Bursztynowe Morze

Yotto

Kusketa również pobiegł za Fari. Chciał ją dogonić. Aż się trochę zasapał, lecz biegł jak błyskawica. Poruszał się niby szybki gepard i zwinnie jak lis. Porządnie się zaspał, lecz biegł. Był ciągle uśmiechnięty. Wolniej!-Krzyknął za ginącą za krzakami Fari, lecz potem znów ją widział. I tak biegł ciągle.

zt.

Idalia

Kiedy parka opuściła to miejsce, Idalia znów szybko oddała się myślom, a wymuszony uśmiech zniknął z jej pyska równie szybko, jak się pojawił. Spuściła wzrok na śnieg. Zgarnęła go łapą i na zimnym piasku zaczęła rysować łapą jakieś delikatne zawijasy.

Assire

Assire patrzył jak Idalia rysuje. Uśmiechał się przez cały czas. Samiec patrzył jak śnieg zaczął mocniej padać. Naglę pojawiła sięśniezyca. Samiec zasłonił Idalię, a gdy śnieżyca przeszła, to As wyglądał jak bałwan, Po chwili stanął nornalnie i otrzepał się, a po chwili połozył się gwałtownie i uśmiechnął. Teraz mu było zimno.

Idalia

Wilczyca odruchowo się skuliła, kiedy śnieg zaczął mocno zacinać. Zacisnęła powieki, by zimne powiewy nie szczypały jej w oczy. Kiedy śnieg ustał, spojrzała na Assirego.
- Musiałeś nieźle zmarznąć - powiedziała i otoczyła go swym wielkim, puchatym ogonem - służył zwykle za ciepłą kołderkę.

Assire

Assire zarumienił się pod futrem, a następnie uśmiechnąłs. - Dziękuje już mi cieplej - powiedział i uśmiechnął sie tak że zamknął oczy. Po chwili je otworzył, a następnie połozył głowę na ziemi. Patrzył cały czas na Idalię uśmiechnięty. śnieg już nie padał.

Idalia

Uśmiech i spojrzenie Assirego zadziałało na nią tak, że i na jej smukły pysk wstąpił uśmiech. Jej wzrok na chwilę spoczął na ognistych oczach basiora, lecz wilczyca zaraz odwróciła wzrok, patrząc w piasek, na swoje malunki.

Assire

- Ładnie rysujesz - powiedział wesoło swoim melodyjnym głosem. Samiec nieporuszał ogonem, a jego oczy zalsniły. Chmury zaczęły powoli się poruszać, a jego wzrok był skierowany na rysunki wadery. Samcu podobały się one. Zamachał ogonem powoli, a następnie zostawił poruszanie nim.

Idalia

Zaśmiała się cicho, mierząc wzrokiem te kwiatki i różne zawijasy, które naskrobała w piasku.
- Nie ma w moich rysunkach nic nadzwyczajnego, ale to miłe, że uważasz je za ładne - odpowiedziała.

Assire

Assire uśmiechnąłs ię do Idalii, a następnie chciał sie o coś zapytać oc jest, dla niego bardzo ważne, ale niedł rady, Zarumienił się tylko pod futrem, a nastęnie położył głwę na ziemi i myślał. Jego ogon leżał nieruchomo na ziemi.

Idalia

Przekrzywiła głowę, patrząc na Assirego, a jej grzywka opadła, zasłaniając prawe, szpecone szramą oko. Zamyślił się. Coś musiało być w morzu, jakaś niesamowita magia, która sprawiała tę wielką wodę tak monotonną i szumiącą nostalgicznie, że zmuszała zgromadzonych do zadumy. Wilczyca końcem puszystego ogona połaskotała wilka po nosie, choć nie była pewna, czy on to poczuje przez przysłaniający pysk kaganiec

Assire

Assire niepoczuł łaskotu. - Jestem odporny - powiedział wesoło. Samiec wiedział, dla czego z kagańca cały czas unosi się pomarańczowy dym. Zamachał ogonem, a następnie patrzył przez cał czas na Idalię. Była ona przepiękną wiczycą.

