Bursztynowe Morze

Alliance

Nad morze przybyła mała osobniczka, biegnąca przed siebie zręcznym ruchem. Na jej łapie widniał przywiązany łańcuszek ze złotym kluczykiem, brzęczący donośnie. Bursztynowe Morze. Ależ Yuki dawno tu była! Usiadła na brzegu, a bryza morska roznosiła jej zapach na całą plażę, ułatwiając Yukinej towarzyszce odnalezienie małego szczeniaka.

Maligne

Zaraz za Yuki pojawiła się nad Bursztynowym Morzem mała wilczyca. Była chuda i brzydka, ale pierwszy raz od długiego czasu na jej pyszczku widniał szczery uśmiech. Maligne odnalazłszy Yuki usiadła obok niej. Pod łapami miała miękki piasek, do jej uszu dobiegał cichy szum fal, a w powietrzu dało się wyczuć słonawy zapach.
- Więc to tak wygląda morze. - powiedziała zadowolona wilczyca, oglądając to miejsce na swój sposób.

Alliance

- Tak. To taka wielka woda. Ale raczej nie jest dobra do picia, okropnie słona! - rzekła rozbawionym głosem. - To morze jest niezwykłe, bo na jego dnie widnieją bursztyny. Wiesz, co to? To takie bardzo ładne kamienie. Ludzie lubią je sobie zakładać jako biżuterię, czyli naszyjniki, kolczyki i takie tam. Bursztyny zwykle mają kolor ognia.. - oops, rozpędziła się. Zamarła na chwilę. Zapomniała zupełnie o tym, że Maligne nie widzi! Nie wie, jaki to kolor nazwany przez nią kolorem ognia.. A raczej kilka kolorów zlepionych w jedno. - Wybacz, zapomniałam, że twoje oczy nie mogą tego zobaczyć. - powiedziała ze skruchą w głosie. Oj, Maligne, cóżeś ty zrobiła z tą wredną, upartą Yuki!?

Maligne

- Nie ma sprawy. - powiedziała Maligne nadal się uśmiechając. - W końcu widzę je na swój sposób. - dodała wsłuchując się w cichy szum fal, a do jej nozdrzy wciąż dobiegał słonawy zapach morskiego powietrza. - Bursztyny? Nigdy nie słyszałam o bursztynach. - rzekła wyciągając głowę ku wodzie.

Michael

W pewnym momencie w tym oto pięknym, a jakże miejscu, zjawił się nie kto inny jak sam Michael!! Widząc Maligne podbiegł do niej i objął jej szyję małymi łapkami po czym się do niej przytulił.
- Siemka, co tam? - spytał od razu a widząc Yuki usiadł obok Maligne i spojrzał na nią z uśmiechem.
- A witam witam - powiedział z uśmiechem na kufie.
- Michael jestem - dodał od razu po czym spojrzał na swoją a jakże kumpele.

Alliance

Nim Yuki zdążyła odpowiedzieć coś Maligne, na plażę wparowało kolejne małe wilczątko, które mogłoby pogrążyć Yuki jeszcze bardziej - także było od niej większe! - Yuki. - odpowiedziała, mrużąc ślepia nienawistnie. Maligne nawet jej nie przeszkadzała, ale ten szczeniak, tak wesoły, powoli zaczynał irytować młodą wilczycę.

Maligne

Maligne zdziwiona poczuła, że ktoś ją przytula - nikt nigdy tego nie zrobił, nawet jej ostatni opiekun.
- Ekhm... cześć. - powiedziała wyczuwając młodego wilka w jej wieku. - Miło mi cię poznać, Michael. - dodała nieco speszona zachowaniem szczeniaka. Ale wydawał się miły.

Alliance

Yuki, poruszywszy uchem, zwróciła pysk ku morzu. Nad czym myślała? Ona sama nie wiedziała. Błądziła gdzieś po umyśle bez konkretnego celu, machając lekko ogonem. Zamiatała nim leniwie piasek.

Michael

Młody spojrzał na Maligne cały czas mając uśmiech na kufie. Tak to prawda, młody widział że ta się speszyła no ale trudno. On właśnie mial taki sposób na życie. Szczeniak sie cały czas uśmiechał lecz po chwili spojrzał na Yuki z lekkim uśmiechem.
- A ty o czym tak rozmyślasz? - spytał i wyciągnął paczke żelek.
- Chce ktoś? - spytał otwierając paczuszkę z której wydobył się przyjemny i słodki zapach. Ten od razu wziął kilka do pyszczka i zaczął przeżuwać.

Maligne

Maligne poczuła lekki, słodkawy zapach i szelest opakowania.
- Nie, dziękuję. - powiedziała z uśmiechem, domyślając się, iż Michael wyciągnął właśnie paczkę cukierków. Młoda jednak nie przepadała zanadto za słodyczami. Znów zwróciła głowę w kierunku morza, wsłuchując się w szum fal. Zamyśliła się.

