyszła z tego miejsca i nie żałowała tego .

Samanta

Samanta przyszła tu wolnym krokiem .
Łapy zanurzały jej się w złocistym , lśniącym piasku . Szła wzdłuż morza patrząc dumnie w dal . Jej uszy stały i nasłuchiwały szumu morza .
Było tutaj bardzo pięknie . Wilczyca jeszcze nigdy nie widziała tak pięknej krainy . Oglądała się od czasu do czasu za siebie aby zobaczyć odciski swych łap .
Wadera kiedy stwierdziła , że nie chce jej się już chodzić , usiadła na piasku przed morzem i patrzyła na falującą się wodę .
Ciekawa była bowiem czy ktoś również raczy tu przyjść czy też będzie siedziała tu sama jak palec do wieczora .

Helmi

Młodziutka wilczyca, a właściwie dwunożne stworzenie, które wilka przypominało, przybiegło nad Bursztynowe Morze w poszukiwaniu małych, bursztynowych bryłek. Uwielbiała zbierać te kamyczki.

Samanta

Samanta dojrzała małą wilczycę niedaleko niej .
Nie chciała jednak trudzić się nad tym aby ją skomentować . Nie była ona zainteresowana niczym poza lśniącym i falującym się morzem .
Patrzyła na nie tak jakby była w nim zakochana .
W końcu wadera wstała i podeszła o niego . Zrobiła krok dalej aby poczuć ciepło wody . Samanta zamknęła oczy i zachwycała się podmuchem chłodzącego ją wiatru .
Stała w wodzie po kostki rozmarzona .

Helmi

Chciała rzucić się do ciepłego morza, żeby poszukać na jego dnie bursztynów i już miała to zrobić, ale powstrzymała się. Popatrzyła na sukienkę, w którą była odziana. Zamoczyć ją? A jak się zniszczy? - Trudno... - mruknęła pod nosem i wskoczyła do wody, po chwili znikając całkowicie pod jej powierzchnią.

Samanta

Samanta popatrzyła z lekka ironicznie na ubranie wilczycy , lecz nie mogła zbyt długo na nie patrzeć bo obiekt obserwacji zanurzył się w wodzie .
Wadera poczyniła to samo . Weszła powoli do wody aby nie mieć skurczy . Wchodziła coraz głębiej aż w końcu również zniknęła pod powierzchnią wody .
Samanta postanowiła sobie ponurkować . Oglądała tą podwodną krainę z zachwytem . Na jej pysku pojawiał się coraz szerszy uśmiech .
Wilczyca wyszła w końcu z wody i otrzepała się .
Położyła się na piasku i ułożyła łeb na swych łapach . Myślała nad tym , że jest tu samotna , lecz w końcu nie była tu na tyle aby kogoś poznać .

Helmi

Wyskoczyła energicznie z morza z dziesiątkami żółtopomarańczowych, niedużych kamyczków w dłoniach. Otrzepała się z wody i ruszyła w stronę plaży, nie zważając na fakt, iż nasączone wodą ubranie ciążyło jej okrutnie. Nie zdjęłaby go za nic w świecie - o, nie! Była inna niż reszta tutejszych wilków, bardziej ludzka pod względem budowy ciała i przez to rozpierała ją duma. Ta elegancka sukienka zaś podkreślała jej odmienność.
Helmi uwielbiała wyróżniać się z tłumu.

Samanta

Samanta przyjrzała się z zawadiackim uśmiechem na twarzy wilczycy .
Uważała , że jest ona dziwna . Sądziła , że nie należy ona do tutejszych , bo w końcu nikt poza nią nie nosi tu sukienek no a przynajmniej na pewno nie takie żałosne .
Samanta zaczęła po cichutku chichotać . Nie mogła wytrzymać tego jakże śmiesznego widoku małej wilczycy .
Nie dała ona jednak znać po sobie , że naśmiewa się z kogokolwiek .
Jej brązowe ślepia skierowane były wprost na nią .