Bursztynowe Morze

Helmi

Nie zwróciła najmniejszej uwagi na wilczycę. Nie interesowało jej, co inni sądzą o jej wyglądzie - całkiem zwyczajnym w stronach, z których pochodziła. Dla niej za to śmiesznie wyglądały te wszystkie wilki, które biegały na czterech łapach jakby były zwyczajnymi zwierzętami. A przecież wilk to coś o wiele, wiele więcej! Poza tym mała była zbyt zajęta swoimi nowymi zabawkami, które akurat położyła na piasku. Przykucnęła przy nich i zaczęła im się przyglądać.

Samanta

Wadera stwierdziła , że na brzegu jest nudno . Nikogo tutaj w końcu nie było prócz tego dziecka .
Samanta stwierdziła , że sobie chwileczkę popływa . Tak więc teraz bez rozgrzewki i innych zbędnych rzeczy zaczęła biec w kierunku morza .
Woda pryskała na wszystkie strony tak więc nawet łeb Samanty był już całkiem mokry . Wilczyca zanurzyła się w wodzie i płynęła w kierunku dna .
Aby móc przemieszczać się pod wodą machała rytmicznie łapami i ogonem .
Płynęła zaraz przy dnie i oglądała rafy koralowe . Pojedyncze głazy porośnięte algami wydawały się być przepiękne .
Wilczyca pływała sobie tak jakiś czas gdyż umiała bardzo długo wytrzymać bez powietrza pod wodą . Nagle na dnie dojrzała przepiękny bursztyn w kolorze miodowym . Wadera chwyciła go w pysk i wypłynęła na powierzchnię .
Kiedy wyszła na brzeg położyła swoje znalezisko na piachu i pobiegła szybko po jakiś kawałek wytrzymałej trawki .
Pazurem zrobiła małą dziurkę na wylot po czym wsunęła do niej trawę i zawiązała . Po chwili przewiesiła sobie go przez szyję i mruknęła pod nosem - To będzie mój amulet -

Helmi

Dopiero kiedy usłyszała, że ktoś mruczy sobie coś pod nosem, dotarło do niej, że nie jest na tej plaży sama. Podniosła głowę znad bursztynów i rozejrzała się w poszukiwaniu właścicielki usłyszanego przed chwilą głosu. Kiedy dostrzegła Samantę, zmierzyła ją przelotnym spojrzeniem i wróciła do swojego poprzedniego zajęcia.

Samanta

Samanta dostrzegła , że dzieciak się jej przygląda .
Podeszła do niej i usiadła . Przez chwilę patrzyła co też ona robi lecz po chwili zapytała tonem suchym i gderliwym - Co mi się tak przyglądasz ? - Wadera nie miał zamiaru kłócić się z małą . Chodziło jej tylko o to aby dowiedzieć się czemu też mała wilczyca zmierzyła ją swoim ironicznym wzrokiem .

Helmi

Samancie coś bardzo się pomyliło. Wzrok Helmi nie miał zupełnie nic wspólnego z ironią. W spojrzeniu małej wilczycy nie było nic związanego ze złośliwością ani tym bardziej kpiną. Znowu podniosła wzrok na wilczycę, tym razem w jej ciemnych, niemalże czarnych oczach malowało się głębokie zdziwienie. - Przyglądam...? - powtórzyła. - Chciałam po prostu zobaczyć, kto poza mną jest na plaży.

Samanta

Wadera wyszła z tąd albowiem nie miała chęci gawędzić z tym bachorem .

Helmi

- "Chyba się obraziła... cóż poradzić" - przemknęło jej przez myśl. W tej chwili mało obchodziło to Helmi. Była zbyt zaaferowana swoimi znaleziskami, do oglądania których powróciła w mgnieniu oka, nieznajomej nie odprowadzając nawet wzrokiem.

Deina

Wyszła zza wydm, zapadając się lekko w czystym, sypkim piasku. Przystanęła na chwilę patrząc na morze, dopóki wiatr sypnął jej w oczy garścią piachu. Otrzepała się i ruszyła dalej, aż do brzegu, gdzie usiadła, zanurzając jedynie przód przednie łap. Patrzyła zafascynowana, jak woda przypływa i odpływa, przypływa i odpływa, obmywając jej pazury.

Helmi

Usłyszawszy kolejne kroki, przestała obracać w palcach nieduży, prawie całkiem okrągły bursztyn i spojrzała na przybyłą. Przekrzywiła łebek, przez dłuższą chwilę lustrując ją wzrokiem. Ta wilczyca wyglądała na sympatyczniejszą od tamtej Samanty. A już na pewno na inteligentniejszą, o co raczej nie było tak trudno. Helmi zadowolona, że nie jest już tutaj całkiem sama, znów zaczęła oglądać wyłowione dzisiaj z morza "skarby".

