Bursztynowe Morze

Assire

Assire uśmiechnął się, a następnie przytulił Idalię. - Czy zostaniesz moja partnerką? - zapytał i miał nadzieję że nie odmówi. Zamachał delikatnie ogonem czekając na odpowiedź wadery. Czekał i czekał niecierpliwie.

//Brak weny//

Idalia

Spojrzała Assiremu wprost w ogniste oczy. Co w nich widziała? Idalia wierzyła, że w oczach kryją się wszystkie uczucia.
- Zanim podejmę decyzję powiedz mi, ale tak szczerze, czy jesteś tego pewny? - zapytała i zaraz pospiesznie dodała, żeby wyjaśnić. - Ja... nie umiem poradzić sobie z odrzuceniem, a gdybyś kiedyś... ja nie wytrzymałabym tego.
Spuściła przy tych słowach wzrok.

Assire

- Tak jestem tego pewien. Byłem pewien od samego początku i nie zamierzam cię porzucić. Jesteś, dla mnie najważniejsza i nawet kiedy będzie taka potrzeba to zginę właśnie, dla Ciebie. Jesteś moim sercem, a serce jest najważniejsze, czyli ty też. Jesteś, dla mnie wszystkim - powiedział, a jego oczy zalśniły. Samiec mówił prawdę i tylko prawdę.

Idalia

Idalia patrzyła w oczy Assirego, kiedy ten wypowiadał te wspaniałe, wręcz magiczne dla niej słowa. Jej puste, złociste oczy po raz pierwszy od wielu miesięcy zabłysły prawdziwym szczęściem. Widziała, że As mówi to wszystko szczerze.
- Zgadzam się - odpowiedziała i wtuliła pysk w jego jasną sierść. - Będę twoją partnerką.

Assire

Assire uśmiechnął się szeroko, a następnie przytulił waderę. - Kocham cie - powiedział do Idali z uśmiechem. Samiec miał nadzieję, że to nie jest tylko sen. Wierzył że dzieje się to naprawdę. Jego ogon ruszał się cały czas. Jego oczy błyszczały z radości. Wreszcie, wreszcie. As spojrzał jej w oczy, a następnie jeszcze raz przytulił.

Idalia

- Ja ciebie też - powiedziała, a właściwie szepnęła cicho wprost do jego ucha. Chciała go pocałować, lecz nie było to możliwe przez leżący na jego pysku kaganiec, więc tylko znów otarła się pyszczkiem o bok jego pyska.

Assire

Assire spojrzał w oczy Idali, a następnie delikatnie ją od siebie odsunął. - Poczekaj chwilę - powiedział, a po chwili wybiegł. Czyżby pobiegł do jeziora zmian? No chyba, jednak gdy wrócił to wyglądał inaczej i nie miał już kagańca. - I jak? - zapytał i podszedł do niej. Uśmiechnął się, a następnie pocałował waderę.

Idalia

- Wspaniale - odpowiedziała z uśmiechem, gdy ujrzała nowy wygląd Assirego. - Zresztą, ty zawsze mi się podobasz.
Odwzajemniła jego pocałunek, całując go długo i mocno w wilcze usta.

Assire

As przysunął Idalię bliżej siebie i zaczął ją namiętnie całować, a następnie zamachał ogonem. Samiec zamknął oczy. Potem otworzył je i odsunął lekko waderę. - Czy masz do mnie jakieś pytanie, które bałaś się zadać wcześniej? - zapytał patrząc na samice.

Idalia

Kiedy Assire zaczął ją całować, serce wilczycy przyspieszyło. Cudownie jej był, gdy ukochany wilk składał na jej pysku tak namiętne pocałunki.
- Nie - odpowiedziała na zadane przezeń pytanie. Teraz nie chciała z nim rozmawiać - pragnęła jedynie być tuż przy nim, czuć jego bliskość, której nigdy wcześniej nie dane jej było zaznać.

