Bursztynowe Morze

Vanilie

Wilczyca, gdy skapnęła się iż nikt jej nie szuka, to wyszła z kryjówki. Otrzepała futerko i swoimi błyszczącymi oczkami o kolorze oliwek się rozejrzała. Retesa nigdzie nie było, ciekawe dokąd on poszedł. Młoda, bo już nie mała machnęła ogonem i zaczęła iść po piasku, delikatnie stawiając łapki, wyszła z tego miejsca.

z/t

Kanna

Kanna kiwnęła tylko łbem na znak zrozumienia, po czym ułożyła się w pozycji leżącej na piasku, opierając łeb o wysunięte do przodu łapy. Jej wzrok nie zostawał spuszczony ze słońca nawet na moment.

Lucien

Właśnie tu poprowadziły cielsko Luciena jego kończyny. Dosyć podróży. Usiadł. Tak, zostanie tu jakiś czas. Egipcjanin skierował swe piwne ślepia ku horyzontowi.

Dante de Cossa

Noga za nogą... Ledwo, ledwo... Właśnie tak szedł Schatt. Dalej brzmiały mu w uszach słowa Shinry. Tylko... dlaczego? Nie, on nigdy nie zrozumie kobiet. Zostanie samotnym wilkiem opuszczonym przez wszystkich... No ale musiał kiedyś z tym skończyć. Podnieść się i zacząć walczyć. Czy jednak warto... Jeśli zechcesz odejść - odejdź. Tylko dlaczego w ten sposób? Pokręcił głową i delikatnie ją podniósł. Dostrzegł kilka wilków, jednak żadnego z nich nie znał. Trudno. Może nawet lepiej...

Lucien

Rozglądał się a po chwili padł zwyczajnie ze zmęczenia. Zasnął, ot.

[wejde za godzine bo mam Hiszpański -_-']

Post ma zawierać przynajmniej 15 słów. Jeszcze jedno takie wykroczenie poza Regulamin i wlepię osta, niach?
Wujek Sammy.

Dante de Cossa

Ok. A ja posłucham sobie Kultu.

Schatt położył się na ziemi. Pustym spojrzeniem omiótł wybrzeże. Jeden z wilków już zasnął. Może on też powinien tak uczynić? To chyba byłoby jedyne dobre rozwiązanie. Najlepiej usnąć na wieki... Zakończyć swój żywot. Zakończyć męki. Po śmierci w końcu nie czuje się już nic. Chyba... A nawet jeśli, to będzie wiedział, że już wszystko skończone. Tylko jeden niewielki płomyczek nadziei podtrzymywał go przy życiu. Inaczej już dawno by się poddał. No i honor... Tylko tchórz zostawia wszystko i skacze dobrowolnie w otchłań śmierci. On wolał walczyć i honor swój ocalić. Byleby tylko się udało. Najważniejsze, to się nie poddać.

Riohi

Jednooki zastrzygł uchem, gdy na plaży pojawiły się dwa nowe wilki. Nie zwrócił na nie jednak uwagi. Położył się tylko obok wilczycy, zadzierając łeb w górę i śledząc wzrokiem niebo. Teraz, gdy jego samotne życie nie było już tak samotne, ciekaw był jak potoczy się przyszłość. I jak dalekiej przyszłości doczeka. Nigdy nie miał powodu by się nad tym zastanawiać, lecz teraz, gdy dostrzegł swoje światło w tunelu, nabrało to dla wilka nowego znaczenia.

Kanna

"A gdy zniklo swiatlo, umilkly glosy przeznaczenia, gdy swiat zataczal bledne kolo. Wybija ta godzina. Ich godzina. Gdy nastepuje odrodzenie, nasze, oraz calego swiata zywego, nastepuje ponowne spotkanie swiatla ktore nie gasnie.."
Szamanka poruszyla uchem, gleboko zamyslona w slowa obijajace sie echem w jej umysle. Swiat w tej chwili dla niej nie istnial. Ze wzrokiem wbitym w horyzont bladzila po zakurzonych kartach ksiegi jej umyslu.

Riohi

Riohi dalej ślepo wpatrywał się w horyzont. Tyle spraw było jeszcze do przemyślenia. Tak dużo rzeczy było jeszcze niepewnych. Czy to wszystko go odmieni? Do tej pory udało mu się już wyjść z otchłani przeszłości, w której zagłębiony był na każdym kroku, i która z każdą chwilą pogłębiała się. Teraz jednak zniknęła, wypełniona teraźniejszością i przyszłością.

Kanna

Az w koncu Kanna polozyla leb na lapach, przymykajac leniwie oczy. Tamten glos umilkl. Czy tylko tyle ma do powiedzenia? Czy znow powroci z nieodkryta dla wilczycy tajemnica? Bryza morska rozwiewala na boki opadajaca na szkarlatne oczy biala grzywke we wzory.

Riohi

Riohi jeszcze przez jakiś czas wpatrywał się w bezkres nieba, a następnie przeniósł wzrok na partnerkę. Widok jej czerwonych oczu, białej grzywki i ciemnego futra, jej głos... wszystko to wprawiało go w dobry nastrój, podczas gdy widok innych wilków wywoływał w nim tylko nieufność i ostrożność. A może to on, dzięki szamance zaczął inaczej spostrzegać świat?

Kanna

Bialoglowa spokojnie zerknela katem oka na Riohiego. Jej wisiorek z czarnym amuletem w ksztalcie ksiezyca w nowiu chybotal sie na wietrze, dzwoniac cicho, jak reszta ozdob na ciele czerwonookiej. Kolczyki, wisiorki, bransoletki. I prawa lapa byla przebita czerwonym, duzym kolcem. Ten odmienny wyglad uswiadamial wilki w jej odmiennosci wyjatkowo skutecznie.