Betty

Za paproci wybiegła delikatna sylwetka Betty.Uśmiechnięta pod nosem szła sobie brzegiem.Machała wolno ogonem i czujnie stawiała uszy.Rozmarzona nie zwracała uwagi na obecne tu wilki.

Helmi

Zauważyła jeszcze jedną wilczycę, a nieduży uśmiech na jej pyszczku pojawił się samoistnie. Coraz więcej wilków! Helmi należała do osób, które uwielbiały towarzystwo i nie chodziło tu o ciągłe zabawy i rozmowy. Ważne dla niej było, by ktoś był w pobliżu, w zasięgu jej pola widzenia - to wystarczyło.

Deina

W głowie kotłowało jej się jedno pytanie, które bez wątpienia nie dawałoby jej spac po nocach. Zauważyła kątem oka wilczycę obok niej, która przyglądała się.. czemuś. Brązowo-żółtemu, świecącemu kamykowi. Ciekawe, ale nawet nie w połowie tak samo jak jej zagadka.
Ciekawośc przezwyciężyła nieśmiałośc i Deina ni z gruszki, ni z pietruszki wypaliła, podchodząc cicho do wilczycy:
-Właśnie się zastanawiam... - zwróciła się spokojnie do Helmi, odwracając łeb w jej stronę. - Czy to jest coś w rodzaju jeziora? - machnęła głową w stronę morza. -Jest ogromne.
Dodajmy, że Deina w życiu nie widziała morza, a że wychowywała się głównie błąkając po krainie, wcześniej po prostu tutaj nie trafiła.

Helmi

Podążyła wzrokiem za gestem, który wilczyca wykonała głową. Sama nie potrafiła wytłumaczyć, czym tak właściwie jest morze. - Masz na myśli morze? Raczej nie. Jeziora są małe i mają lepszą wodę. Ta jest okropnie słona - odpowiedziała. Przypomniało jej się, że kiedyś, kiedy pierwszy raz przyszła na plażę, bardzo chciała dopłynąć na drugą stronę tej wielkiej wody. Na jej pysku wykwitł delikatny uśmiech. Może by tak spróbować?

Samanta

Powróciła tu aby zażyć znów swojej relaksującej kąpieli .
Od razu weszła do morza . Zaczęła nurkować i tam pod wodą podziwiała wszystkie rzeczy .

Nikita

Weszła .
Położyła się na piasku i czekała aż ktoś przyjdzie .

Ironman

Wszedł wolnym i bezszelestnym krokiem.Rozglądnął się po otoczeniu i spojrzenie jego utkwiło w Nikicie.Kochał ją bardzo ale nie wiedział czy ona do niego czuje to samo.Popatrzył smutnie w niebo i podszedł do Nikity.Usiadł koło niej i czekał , aż ona się odezwie.

Deina

Skinęła głową, spoglądając w zamyśleniu na horyzont.
- Gigantyczne, słone jezioro, mówisz? - odwróciła się i spojrzała Helmi prosto w oczy. - A właśnie. Jestem Deina. - dodała z nieśmiałym uśmiechem. Zawsze zapominała się przedstawić, jakby jej imię było czymś oczywistym.

Nikita

Nikita przyszła tu krokiem wolnym .
Łapy zanurzały się w piasku . Był on bardzo ciepły od promieni słonecznych .
Weszła do morza . Szła w głąb morza aż w końcu brakło dna pod jej łapami . Kiedy wadera zanurkowała zobaczyła pod sobą piękne bursztynowe rafy . Podpłynęła do nich i zaczęła je oglądać . Jeszcze nigdy nie widziała czegoś tak pięknego .
Wilczyca postanowiła wyjść na brzeg i położyć się w cieniu jakiegoś drzewa .
To też uczyniła .
Zamknęła oczy i ułożyła wygodnie pyszczek na łapach . Wywiesiła jęzor aby się schładzać i zaczęła leniwie zamiatać piasek ogonem .
Myślała o Torresie . Kochała go mocno lecz największym jej zainteresowaniem było to czy Torres będzie pragnął tak jak i ona mieć własną rodzinę .

dyzio101

Wilczyca weszła do morza i zamoczyła swą białą sierść. Rozglądała się dookoła i pływała w wodzie."Co za ulga" pomyślała z rozkoszą zanurzając ciało w wodzie.

Nikita

Nikita kiedy usłyszała plusk wody , otworzyła oczy .
Zobaczyła pływającą w wodzie obcą waderę .
Teraz Nikita była czujna .