Bursztynowe Morze

KokuRai

Koku uśmiechnęła się do Lauria. Zaczęła oddychać już trochę spokojniej. - Czy miałeś kiedyś koszmar i śmierci jakieś osoby, a ona potem zginęła? - zapytała mając wciąż głowę na ziemi. Wadera nie uśmiechała się. Oddychała i oddychała żeby poczuć się lepiej.

Lauri Iloinen

- Można tak powiedzieć... jednak nie była to osoba naprawdę szczególnie mi bliska - odpowiedział. Mógł wspomnieć o wiekowym wilku, który odegrał w jego życiu role nauczyciela, bo to o niego chodziło, lecz po co? Długa to była historia i dość nudna. Lauri nie zamierzał bezcelowo strzępić sobie języka.

KokuRai

- To teraz ty musisz którąś z nas zapytać Pytanie czy zadanie - powiedziała patrząc na samca. Ta kąpiel w zimnej wodzie zaszkodziła Koku i to bardzo. Po chwili wadera zaczęła się cała trząść. - O nie. Czar z jeziora zmian mija! - rzekła zdziwiona i z jej pyska zaczęła lecieć krew. Jej prawe oko zgasło, a ona zaczęła się świecić. Gdy już przestałą to zemdlałą i wyglądała inaczej. A niech to. Czar zniknął, więc znów Koku am chore serce. Samica leżała tak cały czas.

Lauri Iloinen

Pomysły na metamorfozy Twoich postaci mnie czasem rozwalają...

- Wiem. Tylko czekam, aż doprowadzisz się do stanu używalności, bo mam ciebie na celowniku - odpowiedział i jeszcze nim zdążył uśmiechnąć się do wilczycy, z nią zaczęło dziać się coś zdumiewającego. Kiedy owo zjawisko ustało, Koku leżała na piasku, nie dając znaku życia. Straciła przytomność? Całkiem możliwe. Lauri postanowił to sprawdzić, więc wstał i ruszył pospiesznie ku wilczycy, przyglądając jej się z uwagą.

KokuRai

Koku otworzyła oczy i zaczęła kaszleć. - Nic mi nie jest. Po prostu czar z jeziora zmian minął - powiedziała patrząc na samca. Uśmiechnęła się i lekko podniosłą głowę. A niech to, dla czego teraz. Koku jeszcze raz się uśmiechnęła, a następnie położyła głowę. - No to dajesz. Pytaj, albo zadaj - rzekła.

Wiem. ^^Jestem z siebie dumna że potrafię cię czasami rozwalić

Lauri Iloinen

Usiadł obok KokuRai, pochylając nad nią łeb i przyglądając jej się z uwagą. Wyglądała zupełnie inaczej, niż przedtem... jak to możliwe?
- Jesteś pewna, że wszystko dobrze? - zapytał, nie spuszczając z niej przenikliwego wzroku złocistych oczu. - To wyglądało dość... niepokojąco.

KokuRai

- Wcześniej miałam chore serce, lecz poszłam z Waspem do jeziora zmian i tak moje chore serce przeszło na oko, ale teraz niestety ten czar zniknął, ta magia zniknęła z mojego ciała, więc wróciło mi chore serce - opowiedziała samcu. Podniosła głowę żeby spojrzeć na niego, lecz po chwili opuściła ją. - Za to moje prawe oko jest zdrowe - rzekła, a białą grzywka opadała na lewe oko.

Lauri Iloinen

Wysłuchał tego w jego mniemaniu nieco chaotycznego wyjaśnienia. Dlaczego chaotycznego? Lauri był w tej krainie nowym wilkiem, nie wiedział nic ani o samcu nazwanym przez Koku Waspem, ani o Jeziorze Zmian, tak słynnym w tych okolicach.
- Rozumiem... - powiedział, prostując się, lecz nie spuszczając wzroku z wadery. - Może powinnaś to jezioro odwiedzić jeszcze raz? Choroba oka jest mniej groźna niż serca.

KokuRai

- Lecz nie wiem, na co teraz się to przeniesie, ponieważ to nie jest tak ze cały czas będzie tak samo - powiedziała myśląc. Uśmiechnęła się gdy podniosła łeb i spojrzała na samca. Koku nie wolała ryzykować. Zamachała delikatnie ogonem. Księżyc świecił tak ze wszystko teraz było piękne. - Jakie piękne niebo - rzekła patrząc jak blask księżyca rozświetla wszystkie gwiazdy.

