Bursztynowe Morze

Sasori

Spojrzał dokładnie na ten okaz, który był dziwacznym wytworem natury. Zamruczał gardłowo i owinął przednią łapę ogonem, kilka razy, gdyż ta kończyna nie była naturalna - a bardziej niczym długa, czarna lina.
-Sasori.. - odparł krótko. A jego ton głosu był wyraźnie tajemniczy.
-Czyż taka słodka pani nie powinna uważać na swój kuper, tak późnego wieczora? - warknął zaczepnie. Słowa wydobywające się z jego pyska świadczyły o głębszym, wrednym planie niżeli tylko rozmowa.

Ines

Anabell prychnęła. -Może i powinna uważać, widocznie ja jestem na tyle głupia aby chodzić późnego wieczora zupełnie sama..- powiedziała. Ton wilka lekko ją zdziwił, lecz tylko chwilowo. W końcu znajomość z Jaelem się na coś przydaje. Być może Sasori też jest tego typu? Albo może prędzej... może on jest gwałcicielem? -Miło mi poznać, jestem Amy.- przedstawiła się. Cóż nie mogłaby tak szybko wydać swego prawdziwego imienia.

Sasori

-Wiem kim jesteś.. - uśmiechnął się sarkastycznie, a jego ostry wzrok wciąż przesycał ciało wadery dokładnie na wylot. Było w basiorze coś odstraszającego, choćby sam wygląd był już okrutny.. Jednak często takie dziwaczne cechy przyciągają wilki, czyż nie?
-Może i lubisz.. ale czy lubisz się tak narażać? Kręci Cię taka.. Niepewność? - dokładnie wiedział jak inni czują się w jego towarzystwie.. Nigdy nie mogli rozszyfrować jego fałszywych zamiarów. Długie uszy drgnęły lekko od dźwięków, a niebieski jęzor oblizał przeciągle kiściasty pysk, rzecz jasna bez większego celu..

Ines

-Wiesz kim jestem? Niby skąd to wiesz? - zapytała. Czyżby podanie fałszywego imienia było... nie korzystne? -Mhm... skoro tak... to kim jestem?- ponownie zapytała. -Niepewność? Szczerze mówiąc ja jestem pewna, czasami zbyt pewna. Tak na serio.. nie boje się ciebie, odczuwam tylko aurę demona. Czyżby to była ta cecha która przeraża inne wilki?- zdmuchnęła grzywkę z oczu. Jej ten wilk nie przerażał, nie było tu żadnej niepewności. Czuła się z nim zupełnie tak samo jak z innymi wilkami.

Sasori

-Wcale nie wspominałem, że to akurat ja.. jestem Twoim zagrożeniem. - uśmiechnął się ponownie jak wcześniej, fałszywie i tajemniczo. Nikt nie mógł odkryć co też chodzi takiemu dziwakowi po łbie.
-Wiem kim jesteś.. a i w tym nie ma żadnej magii.. - mruknął nie zmiennym tonem. Nagle pojawił się za nią, a pysk jego był tuż przy jej uchu.
-Nie pamiętasz mnie? Anabell? - szepnął szarmancko.

Ines

Odwróciła się gwałtownie gdy tylko szepnął jej do ucha. Jeszcze z kilka centymetrów brakowało do tego aby ich nosy się stykały ze sobą. -No właśnie.. nie zbyt. Możesz mi przypomnieć..?- zapytała. Po prostu nie pamiętała go, niema to jak skleroza czyż nie?

Sasori

Odległość pomiędzy ich pyskami rzeczywiście była bardzo nie duża. Uśmiechnął się szyderczo, a zarazem uwodzicielsko. Jego pysk pokryty był w całości czaszką. W jednej chwili spojrzał jej zadziornie w oczy i przytknął nozdrza do jej nosa. Dziesiątki zębów szczerzyły się do An nie zrozumiale.
-Może to wspomnienia, warte zapomnienia.. Nic szczególnego. - mruknął uciszonym tonem, było w jego głosie coś wyraźnie mrocznego, jednak tak miał z natury. No tak, Sasori był wieczny, znał teraz stare wilki, które były kiedyś szczeniakami, a on straszył ich dla zabawy. Anabell była dość młoda.
-Mało ważne. - dodał.

