Bursztynowe Morze

Kanna

- Wiekszosc z nich intryguje moja moc i innosc. Niektore prosza o rade, inne omijaja szerokim lukiem. Nie mam do nich zastrzezen - odpowiedziala spokojnym glosem. Szczeniakiem, ktory zdobyl jej szczegolna sympatie, byl nie kto inny a Virve, ciekawska, mala ksiezniczka.

Riohi

- Moja inność bardziej odpychała, niż intrygowała. - Odrzekł starając sobie przypomnieć przeszłość.
- A może po prostu byłem zbyt ślepy, by dojrzeć prawdę? - Dodał po chwili. Może nie wszystko było takie, jakie mu się wydawało. Może głębokie przekonanie o okrutności całego świata go zaślepiło? Tak czy inaczej, teraz zaczyna patrzeć na świat pod innym kątem. Lecz gdyby nie spotkał wtedy Kanny, kto wie czy nie błąkał by się teraz samotnie w jakimś opuszczonym miejscu, jak dawniej.

Kanna

- Zlo ma wiele twarzy. W tym te dobra - rzekla stare przyslowie, poruszywszy uchem odzianym w dziesiatki kolczykow. Szczeniaki, szczeniaki, szczeniaki. Jesli para nie sprobuje, nie zasmakuje istotnej prawdy. O tym, o rodzicielstwie i sztuce wychowania sie trzeba przekonac na wlasnej skorze, zdecydowanie, bezsprzecznie.

Riohi

Wilk spojrzał partnerce w oczy zdecydowanym wzrokiem. Tak, Riohi już zdecydował. Jeżeli Kanna będzie chciała mieć dzieci, on nie będzie się sprzeciwiał. Jakoś przywyknie do rodzicielskich obowiązków i postara się je jak najlepiej wypełniać. To właśnie mówiło jego spojrzenie. I tak też było. Gdy nadejdzie czas, gdy Kanna postanowi, że chce powiększyć rodzinę, on będzie gotowy.

Kanna

Mowi sie, ze zakochanym wystarcza chociazby spojrzenia, by sie zrozumiec. Kanna rozumiala akurat ten wzrok. Usmiechnela sie w podziece do partnera, skinawszy lbem z szacunkiem i przymykajac oczy z radoscia. Cieszyla sie niezmiernie, choc tego nie okazywala. Ani teraz, ani nigdy. Jej ogon zaczal poruszac na boki falistymi ruchami. Tak, cieszyla sie bardzo.

Riohi

Uśmiechnął się lekko w odpowiedzi na uśmiech partnerki, a jego ogon powolnymi ruchami dołączył do jej ogona. Chyba poczuł, że się ucieszyła. A może sam się z tego ucieszył? Owszem, gdzieś w głębi cieszył się, że będzie rodzicem, lecz w większości obawiał się tego. Dzieci to w końcu nieznany mu obowiązek. Będzie musiał sobie po prostu jakoś poradzić. Wierzył jednak, że razem dadzą sobie radę.

Kanna

Ciemna kita w biale pregi wila sie i rozkopywala piasek na boki, tuz obok jasnego ogona samca. A wilczyca oparla sie o bok partnera i sapnela cicho z zadowoleniem, strzepnawszy raz jeszcze prawym uchem. Gdy przyjdzie czas.. Dla Kanny nie mialo to wiekszego znaczenia, czy to ma byc dzis, czy jutro, czy za kilkanascie dob. Stanie sie, po prostu. Albo to zaplanuja, albo zapomna sie i w towarzystwie glebokich, rozpalonych zmyslow to uczynia. Czas pokaze.

Riohi

Wilk skierował swój łeb na bok, opierając go o ciało wilczycy. Wszystko czego chciał to ją uszczęśliwić. A może i przy okazji samego siebie? Póki co wyznaczył już sobie cel na przyszłość. Bycie dobrym ojcem. Co do tego, że Kanna będzie dobrą matką nie miał wątpliwości, choćby dlatego, że zależało jej na szczeniakach. Jednak czy on sobie poradzi? W końcu ktoś, kto patrzy na cały świat spod byka nie daje zbyt dobrego przykładu.

Stille

Shinq wbiegła tu szybko i jak zawsze odetchnęła. Wybrała sobie miejsce trochę dalej od wilków i położyła padlinę. Pyłek już poleciał do wody, lecz napity szybko wrócił. Wadera zjadła pierwszy kęs mięsa. Była głodna, więc szybko zjadła wszystko. Oblizała pyszczek i odeszła o wiele dalej od zebranych. Położyła się. Była bardzo zmęczona.

Kanna

Wilczyca liznela wilka po pysku. Jej jezyk byl rozowy, miekki i kojacy, a kazdy jego, nawet najmniejszy dotyk, wzbudzal blogosc i poczucie sympatii wyrazanej przez Szamanke. Jezyk dokladnie taki, jaki winna miec kazda matka. Chociaz przeciez kazdy skrawek matczynego ciala powinien byc domem ciepla i bezpieczenstwa, jakie rodzicielka ofiarowuje swym potomkom. Cieple i miekkie futro, delikatnosc w ruchach..