Michael

Młody spojrzał na nią zaciekawiony. Jako iż domyślil się że nie widzi no ale cóż musiał to powiedzieć.
- Wiesz co? - spytał i zjadł kolejnego żelaska.
- Masz fajne oczy - powiedział zafascynowany i z dalszym uśmiechem zjadł kolejnego żela.

Maligne

- Hmm... Dziękuję. - powiedziała Maligne. Nie wiedziała, czy wilk się z niej naśmiewa, ale ton jego głosu był szczery. - Chciałabym powiedzieć to samo o twoich oczach, ale chyba nie mogę. - dodała. Nie mogła wiedzieć jak wyglądają oczy Michaela - była w końcu niewidoma, nie wiedziała nawet jak wyglądają jej oczy.

Michael

Młody spojrzał jej w oczy
- Nie no spoko wiem o co chodzi - powiedział po czym zamerdał ogonkiem w te i wewte. Zjadł jeszcze kilka żelek po czym przeciągnął się.
- Urodziłaś się tu czy przybyłaś w tą kraine? - spytał od tak.
- Ja natomiast ani nie uciekłem ani sie nie urodziłem. Poprostu poszedłem na spacer, zgubiłem się i zacząłem iść przed siebie aż w końcu tu dotarłem - dodał po chwili.

Maligne

- Ja... - zaczęła Maligne. - ... można powiedzieć, że uciekłam. Chociaż może lepiej by pasowało - odeszłam. - przecież tam nikt jej nie trzymał - przeciwnie. Nikt jej tam nie chciał. Więc co ta za ucieczka? Wilczyca znów wciągnęła zapach słonego, morskiego powietrza. Było w nim coś, co ją przyciągało. Nie umiała określić, co to takiego. Do uszu wadery dobiegł szum wiatru i delikatne uderzanie fal o brzeg.

Alliance

Yuki nie odpowiedziała na pytanie rezolutnego szczeniaka. Przez jej oczy przebiegało co chwilę dziwaczne światło. Młoda wilczyca wtem uniosła łeb, jakby zupełnie nieświadoma tego, co robi. - Do zobaczenia, Maligne. - rzuciła, po czym odeszła, kołysząc się niepewnie. Co z nią nie tak.. ?

z.t

Maligne

Maligne uśmiechnęła się do Michaela, a następnie usłyszała jak Yuki odchodzi - szkoda. Wilczyca także wstała i ostatni raz wciągnęła do nozdrzy morskie powietrze.
- Miło mi cię było poznać. - powiedziała do Michaela, po czym powolnym krokiem, dokładnie badając łapami podłoże oddaliła się.

zt.

Michael

Młody nie mając co robić nad morzem sam, podszedł do tafli zimnej wody napił się i zamoczył lekko łapki. Po chwili wybiegł z tąd z paczuszką zelków w pyszczku ponieważ nie mial zamiaru jej tutaj zostawiać a co! Po chwili zniknął za jakimś krzakiem. z.t.

Siomha Lorcan · Wysłany: Nie 0:11, 06 Mar 2011 Temat postu:

Po spotkaniu nad wodospadem, Siom miała ochotę na zmianę klimatów. Postanowiła odświeżyć pamięć i znów znaleźć się nam Bursztynowym Morzem. Ile to już lat minęło... westchnęła cicho i szurając łapami po piasku, podeszła do brzegu. Usiadła na zimnym piasku i pozwoliła leniwym falom dosięgać do łap. Zapatrzyła się w dal. Było już ciemno i na niebie widać było mnóstwo jaśniejących gwiazd.

Marillion · Wysłany: Nie 0:19, 06 Mar 2011 Temat postu:

Wtem do uszu siedzącej przy brzegu Łowczyni mogło dobiec ciche, lecz wyraziste szuranie łap po suchym piasku. To Marillion szedł przez plażę ze spuszczonym łbem. Jego chuda sylwetka prawie wcale nie była widoczna w nocnych ciemnościach, jedynie te dwa, świecące niby dwa reflektory białe ślepia świeciły w oddali. Samiec mógł sprawiać wrażenie przygnębionego, bo... tak właśnie się czuł. Fatalnie.

Siomha Lorcan · Wysłany: Nie 0:25, 06 Mar 2011 Temat postu:

Nie odwróciła się od razu. Czekała w skupieniu na pysku. Na co? Zmrużyła ślepia. Przyjemny, chłodny wiatr chciał wcisnąć jej pod powieki mroźne krople wody. Zerknęła w stronę odgłosów szurania. Jakiś wilk, bardziej podobny do cienia, niż zwierzęcia, szwendał się po okolicy. Wilczyca przechyliła łeb i wlepiła ślepia w przybysza. Ot, zboczenie zawodowe. Wilk nie wyglądał na najweselszego, ale Siom nie miała ochoty go zaczepiać. Jeśli będzie chciał, sam to zrobi. Lecz to nie znaczyło, że wilczyca spuściła z niego spojrzenie. Cały czas go obserwowała.