Riohi

Wilkowi wcale nie przeszkadzał "odmienny" wygląd partnerki. Poza tym, nie w jego naturze leżało ocenianie innych na podstawie wyglądu. Dla niego wszyscy byli tacy sami i wobec każdego zachowywał się tak samo - nieufnie. Teraz tylko jedna osoba była powyżej innych. Kanna. I nie przeszkadzało mu to, że cała reszta traktowała ją jak odmieńca. Riohi tylko czasem zastanawiał się, czy przebicie łapy kolcem nie było troszkę bolesne. Coś kusiło go też, by się o to zapytał, lecz nie chciał w żaden sposób urazić szamanki, więc leżał dalej przy niej, w całkowitym milczeniu.

Kanna

No, wlasnie. Niektore wilki byly okrutnie powierzchowne. Mimo to Kanny dotykalo to tylko na poczatku, lecz wtedy jeszcze jej wyglad byl normalny. Jednakze, stopniowo sie zmienial. Na samym poczatku byla wyjatkowo piekna. Byla wilczyca pelna w budowie, o gestym, pieknym, kruczoczarnym futrze, duzych, szmaragdowych oczach, oraz dlugich, czarnych wlosach z kilkoma blekitnymi pasmami. Nastepnie jej futro zajasnialo, byla sniegowo biala, skrzydlata.Niby juz normalna. Ale miala jasne, dwukolorowe oczy, niby slepe. Z dnia na dzien stala sie bezskrzydla, jej futro sciemnialo, do niezbyt pieknego koloru, miedzy brazowym a zgnilym zielonym. Nastepne miesiace sprawily ze jej futro zbrozowialo zupelnie, a wlosy ponownie wyrosly, piekne, do barkow. Oczy miala tak fiolkowe i puste, ze jakby ponownie slepe. To byla ostatnia ladna odmiana. Potem jej puszysty ogon wylysial, stal sie szczurzy, oczy staly sie zlote, a wlosy rude i krotkie. Cialo wychudlo, a futro stalo sie krotkie i sztywne. Dzis jest taka, jak tu stoi..

Riohi

Riohi natomiast nie pamiętał już czasów gdy wyglądem nie różnił się od innych. Brak jednego z oczu i lekko rozszarpane ucho pozostawiały po sobie tylko najgorsze wspomnienia. Wspomnienia, które zrobiły z wilka takiego pesymistę, krzywo i z nieufnością patrzącego na każdego obcego. Przyzwyczaił się jednak do tych braków, które czasem okazywały się przydatne, trzymając innych na dystans. W końcu nikt nie chciał zadawać się z jednookim dziwolągiem, patrzącego na wszystkich wręcz z wrogością i uciekającego przed całym światem. Lecz skoro inni go nie akceptowali, on nie pozostawał im dłużny. To się działo całkiem niedawno, na krótko przed przybyciem wilka do tej krainy.

Kanna

A teraz? Teraz Kan byla wyjatkowo szczupla, lecz nie wychudla, ciemna wilczyca o patykowatych lapach, z rzadkim futrem, krotko przystrzyzonymi, bialymi wlosami w nietypowe wzory, straszne, czerwone zrenice, spiczaste uszy, chudy, rowniez skapy w futro ciemny ogon w biale pregi i az do obrzydzenia poprzekluwane cialo. Lecz czy ona kiedykolwiek chciala sie dla kogos zmieniac? Nigdy. Nigdy nie zmieniala swego stylu cichej, tajemniczej samotniczki, ktora usmiecha sie raz na kilka miesiecy, wszelkie uczucia tlumi gleboko w sobie, chadza wlasnymi drogami, nigdy nie wiadomo, o czym mysli. Dreszcze wzmagaja sie gdy bezwzglednie wierci wzrokiem zwyczajnego osobnika. Niczym nieczuly, dziwny, przynoszacy pecha, czarny kot. A jednak ktos ja zaakceptowal, przyjal. Ktos niemniej odmienny. To cud. Dar od bogow.

Riohi

Wilk zatrzepotał uchem, po czym wziął głęboki wdech. Może i Kanna według innych wyglądała dziwnie, lecz jego nigdy nie obchodziło zdanie innych. I dalej tak było, z wyjątkiem jednej osoby. Riohi nigdy nie starał się narzucać innym swej woli, czy też odtrącić kogoś z powodu wyglądu. On sam był odtrącany i w końcu nauczył się reagować tak samo, odtrącając od siebie od razu cały świat. Żył jedynie po to, by nie okazać słabości poprzez poddanie się na ścieżce życia i porzucenie go. Ale gdyby ktoś kiedyś powiedział mu, że w przyszłości spotka kogoś, kogo pokocha, a ten ktoś to odwzajemni, nigdy by w to nie uwierzył.

Kanna

Pewnie dlatego sa razem. Ich drogi, ich beznadziejnie szare drogi skrzyzowaly sie, polaczyly ich los w jeden. Wybuchl kolorami teczy. Bo nawzajem wzieli pedzle i postawili na swych obrazach zycia kilka kolorowych kresek, pozornie zwyczajnych i nic nie znaczacych. A jednak to spowodowalo powstanie pieknego dziela, ktorego nie da sie zapomniec.

Riohi

Jednooki przybliżył się jeszcze bardziej do partnerki i również położył łeb na łapach. Co jakiś czas spoglądał to na słońce, to znów na wilczycę. Częściej jednak właśnie na nią, choćby dlatego, że nie lubił słońca. Jednak w towarzystwie tak bliskiej mu osoby, to nie miało żadnego znaczenia.