Lauri Iloinen

- Jak wolisz. Ale nie zapominaj, że serce jest zaraz po mózgu najważniejszym organem w naszych wilczych ciałach - odpowiedział i zadarł łeb, żeby zobaczyć to piękne niebo, które zachwyciło KokuRai. Rzeczywiście... było ono dziś wyjątkowo klarowne, żaden mały obłoczek nie przysłaniał setek gwiazd, migoczących radośnie na ciemnym nieboskłonie. Lauri uwielbiał ten widok.

KokuRai

Koku patrzyła na niebo, a następnie na samca. Wstała ostrożnie i usiadła. - Pomożesz mi tam dojść? - zapytała trzymając się za klatkę piersiowa. Koku musiałaby z jakąś laską chodzić, a ona tego nie cierpi. Jej ogon leżał na ziemi, a grzywka wciąż opadała na lewe oko.

Lauri Iloinen

- Oczywiście, że pomogę - odpowiedział, wstając. Wciąż nie spuszczał z KokuRai tego uważnego spojrzenia, a w jego złotych oczach tlił się płomyczek troski. Wilczyca nie wyglądała najlepiej. Dodał. - Musisz mnie jednak poinstruować, jak tam dojść, bo nie znam tego miejsca.

Szandia

Szandi się trochę przysnęło. Nic nie pamiętała, od czasu zadania Koku zanurzenia się w wodzie. Otworzyła swoje niebieskie oczy, które od razu skierowały się na morze. Po chwili wstała i otrzepała się. - Przepraszam, ale muszę gdzieś iść. - powiedziała. Jej spojrzenie padło na Koku, która teraz wyglądała jak nie ona. Po chwili wybiegła.

z/t

Lauri Iloinen

Wzrokiem Lauri odprowadził odbiegającą pośpiesznie Szandię. Czyżby poczuła się niepotrzebna, gdy on i KokuRai przestali zwracać na nią uwagę? A może ogarnęło ją poczucie winy? W końcu to po tym bezmyślnym zadaniu, które kazała wykonać Koku, wadera gorzej się poczuła. Wyczekujące spojrzenie biało-czarnego samca szybko powróciło na wilczycę.

KokuRai

Koku spojrzała zdziwiona na Szandie. - Szandia czekaj! - krzyknęła, jednak ona już zniknęła. Wadera spojrzała na samca, a następnie potrząsnęła lekko głową. - Pierw prosto, potem w lewo, a obok wielkiego drzewa w prawo, następnie przy takim kamieniu w kształcie oka w lewo, a potem cały czas prosto i tak dojdziesz do jeziora zmian - powiedziała patrząc na niego. Zamachała powoli końcówką ogona, a po chwili zakaszlała.

Lauri Iloinen

Zanim się odezwał, dwukrotnie powtórzył w myśli słowa KokuRai, by dobrze je zapamiętać i trafić do Jeziora Zmian bez przeszkód.
- Dobrze... pomóc ci tam dojść, czy wystarczy, że będę szedł przy tobie? - zapytał, obrzucając waderę spojrzeniem pełnym uwagi. Zachowywała się chyba nieco pewniej niż jeszcze przed chwilą.

KokuRai

- Mógłbyś pomóc mi tam dojść? - zapytała, a jej rubinowe ślepia był skierowane na samca. Zastrzygła uszyma żeby dobrze usłyszeć odpowiedź. Ciekawe kiedy Koku potknie się o własne łapy na prostej drodze? Wadera zamachała końcówką ogona delikatnie i powoli.

Lauri Iloinen

- Jeśli chcesz, wskakuj mi na grzbiet, mogę cię zanieść - zaproponował i jeszcze raz zmierzył Koku dokładnym spojrzeniem, jakby chcąc się upewnić, czy doniesie ją do jeziora bez problemu. Dodał. - Zgrabna z ciebie wilczyca, na pewno nieciężka, więc nie musisz bać się o mój kręgosłup. Nie zarwie się pod tobą.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się lekko, a następnie ,,wskoczyła" na grzbiet samca. - Jak zapomnisz drogi, to mi powiedz - rzekła czekając, aż Lauri ruszy. Jej rubinowe oczy zalśniły delikatnie. Wiatr wiał delikatnie, rozwiewając jej białą grzywę.

Lauri Iloinen

- Dobrze - odrzekł, choć na razie nie widział takiej potrzeby. Pamiętał słowa KokuRai. Ruszył ku Jezioru Zmian, idąc ostrożnie, by nie wstrząsać za bardzo znajdującą się na jego grzbiecie wilczycą, lecz i w miarę szybko.

zt