Riohi

Tak, Kanna z pewnością nadawałaby się na matkę, o czym przed chwilą na własnej skórze odczuł Riohi. Odwzajemnił się, składając długi, namiętny pocałunek na pysku wilczycy.
- Szczęściarze z tych szczeniąt, że będą miały taką matkę. - Uśmiechnął się i wtulił w sierść wilczycy. On swojej matki nie pamiętał. Nie pamiętał jak wyglądała, jaki miała charakter... pamiętał tylko jak skończyła. I w tym momencie poczuł, że nigdy nie pozwoli nikomu zrobić krzywdy swojej partnerce, ani jego jeszcze nienarodzonym dzieciom. By nie przeżywały takiego piekła, jakie on musiał przeżyć.

Kanna

W takim razie i z Riohiego bedzie niebylejaki tata. Szkarlatnooka usmiechnela sie czule do partnera na ta mysl. Byliby dobrymi rodzicami, to pewne. Dobrymi, lecz cichymi i spokojnymi. Zapewne zadne z ich dzieci nie bedzie zbyt rozbrykane i radosne - bo niby po kim? Moze to i lepiej dla niedoszlych rodzicow.. ?

Riohi

Wilk odwzajemnił uśmiech i przeniósł swoje niepełne spojrzenie na taflę wody, która spokojnie falowała zniekształcając wszystko, co się w niej odbijało. To przypomniało Riohiemu jego życie. Również na początku było spokojne jak woda, a później nadciągnął sztorm wydarzeń, po którym znów przyszedł spokój. Niedawno jednak przybyła kolejna fala, niosąc ze sobą kolejne zmiany. Życie zawsze dawało wilkowi w kość, ale teraz, za sprawą jednej wilczycy stało się takie, jakie być powinno - piękne.

Kanna

Mawia sie, ze milosc jest bolesna. Ze to ryzyko. Ale wielu woli zaznac tego ryzyka, niz w ogole nie poznac owego, pieknego uczucia, ktore przychodzi do naszego serca z oferta nie do odrzucenia. Co powinnismy wowczas zrobic? Proste. Puk, puk! Kto tam? Milosc! Pani wejdzie i sie rozgosci..

Riohi

Cóż, Riohi z pewnością nie żałował tego, że zaryzykował i wpuścił miłość przez drzwi swego serca. Że jakiś czas temu, właśnie w tym miejscu spotkał tą wilczycę i odważył się do niej podejść, zagadać. Pamiętał, że była wtedy ranna, ale co go skłoniło do tego by zaproponować pomoc? Dlaczego jej nie zignorował, jak dziesiątki wcześniej napotkanych wilków? Może to było przeznaczenie? Ale to pytanie chyba na zawsze pozostanie bez odpowiedzi. Najważniejsze, że tego nie zrobił.

Kanna

Wilczyca z dnia na dzien czula, ze kocha Riohiego bardziej, niz dnia poprzedniego. Ze potrzebuje go bardziej, ze nie moze bez niego zyc. Glebokie zrenice wciagaly ja bez pamieci, brzmienie glosu hipnotyzowalo, cieplo ciala i kazdy dotyk sprawial, ze popadala w blogostan. Snujac takie mysli zlozyla samcowi na ustach goracy, pelen cieplych uczuc, namietny pocalunek, w ktorym zlozyla cala milosc do jednookiego wilka. Byl wyjatkowy. I tylko jej.

Riohi

Oddał pocałunek z nie mniejszą namiętnością. Ta wilczyca, choćby nie wiem co się stało, zawsze będzie dla niego wyjątkowa. Wszystko w niej było dla niego wyjątkowe - biała grzywka, szkarłatne oczy, smukłe ciało... wszystko. Kanna była dla niego kimś więcej niż po prostu partnerką. Była dla niego nowym życiem. Życiem, którego nie porzuci za żadne skarby, które tylko śmierć może przerwać, a i tak musiałaby się natrudzić.

Stille

Shinq zasnęła. Obudziła się dopiero teraz i przeciągnęła się. Kości po zającu wzięła. Spojrzała ciepło na swojego jedynego przyjaciela. Ten przez cały czas trzymał się jej nogi.
- Uważaj, będzie trząść. - powiedziała, machając wesoło ogonem. Skinęła w stronę Kanny i Riohi, po czym wybiegła stąd.

z.t

Kanna

Wilczyca zerknela krotko na Shinq, by powrocic wzrokiem pelnym uczuc na partnera. Przytulila sie don, machajac z zadowoleniem ogonem. Wtem na jej grzbiecie przysiadl jej czarny kruk, Tariss. Czarnymi oczkami lypal z ciekawoscia na zakochanych. Zakochanych w sobie bez pamieci.

Riohi

Wilk położył łeb na przednich łapach, na chwilę odrywając wzrok od partnerki i przenosząc go na Shinq. Jednak gdy szczeniak się oddalił znów powrócił wzrokiem na Kannę, umysłem wybiegając w przyszłość. Różne rzeczy mąciły mu w głowie, lecz najbardziej ciekaw był jak potoczy się ich wspólne życie. I po raz pierwszy myślał optymistycznie. Na pewno życie jego, jak i zapewne jego partnerki zmieni się diametralnie. Co jednak przyniosą zmiany, trzeba będzie przekonać się na własne oczy.