Assire

Assire uśmiechnął się, a następnie uśmiechnął się szeroko. - Chciałabyś iść do mojego legowiska? - zapytał wesoło patrząc na waderę. Pocałował ją namiętnie, a następnie czekał na odpowiedź. Tam będzie im lepiej. Zamachał ogonem wciąż czekając.

Idalia

- Chętnie. Tam będzie spokojniej - odpowiedziała i podniosła się do pozycji stojącej w oczekiwaniu na ruch Assirego - musiał zaprowadzić ją do swego mieszkanka. Nie wiedziała, gdzie dokładnie jest jego legowisko, ba, nie znała nawet dokładnie położenia terenów Watahy Wiatru.

Assire

Assire uśmiechnął się do Idali, a następnie pomyślał o czymś. Po chwili wstał i pocałował ją. Padło tutaj teraz rozejrzenie. - Za mną - powiedział jak pirat wesoło i zaczął iść w stronę swego legowiska. Szedł pomału żeby samica go nie zgubiła.

z/w
Tu - http://www.wilki94.fora.pl/kotliny,64/jaskinia-romantyka-assire-go,7275.html#467973

Idalia

Ruszyła za Assirem. Na jej smukłym pysku rozciągał się szczery uśmiech pełen szczęścia. Bo Idalia naprawdę była szczęśliwa. Po raz pierwszy od wielu długich, szarych miesięcy. Po chwili czarna wadera zniknęła z terenów plaży.

zt

Szandia

Przyszła tutaj spokojnym krokiem. Rozglądając się po morzu. Nigdy tutaj nie była. Usiadła na brzegu. Było tutaj strasznie dużo bursztynów. Woda była dość zimna, jak na kąpiel. Może ktoś przyjdzie?

Lauri Iloinen

Brzegiem morza kroczył duży wilk o gęstej biało-czarnej sierści. Nie zważał na przypływy, które nieustannie moczyły mu końce łap - mroźna woda nie wadziła mu. Złociste oczy miał skierowane na linię horyzontu, jakby pragnął napatrzeć się na tę wielką wodę, bez ustanku falującą leniwym ruchem. W istocie tak właśnie było. Lauri już nawet nie pamiętał, kiedy ostatnio dane mu było odwiedzić plażę.

Szandia

Szandia wyczuła jakiś zapach wilka. Odwróciła się i dostrzegła jakiegoś nieznanego jej basiora. Podeszła do niego. - Witaj, jestem Szandia. - powiedziała. Uśmiechnęła się przyjaźnie. Woda cały czas moczyła jej łapy, mocząc też ranę na jednej z nich. Spojrzała na horyzont, a potem przeniosła wzrok na wilka.

Lauri Iloinen

Lauri zamyślił się, więc z obecności wilczycy zdał sobie sprawę dopiero, gdy ta do niego przemówiła. Wtedy przystanął i spojrzał na nią, a na jego pysk wnet wstąpił szeroki uśmiech.
- Witaj - powiedział, mierząc białą wilczycę uważnym spojrzeniem złocistych oczu. - Jestem Lauri Iloinen. Ale możesz mówić mi tylko Lauri.

Szandia

p Miło mi poznać. - powiedziała. Na jej kufie cały czas był uśmiech. - Do jakiej watahy należysz? - zapytała. Szandia usiadła, na przeciw samca. - Ja jestem z Wiatru. - rzekła. Niebo było bez chmurne i promienie słoneczne, przyjemnie grzały futro. Woda za to dawała przyjemne ochłodzenie. Po chwili usłyszała skrzek mew, latających nad nimi.

Lauri Iloinen

'Bezchmurne' pisze się łącznie ;)

- Ah, mnie tym bardziej jest miło, bo również należę do Wiatru - powiedział, siadając na piaszczystym podłożu. Śnieg nie pokrywał już złocistych drobinek, które teraz Słońce mogło rozgrzewać bez przeszkód.