Idalia

Idalie już od dłuższego czasu ciekawiło, dlaczego z luk, odsłaniających przez kaganiec fragmenty pyska Assirego ulatniają się cienkie strużki pomarańczowego dymu. Teraz zapadła cisza, więc postanowiła spytać:
- As... a skąd to? - mówiąc "to", machnęła łapą nad głową wilka, rozpraszając kłębek dymu.

Assire

- Ponieważ dowiedział się że jest to dym uspokajający. Odkąd wpadłem do jaziora zmian, to tak jest - powiedział i zdjął kaganiec ujawniająć swoją przepiękną mordkę, lecz po piętnastu minutach gdy dym się ulotnił, to jego oczy stały się krwisto czerwone, a następnie zaczął szrzeżyćkły. Nawet nie rozpoznawał wadery. Gdy prawie się na nią rzucił to upadł i założył kaganiec, a następnie się uspokojił. - Widzisz - powiedział.

Idalia

Ze zdumieniem patrzyła na wyczyny Assirego bez kagańca, a gdy ten rzucił siew jej stronę, odruchowo odskoczyła.
- Jak to możliwe? - zapytała zaskoczona, kiedy wilk z powrotem założył na pysk ten swój 'uspokajacz'.

Assire

- Nie wiem - powiedział patrząc w ziemie. - Teraz na pewno, dla wszystkich bętę bestią potworem - rzekł patrząc na ziemię. Samiec nie chciał tego. Nie chciał być potworem. Siedział ze spuszczona głową w dół. Jego ogon leżał na ziemi.

Idalia

- Nie będziesz. Wszyscy w krainie znają cię jako miłego i dobrego wilka - odpowiedziała. Podeszła do niego z uśmiechem i otarłszy się delikatnie pyskiem o bok jego pyska, dodała. - Dla mnie nigdy nie będziesz potworem. Choćby nie wiem co się z tobą stało.

Assire

Assire po słowach wadery uśmiechnał się delikatnie, a nastepnie zarumienił. Jego ogon poruszył się. - Dziękuje - powiedział uśmiechając się. Jego oczy zalśniły radością, a końcówka ogona poruszała się radośnie. - Jesteś naprawdę piękną waderą - rzekł.

Idalia

Uśmiechnęła się szerzej, zaś policzki pod gęstą, kruczoczarną sierścią oblały się szkarłatnym rumieńcem. Komplementy, komplementy... Assire tak często jej je prawił! A Idalia z jednej strony pozostawała, jak każda wilczyca, spragniona zapewnień, że jest wyjątkową waderą, lecz z drugiej strony już nie chciała ich słuchać właśnie z pyska tego wilka. Assire jej się podobał, a może nawet więcej? Odkąd go poznała, coś pchało ją w jego stronę, przyciągało do niego, a te wszystkie jego komplementy sprawiały, że ośmielała się przysuwać do niego coraz bliżej, czynić coraz to śmielsze gesty.
A nie chciała zrobić niczego głupiego, co mogłoby zniszczyć ich przyjaźń. Zapewne gdyby As dowiedział się, że jest dla niej więcej niż przyjacielem, odszedłby od niej ze słowami "przykro mi, lecz ja nic do ciebie nie czuję, musisz o mnie zapomnieć". Tego zaś Ida nie chciała.

Assire

Assire patrzył na Idalię myśląc jak cos powiedzieć. Po chwili spuścił głowę, a słowa padły. - Idalia ja... ja... Znamy się długo, bardzo długo i... i... jesteś ładna wilcycą, ale ja... ja... Czuję do ciebie cos więcej niż tylko przyjaźć. Ty... ty... podobasz mi się - powiedział patrząc na waderę. Assire bał się że ona nic do niego nie czuje. Czekał na jej reakcję z niecierpliwoscią. Jego ogon lezał na ziemi, czekając. Samiec naprawdę się bał. Ne wiedział co ona powie, nie wiedział czy go zostawi i powie że ona nic do niego nie czuje. Czkeał i czekał.

Idalia

Idalia słuchała Assirego głęboko zaskoczona jego słowami. Nie sądziła, że kiedykolwiek jeszcze ktoś powie jej coś takiego, że stanie się dla kogoś kimś ważnym. Jej ogon począł radośnie zamiatać piaszczysto-śniegowe podłoże, a wilczyca wręcz rzuciła się na wilka, wtulając w jego jasną sierść.