Bursztynowe Morze

Szandia

Szandia dogoniła samca. Teraz szła równo z nim. Słońce zaczęło już zachodzić. - Ładny widok. - powiedziała. Wiatr lekko rozwiewał jej sierść. Ogon cały czas był w ruchu. - Co porobimy? - zapytała. Ostatnie promienie słońca padały na ziemię.

Lauri Iloinen

Jego ogon nieco przyspieszył, kiedy Szandia zadała to pytanie. Majtał się teraz radośnie na boki, raz na jakiś czas zawadzając o piaszczyste podłoże.
- Hm... zastanowię się nad tym... - zaczął i zaśmiał się, dodając. - ...jak mnie złapiesz!
Po tych słowach ruszył biegiem. Jego ogon wciąż poruszał się wesoło.

Szandia

Szandia zaczęła biec, jak najszybciej. Jednak samiec i tak był bardziej szybki. Po paru minutach biegania dogoniła do. Skoczyła na Lauriego. - Złapałam. - powiedziała z zadowoleniem. - Hmmm, ciekawe czy masz łaskotki. - rzekła i zaczęła do łaskotać.

Lauri Iloinen

Wilk roześmiał się, kiedy Szandia wylądowała na nim, przewracając go tym samym na bok. Na szczęście miał miękkie lądowanie, z racji pokładów piasku zalegających dokoła. Jego dwukolorowy ogon nadal radośnie zamiatał po podłożu. Na łaskotanie wcale nie reagował, cóż - Lauri nie miał łaskotek.

Szandia

Jak tylko Szandia zauważyła, ze samiec nie ma łaskotek zeszła. - Złap mnie. - powiedziała i zaczęła biec. Dla utrudnienia robiła różne zakręty. - " Ciekawe czy mnie złapie. " - pomyślała.

Lauri Iloinen

Owszem, częste ostre zakręty, zmiany kierunku byłyby dla Lauriego utrudnieniem, gdyby nie znajdowali się na plaży, czyli otwartej przestrzeni. Dzięki temu Szandia wciąż nie znikała samcowi z oczu. Zamiast zakręcać za nią, wilk biegł w kierunku prostym, robiąc sobie tym samym skrót i już po chwili biegu jego przednie łapy dotknęły grzbietu białej wadery.
- Ha, mamy cię! - powiedział ze śmiechem.

Szandia

Wadera zatrzymała się i podbiegła do samca. - Dobra teraz, co porobimy? - zapytała. Usiadła na przeciwko basiora. Jej ogon cały czas się ruszał. Na jej kufie zawitał szeroki uśmiech.

Lauri Iloinen

Również przysiadł, choć miał nadzieję, że tylko na chwilę - chętnie poganiałby się jeszcze lub zrobił coś innego równie wesołego.
- A co proponujesz? - zapytał. Jego ogon znów zetknął się z podłożem i począł zamiatać piasek.

Szandia

- Może zagramy prawda, czy wyzwanie? - zapytała. Jej ogon jeszcze szybciej zaczął się ruszać. Słońce już dawno zaszło, ale księżyc trochę świecił. Wiatr już całkiem ustał, a fale rozbijały się o brzeg.

Lauri Iloinen

- Bardzo proszę. Zaczynaj - powiedział i położył się na piasku. Zawadiackie spojrzenie jego złocistych ślepi spoczęło na lazurowych oczach Szandii, zaś uśmiech nie znikł z pyska. Lauri nie bał się gry, która, jak by na to nie patrzeć, mogła być dość odważna. Nie miał żadnych mrocznych sekretów do ukrycia.

Szandia

- No to co wolisz? Prawdę czy zadanie? - zadanie. Ciekawe na co samiec się odważy. Będzie tutaj sypał szczerością, czy może będzie chciał się trochę rozgrzać. Szandia cały czas patrzyła na basiora, oczekując odpowiedzi.

Lauri Iloinen

- Prawda - odrzekł, zaś jego ogon po raz kolejny zamiótł piaszczyste podłoże. Wilk swym zwyczajem skrzyżował przednie łapy. Nie sądził, by Szandia wymyśliła pytanie dotyczące sfery jego życia, którą pragnął ukryć. Czy w ogóle istniała taka?

Szandia

- No to na początek coś łatwego. Ile wilków poznałeś już, podczas swojego pobytu? - zapytała. Położyła się. Jej niebieskie oczy błyszczały pod pływem księżyca. Ogon delikatnie machał.

Lauri Iloinen

- W tej krainie? Zaledwie trzy - odpowiedział. Oparł pysk o skrzyżowane przednie łapy, nieustannie obserwując jasnowłosą waderę. Albo nie miała inwencji twórczej, albo bała się zadawać pytania naprawdę trudne. A może pytała o błahostkę, by później niespodziewanie przygwoździć go czymś naprawdę trudnym?

Szandia

- Ja wybieram pytanie. - odpowiedziała. Nie chciało jej się teraz ruszać. Ciekawe jakie zada jej pytanie. Szandia nie miała nic do ukrycia. Chyba. Machnęła kilka razy szybciej ogonem.

Lauri Iloinen

Lauri musiał się zastanowić. Nie przychodziło mu do głowy żadne sensowne pytanie, zaś idiotycznych całe stado przebiegało teraz przez jego umysł.
- Mhm... - mruknął cicho, aż wreszcie uśmiech na jego pysku poszerzył się, wilk zaś powiedział. - Opowiedz mi najidiotyczniejsze marzenie, jakie kiedykolwiek przemknęło ci przez myśl.

Szandia

- Hmmm, kiedyś chciałam latać. - powiedziała. - Nawet raz to prawie zleciałam z góry. - Skrzyżowała łapy. - No to co wybierasz? - zapytała. Modliła się by znowu nie wybrał pytanie. Nie przychodziło jej nic do głowy.

Lauri Iloinen

- Hej, to wcale nie było takie głupie marzenie. Chyba każdy ma okres, w którym marzy o wzbiciu się w przestworza - odpowiedział i przekrzywił nieco łeb, zastanawiając się. Pytanie czy wyzwanie? Ależ oczywiście, że to pierwsze! Lauri dopowiedział. - Pytanie.

Szandia

- Och ty. Masz poczucie co wybrać. - powiedziała. Zaczęła się zastanawiać nad pytaniem. Po chwili coś wykminiła. - Czy, któraś z samic ci wpadła w oko? - zapytała. Na niebie zaczęły zbierać się chmury.

KokuRai

Koku przyszłą zmęczona jak zwykle. Ostatnio coś tak było przez cały czas. Wadera rozejrzała i zauważyła coś najwspanialszego na świecie, a mianowicie wspaniałe miejsce do położenia się obok morza. Samica podeszła do niego i położyła się. Jedną łapę wsadziła do wady, a daszek czapki opadał jej na oczy. Koku zamknęła ślepia, jednak nie poszła spać. Zaczęła rozmyślać.