Bursztynowe Morze

Samanta

Wadera zaśmiała się ze słów basiora . Popatrzyła znów na WolfMan'a . Kiedy widziała jego szczęście ona sama się uśmiechała . Cieszyła się bardzo , że wreszcie ma dziecię .

Negato

Ułożył się na piachu usiłując przypomnieć sobie, kogoż to przypomina mu Wolf Man. Pozwalał, aby czubki fal muskały mu łapy, a wiatr mierzwił sierść.

Samanta

Samanta wstała i przeciągła się . Po tym ruchu powróciła do pozycji siedzącej . Uśmiechnęła się i rozmyślała nad swoim życiem .

Sharera

Spojrzałam na białego wilka uśmiechnęłam się do niego-cześć-powiedziałam po czym usiadłam koło niego, i czekałam na jego odpowiedź.

Sammaria

Weszła powoli machając ogonem przed komarami . Usiadła nad brzegiem morza i popatrzyła się w dal . Myślała o Kihe . Zrobiło jej się gorąco i weszła do morza . Wzięła głęboki wdech i zanurkowała . Płynęła coraz głębiej i szybciej . Obok niej przepływały kolorowe ryby , których nigdy nie widziała . Zaczęło jej brakować powietrza , więc zaczęła się wynurzać . Wyszła na brzeg i otrzepała się z wody i usiadła w słońcu by szybko wyschnąć.

Samanta

Białe ślepia wyłaniały się z pomiędzy gałęzi . Słońce się w nich odbijało . Wadera wyszła zza krzewu . Podążała w kierunku morza . Nagle przystanęła . Jej ciało ,, zastygło ,, . Łeb obrócił się . Dostrzegł otrzepującą się z wody wilczycą . Łowczyni postanowiła się zabawić . Podeszła do wadery i usiadła na przeciwko niej .
Po chwili chwyciła jej ogon i zaczęła się nim szczeniacko bawić .

Sammaria

Sammaria wyrwała swój ogon z łapy wadery i go pogładziła by ułożyć sierść na nim . Rzuciła spojrzenie pełne trwogi w kierunku wadery i wybiegła z tego miejsca.

Samanta

Łowczyni pobiegła za nią . Była strasznie zła , że wilczyca skończyła jej zabawę . Wyszczerzyła kły . Zjeżyła sierść . A pazury przy każdym podskoku coraz mocniej wbijały się w glebę .
Samanta miała ochotę ją rozszarpać .

Sharera

Usłyszałam rozmowę dwóch wilczyc, ale nie odchodziłam od wilka nadal czekałam, aż wilk coś powie-Negato, witaj-powiedziałam i czekałam na jego odpowiedź.

Negato

Uniósł łeb wyrywając się z bezkresnych zamyśleń dotyczących jego życia. Przeszłość, przyszłość oraz teraźniejszość. Choć przyszłość bywa najbardziej nieprzewidywalna, to przeszłości się najbardziej obawiamy. Obawiamy się wspomnień, błędów, które popełniliśmy. Takie jest nasze życie i nie mamy na to wpływu.
Jego wzrok powędrował na wilczyca, która odezwała się do niego po imieniu. Owa postać zdawała się mu obca i nieznana. Lecz znała jego imię. I oto jak życie potrafi nas zaskakiwać.
- Witaj, moja droga. - Rzekł do Sharery odrywając wzrok od fal uderzających o brzeg. Co mu przypominały? Nasze życie. Jest na początku duże, jak fala, lecz im bardziej zbliża się do brzegu tym maleje. Choć brzeg jest jej celem, tam kończy się jej życie. Czyż w naturze nie można znaleźć tyle rzeczy do nas podobnych. Wystarczy tylko otworzyć oczy.

Sharera

Spojrzałam na wilka i powolnym krokiem poszłam w jego stronę, i wpatrywałam się mu w oczy, usiadłam koło niego-miło mi cię poznać-powiedziałam i czekałam na jego odpowiedź.

Negato

Przed każdą wypowiedzią rozważał swoje słowa. Nie zdarzyło mu się jeszcze by palnął jakieś głupstwo, gdyż życie nauczyło go dawkować słowa, aby niepotrzebnie się nie rozgadywać i nie mówić prostacko.
- A jakże. - Rzekł spokojnie patrząc na wilczycę. Nie rozumiał, czemuż niektórzy wstydzą się utrzymywać kontakt wzrokowy. To właśnie dzięki temu najlepiej poznaje się innych. Oczy Sharery były czyste i zapewne gdyby można było je dotknąć gładkie jak jedwab. Teraz wiedział już o niej całkiem sporo. - Zwę się Negato. - Przedstawił się oczekując odpowiedzi.

