Bursztynowe Morze

Beherit

Beherit spojrzał na wybiegającą Dermoanottę. Chyba się trochę zawiesił. Czas go przywrócić do stanu pracy. Wstał więc i spokojnym krokiem opuścił Bursztynowe Morze, azaliż nic go tu nie trzyma.

z/t

Elena

- Zapewniam cię, że nasze dzieci będą na tyle szczęściarzami, że odnajdą cudownych partnerów i partnerki. W końcu jak może być inaczej? - uśmiechnęła się i oblizała pysk. - Zdaje się, że poznałam już twoją dwójkę i zapewniam, że problemu z tym miec nie będą.

Siomha Lorcan

Roześmiała się po raz kolejny, co było absurdalne i groteskowe w aktualnej sytuacji.
-Setha ma jakie sopory przed życiem. Jeszcze się mnie trzyma. To pewnie z tego powodu, że jakiś czas temu musiałyśmy się rozdzielić i teraz nadrabiamy.- pokiwała łbem w zamyśleniu.- Ona chce być Łowcą - stwierdziła wesoło z nutą dumy w głosie. - Tak, jak Twoja, chce pójść w ślady matki.

Raywen

Jakiś czas temu zniknął wśród przejrzystych istotek. Szara mgła zniknęła wraz z nim. Teraz po wydarzeniach, które się tu rozegrały już nic nie pozostalo - oprócz bladej zielonej kropki na piasku. A i o na wkrótce miała zniknąć.

z/t

Elena

- Nie martw sie, na pewno w końcu zacznie żyć samodzielnie i ten życiowstręt jej minie. - powiedziała spokojnie. - Jest bardzo sympatyczna, więc nie widzę w tym problemu. I na pewno jesteś z niej dumna tak jak ja z mojej Stelli. Nawet nie sądziłam, że taka decyzja dziecka może aż tak napełniać dumą i szczęściem! - dodała i westchnęła. Teraz już wiedziała co czuli jej rodzice gdy podjęła taką drogę życia.

Siomha Lorcan

-Pewnie tak...- westchnęła. Zauważyła, że wilk zniknął, no ale co jej do tego? - Ciekawe, jaką drogę obiorą inni. Ale nie mam zamiaru im niczego sugerować.
Wilczyca odwróciła pysk na jasną łunę na horyzoncie. Świtało. Już niedługo morze znów zapłonie tym wspaniałym kolorem płomieni i krwi.

Elena

- Wiesz, doradzić im zawsze możesz. Ja zamierzam podsunąć trochę pomysłów na fajny zawód w watasze. Nie chcę, by moje dzieci potem miały mi za złe, że im nie doradziłam. - powiedziała również wzdychając. - Czasami po prostu jest to potrzebne, tak było w przypadku mojego rodzeństwa. W ogóle mam zamiar wychowywać moje dzieci tak jak wychowywano mnie.

Siomha Lorcan

-Nie o to mi chodziło - sprostowała.- Miałam na myśli to, że nie będę im narzucać tego, kim będą. Jeśli stwierdzą, że chcą być... no nie wiem... zwykłymi wilkami, to będę szanować tą decyzję tak samo, jakby chcieli być magami. Chyba rozumiesz?
Uśmiechnęła się delikatnie. Ułożyła się na skale, czekając na pierwsze, nieśmiałe promienie słoneczne.
-Jasne jest to, że będę im pomagać i doradzać, ale nic na siłę.

Elena

- Oczywiście. - powiedziała i uśmiechnęła się. - Stella w zasadzie już chce bym ją zaczęła trenować choć zastanawiam się czy to nie za szybko. - zamyśliła się na chwilkę.

Siomha Lorcan

-A ile ona ma - spytała zaciekawiona. Z tego, jak ona mierzyła czas, to córka Evany powinna być jeszcze malutka. Ale Siom zawsze miała dziwne poczucie czasu. Czasami całe miesiące potrafiły gdzieś jej uciec. - Mam wrażenie, że jest ona całkiem młoda - wyznała.

Elena

- Jest w wieku dojrzewającym. Niedawno w niego wkroczyła i nieuchronnie brnie do dorosłości. - odparła - Wiele się nie pomyliłaś. Jeszcze niedawno była taką małą kuleczką. A teraz już chce treningów, już czyta i uczy się niezwykle szybko. Jestem pewna, że będzie lepsza ode mnie.