Ines

-Pewny jesteś, że to nie ważne? Bo dla mnie bardzo, ciekawa jestem skąd mnie znasz..- powiedziała z zaciekawieniem w oczach. Dobra... wolała nie drążyć dalej tego tematu, lecz po prostu nie da sobie spokoju dopóki się nie dowie. Machnęła spokojnie ogonem. Oddaliła kawałeczek swój nos od jego nosa, ale jednak nadal się na niego patrzyła. Nie wiedziała co mu wpadnie do głowy, tak więc wolała być ostrożna.

Sasori

-Oj tam.. Gdyby to było coś ważnego, na pewno byś pamiętała, czyż nie? - wciąż szczerzył kły, a szkarłatne ślepia nie odrywały się od osoby Anabell. Wyprężył się nieco i począł ogonem zawijać floresy nieco nad ziemią.

Ines

-No właśnie chyba raczej nie. Może i pamiętam, ale mi przypomnij. Bo będę marudziła i cię dręczyła tym.- powiedziała i wyszczerzyła kły. Tak ona go na śmierć zadręczy, no cóż albo prawie na śmierć. -Mów, mów, mów, mów, mów.- zaczęła gadać jak zahipnotyzowana. -Chyba, że masz coś innego do powiedzenia, chętnie wysłucham.- powiedziała po kilku minutach.

Assire

Assire przyszedł z Idalią na grzbiecie. Uśmiechał się pod ,,Kagańcem", a gdy doszedł do brzegu jeziora, to się położył, tak żeby wadera mogła łatwo zejść. - I na miejscu - powiedział wesoło. Samiec leżał czekając, aż Samica zejdzie z niego. Patrzył jak woda przybliża się do niego.

Idalia

W sumie to Idalia wcale nie miała chęci schodzić z grzbietu Assirego. Był miękki i ciepły - wymarzona kołderka! ;3 Mimo to zeszła z niego i rozejrzała się, a jej pysk rozjaśnił uśmiech.
- Jak miło wiedzieć, że nie po raz ostatni widzę te piękne okoliczności przyrody - powiedziała.

Assire

Assire uśmiechnął się, a następnie spojrzał w morze. Samiec wciąż leżał, a zauważyła że Idalia polubiła jego futerko. - Idalia jak chcesz, to możesz się położyć obok mnie, albo bliżej - powiedział patrząc do niej. Assire przecież jej tego nie zabraniał.

Idalia

Zaśmiała się, siadając na ośnieżonym piasku.
- Przecież nie będę się tak w ciebie wciskać - odpowiedziała. To prawda, Assire miał przyjemną, miękką sierść i, co najważniejsze, ciepłą. Idalia, choć miała futro grube i gęste, zdążyła już zmarznąć. Zima dawała w kośc chyba każdemu.

Assire

Assire wstał i podszedł do Idalii. - Obyś mi tu nie zamarzła - powiedział patrząc na waderę. Usiadł obok niej, a swój ogon położył obok samicy. Samiec nie zamarznął, ponieważ jego futro było miękkie. Uśmiechnął się szeroko, a następnie dalej siedział.

Idalia

- Spokojnie, nie zamarznę - odpowiedziała z uśmiechem. - Urodziłam się na terenach, na których wiecznie królowały śnieg i lód. Choć od dawna tam nie mieszkam, wciąż jestem w miarę odporna na nieprzyjazne warunki atmosferyczne.

Assire

Assire uśmiechnął się, a następnie zamachał ogonem. - Dobra. Jak nie, to nie - powiedział z uśmiechem. Samiec polubił bardzo Idalię. Patrzył na nią cały czas z uśmiechem, lecz po chwili przeniósł wzrok na niebo. Może falowało spokojnie, a białe chmury przybierały ciekawe kształty.

Idalia

Przeniosła się do pozycji siedzącej i podwinęła pod siebie łapy. Otuliła się długim puszystym ogonem. Wzrok utkwiła w inii horyzontu. Często zastanawiała się, czy ta wielka woda ma gdzieś swój kres, czy kończy lądem zamieszkałym przez inne wilki.

Assire

Assire spojrzał na waderę, a następnie zamachał ogonem i zerknął na niebo. - Długo się już znamy prawda? - zapytał wesoło. Samiec naprawdę długo znał tą waderę i chyba wiedzą o sobie wszystko. Jego ogon leżał teraz na ziemi, a łapy był pod nim. Wiatr nie wiał, a chmury poruszały się powoli.

Idalia

- No... dosyć długo - przyznała, wyrywając się z zamyślenia i przenosząc wzrok na Assirego. Patrzył w niebo. Może i jego zebrało na przemyślenia od melancholijnych widoków?