Bursztynowe Morze

Szandia

- Jesteś nowy? - zapytała. Nigdy nie widziała tego samca w okolicach Wiatru. Położyła się na złocistym piachu. Do okoła było bardzo dużo bursztynu. Spojrzała na Lauriego. Jej ogon kiwał się na boki w rytm jakieś melodii.

Lauri Iloinen

- Owszem - odrzekł. Jego pręgowany, biało-czarny ogon poruszał się z wolna, żłobiąc w suchym piasku niewielkie wgłębienie. - Zawędrowałem do tej krainy bardzo niedawno. Szczerze powiedziawszy, jesteś jedną z pierwszych osób, które miałem okazję poznać.

Szandia

- Ja, jestem tutaj od jakiś 2 miesięcy. - powiedziała. Spojrzała na wodę, która była już trochę cieplejsza. Po chwili jej niebieskie oczy skierowały się ku samcowi. - Jak dobrze poszukasz to znajdziesz inne wilki. Smoki też tu są, jak i gryfy. - rzekła. Szandia miała dość dużo znajomych.

Lauri Iloinen

Zaśmiał się.
- W to, że znajdę tu innych nie wątpię. Zdaję sobie sprawę, że nie jesteśmy jedynymi wilkami w tej krainie - odrzekł z rozbawieniem w głosie, lecz zaraz ten delikatny śmiech zastąpiła nutka zaciekawienia. - Gryfy, powiadasz?
Te stworzenia nie były zbyt częstym widokiem w stronach, z których Lauri pochodził.

Szandia

- Jest ich najmniej, ale już widziałam dwóch. - powiedziała. Gryfy i smoki tutaj, naprawdę rzadko się widuje. Wszystkie mewy odleciały w stronę horyzontu. - Wreszcie nie skrzeczą. - rzekła. Jej ogon poruszał się teraz wolniej.

Lauri Iloinen

Z początku nie bardzo wiedział, o jaki skrzek Szandii chodzi, dopiero później, gdy dostrzegł oddalające się ptasie zarysy dotarło do niego, że wilczycy przeszkadzały mewy. Uśmiechnął się kątem pyska. Jemu ptasie rozmowy nie wadziły, zresztą, czy Lauriego kiedykolwiek drażniły jakieś okoliczności przyrody? Jako że był wilkiem, któremu dłuższe usiedzenie w miejscu przychodziło z trudem, zaproponował:
- Co powiesz na krótki spacerek wzdłuż morskiego brzegu? Siedzenie w miejscu w tak przyjemny, zwiastujący przyjście wiosny dzień to prawdziwy grzech.

Szandia

- Jasne. - powiedziała. Wstała i przeciągnęła się. - To w którym kierunku? - zapytała. Jej ogon delikatnie się poruszał, a niebieskie oczy spoczywały na samcu. - Może w prawo? - zaproponowała. Zawsze wybierała w tą stronę.

Lauri Iloinen

Lauri skinął lekko łbem.
- Jak panienka sobie życzy - powiedział z uśmiechem. Dobry humor mu dziś dopisywał. Wstał, energicznie machnąwszy przy tym ogonem, co wznieciło kilka ziarenek piasku do krótkiego lotu.

Szandia

- To idziemy zobaczyć czy coś tam jest. - powiedziała. Szandia ruszyła w prawo. Krok, po kroku patrzyła przed siebie, a to na samca. Wiatr delikatnie wiał, rozwiewając jej sierść. Jej niebieskie oczy błyszczały w słońcu.

Lauri Iloinen

Lauri ruszył w tym samym kierunku, co Szandia, zaraz zrównując się z nią krokiem. Zważywszy na słowa towarzyszki, nie sądził, by cokolwiek ciekawego odkryli w dalszej części plaży, lecz czemu by tego nie sprawdzić i prze okazji lepiej poznać okolicę? Na pysku wilka wciąż błąkał się lekki uśmiech.

Szandia

- Co lubisz robić najbardziej? - zapytała. Chciała jakoś rozwinąć rozmowę. Robiło się coraz chłodniej. Po chwili wilczyca zauważyła jakieś ślady. - Ciekawe, czyje. - powiedziała.

//Brak weny//

Lauri Iloinen

- Wszystko, co nierozerwalnie związane z ruchem. Od polowań po bezcelowe włóczenie się po okolicach - odpowiedział. Dostrzegłszy dość wyraźne ślady odciśnięte w piasku, począł węszyć, próbując wyłapać woń ich właściciela. Dodał. - Jeśli cię ciekawi, kto jest właścicielem tych śladów, możemy sprawdzić.

Szandia

- Hmmm, chyba nikt na nas się nie rzuci jak sprawdzimy. - powiedziała. Zaczęła iść po śladach. Po paru krokach dostrzegła małego skulonego lisa. Szandia do końca teraz nie wiedziała czy to jest na prawdę. Lis tutaj? - Eeee, co tutaj lis robi? - zapytała. Podeszła do niego. Zwierze spało.

Lauri Iloinen

- Śpi - odpowiedział z rozbawieniem. - Skoro mogą tu kręcić się wilki, to i lisy mają ku temu prawo.
Podszedł powoli, po cichutku do śpiącego zwierzątka, by nie zbudzić go gwałtownie ze snu. Lisek był mały, toteż mógł łatwo się wystraszyć, a Lauriemu szkoda było dostarczać mu przykrych wrażeń.

Szandia

- Nigdy, nie widziałam lisa na plaży. - powiedziała. Przyjrzała się dokładnie zwierzęciu. Nagle ono się poruszyło. - Chyba się budzi. - rzekła. Lisek podniósł swój mały łeb. Jak tylko zobaczył dwoje wilków, w ogóle się nie przestraszył.

Lauri Iloinen

- Zawsze musi być ten pierwszy raz, prawda? - odrzekł. W jego głosie wciąż rozbrzmiewała nutka rozbawienia. Lauriego nieco śmieszyło, że Szandia była tak zdumiona widokiem śpiącego liska na plaży. Gdy rude stworzonko otworzyło swe ślepka, złociste oczy samca poczęły mierzyć go uważnym, acz łagodnym spojrzeniem.

Szandia

- Dzień dobry. - odezwał się lisek.
Szandia uważnie patrzyła na rudą kulkę. - Dzień dobry. Gdzie są twoi rodzice? - zapytała malucha.
- Mam tutaj poczekać. Oni poszli załatwić jakieś sprawy. - odpowiedział lisek.
Wilczyca usiadła i spojrzała na samca.

Lauri Iloinen

- Myślę, że jeśli jego rodzice mają wrócić, to jest bezpieczny i nie ma sensu tak nad nim sterczeć - powiedział Lauri, wyłapując spojrzenie Szandii. Słowa te skierował do wadery i wymruczał je na tyle cicho, by maluch nie mógł usłyszeć.

Szandia

- Idę ich poszukać. - powiedziała mały i odszedł.
Szandia spojrzała na samca. - To co idziemy dalej? - zapytała. Jej ogon kiwał się w rytm jakiejś wolnej melodii. Wstała i otrzepała się.

Lauri Iloinen

- Chodźmy, chodźmy - odrzekł, odprowadzając wzrokiem drobnego rudzielca. Znów energicznie machnął puszystym ogonem i z wolna ruszył przed siebie. Obejrzał się za Szandią, by sprawdzić, czy wadera podąża za nim.