Maria ''Milva'' Barring

Wadera przyszła tu nieśpiesznie. Przypomniała sobie w głowie piosenkę swego rodu, a raczej hymn. Zaczęła go nucić:
-,,Barringowie, łowcy jakich mało,
trudy mają, jak inne wilki.
Lecz...- Nie dokończyła bo zauważyła kilka wilków.- Witajcie.

Siomha Lorcan

Siomha kiwnęła głową na słowa Evany.
-Czas leci bardzo szybko... ja też pamiętam A'htes jako maleństwo uczepione mego karku i tak ze mną podróżujące po krainach. A teraz? Stara z niej baba i tyle - zaśmiała się. Co prawda jej córka była jeszcze dość młoda, ale lubiła sobie z niej żartować.
Nagle uwaga Białej została skierowana na czarną waderę o rudej grzywie. Uśmiechnęła się do niej.
- Witaj - powiedziała i zwiesiła trochę łeb, żeby móc spojrzeć jej w ślepia. No bo przecież Siom leżała na kamieniu i nie zmieniając pozycji ciężko by jej było patrzeć na przybyłą.

Elena

Uśmiechnęła się jedynie. Wszak poznała tą waderę.
- Witaj Milvo. - skinęła jej łbem i potrząsnęła uchem, na którym usiadł jej motyl. Po chwili usiadł jej na nosie a ta po prostu patrzyła na niego. Był taki piękny. W końcu odleciał z jej nosa i poleciał w stronę klifu.
- Jeśli to były oświadczyny, to z całą pewnością ich nie przyjęłam. - zachichotała i patrzyła za motylem.

Maria ''Milva'' Barring

- Witajcie. Evano, miło mi cię znowu widzieć. Jeśli przeszkadzam, to mówcie. Nie obrażę się.- Powiedziała. Poczuła kulę w brzuchu, jakby się bała. Ale nie miała się czego ba. Tak chociaż myślała.

Siomha Lorcan

Uśmiechnęła się.
-Jestem Siomha - powiedziała wesoło.- My tak sobie rozmawiamy o babskich sprawach.- wzruszyła barkami.
Spojrzała zdziwiona na Evanę, mówiącą do motyla i roześmiała się. Oj, dzieci odejmują rodzicom lat. To dobrze. Dzięki nim jest coraz mniej zgrzybiałych wilków i nawet największe gbury się uśmiechają.
Przyjrzała się jeszcze raz wilczycy o czerwonej grzywie.
-A skąd się znacie - spytała i zamachała ogonem. Miała nadzieję, że nie wciska śnupy w nieswoją sprawę.

Maria ''Milva'' Barring

- Poznałyśmy się w grocie Stelli.- Odpowiedziała lekko zamyślona. Westchnęła cicho po czym spojrzała na Siomh. Chciała coś powiedzieć, ale się powstrzymała. Widać, że to łowca... Pomyślała.

Siomha Lorcan

Siomha miała wrażenie, że Milva chce coś powiedzieć. A może się jej zdawało? Zobaczymy. Słysząc jej wypowiedź, zdziwiła się, że córka Evany ma osobną jaskinię... a może nie o nią chodziło?
-Jesteś tu od niedawna - spytała się jej. Lubiła zbierać takie informacje. Nigdy nie wiadomo, do czego się mogą przydać.

Maria ''Milva'' Barring

- Tak. Niedawno przybyłam tutaj. Nie byłoby mnie tu, gdy by nie tamto tragiczne wydarzenie, które miało miejsce dawno temu. Ech...- Powiedziała z lekkim bólem w sercu. jednak mogła o tym mówić

Siomha Lorcan

Zmarszczyła brwi. Coś chyba siedziało na sercu skrzydlatej. Wyraz pyska Siom mimowolnie złagodniał, co nadało jej dużo młodszy wygląd. To właśnie dzięki tej swojej cesze zjednywała sobie innych. Po prostu widać było, że jest dobrym słuchaczem- nie zostawiającym innych w potrzebie. Tylko... czy Milva jej potrzebowała? Wolała poczekać i nie dopytywać się.