Sharera

-A ja Sharera, jak wiesz-powiedziałam z uśmiechem na pyszczku, po chwili usiadłam koło niego i mój pyszczek zbliżał się do jego pyszczka, i powoli zamykałam oczy.

Negato

Zamyślił się chwilę, gdyż zastanawiał się, skąd zna to imię. Nie chodziło mu o to, że wilczyca rzekła iż je zna, raczej gdzieś już je słyszał, tylko pytanie gdzie. W zamazanych kartach przeszłości szukał tego imienia, lecz im dalej się zapuszczał tym bardziej wysilał umysł by przywołał wspomnienia.
- Czy Sharera nie oznacza przypadkiem Uśpionej po łacinie? - Spytał, gdyż udało mu się odczytać z księgi własnej młodości to słowo. Słowo mówione w języku łacińskim.
Spojrzał w ciemność oświetlaną czerwienią zachodzącego słońca i dostrzegł, że wilczyca jest zaskakująco blisko, bliżej niż wcześniej myślał. Czyżby jego zmysły lekko osłabły podczas zachodu słońca?
- Zawsze byłem ciekaw, jak wygląda zachód słońca nad oceanem - Westchnął kładąc się na piasku. - Opowiadano mi o tym, lecz to co sobie wyobrażałem nie było choćby w połowie tak piękne jak to. - Spojrzał na złoty krąg znikający za taflą wody. Niebo miało kolor bursztynu wymieszanego ze złotem. Od zawsze fascynowała go przyroda i zapewne będzie fascynować do ostatniego dnia jego życia.

Sharera

-Sama nie wiem co to oznacza-powiedziałam i gdy on zaczął zmieniać temat, od razu otworzyłam oczy i osunęłam pyszczek od jego pyszczka.-Tak masz raję zachód słońca jest piękny-powiedziałam z smutkiem w głosie i spojrzałam na zachodzące słońce po czym kładąc się położyłam pyszczek na łapach, zamknęłam oczy i rozmyślałam nad tym c zrobiłam i czego nie powinnam robić, z jednej strony byłam zawiedziona.

Negato

Spoglądał na fale morza i rozmyślał nad tym, co go tu przywiodło. Pamiętał, że szedł przed siebie, dążąc po woni morskiej soli. Z pozoru zwykły zbieg okoliczności, iż trafił akurat na tą plażę, lecz dla niego nic nie zdarzało się przypadkiem. Każda sytuacja była końcem łańcucha różnych zdarzeń, które po prostu musiały się zdarzyć. Lecz czy ich spotkanie również było takim łańcuchem? A może przeznaczeniem? Może kiedyś się dowie.
- Należysz do jakieś watahy? - Spytał Sharery nie odrywając wzroku od fal i nie przestając wdychać rześkiego powietrza niesionego przez północne wiatry. Gdyby tylko mógł zapewne nigdy by stąd nie odszedł, lecz istniały inne możliwie równie piękne miejsca, które chciał poznać i zbadać. Zazwyczaj najciekawsze rzeczy spotykamy w najmniej oczekiwanych miejscach.

Sharera

-Sama już nie wiem-powiedziałam i spojrzałam na fale, nie wiedziałam co robić, wszystko mi się pomieszało.

Czikita

Wpadła tu jak z bicza strzelił. Gdyż była tylko jedna rzecz, jaką kochała bardziej od cukierków (tak, jest taka rzecz) - morze. Przebiegła po piachu i usiadła nad brzegiem tak, że fale muskały jej łapy. Zaczęła robić babki z piasku, ale jakoś jej nie wychodziły.

Sempress

Sempress weszła jak zawsze wolnym i cichym krokiem. Jak zauważyła Czikitę pomyślała ~ Mam nadzieje że ona je specjalnie psuje... ~ chciała to sprawdzić, ale ją to i tak mało obchodziło, ale nie miała nic lepszego do roboty, więc ruszyła w stronę Czikity - Psujesz je specjalnie? - zapytała szorstkim głosem

Heydi

Heydi radosnym krokiem przybiegła do tego miejsca.Chłodny wiatr musnoł jej pyszczek.Podeszła do morza zamaczając przednie łapki w wodzie.Fala wody uderzyła w jej łapki.Wilczyca przysiadła,i spojrzał na zachodzące słońce.