Bursztynowe Morze

Elena

- Tak zgadza się. Milva pomagała nam urządzić jej jaskinię. Mała po prostu zapragnęła mieć coś swojego o co będzie dbała. Chyba za szybko chce być dorosła. - powiedziała i pomachała motylowi. - Ale nie martwi mnie to, w końcu zawsze będzie mogła przyjść do mamy.

Siomha Lorcan

Uśmiechnęła się. A więc mała Evany już mieszkała sama... Setha natomiast dalej mieszkała u Siom. To nawet dobrze. Starzejąca się wilczyca lubiła towarzystwo córki i cieszyło ją to, że nie będzie sama, gdy starość dopadnie ją całkowicie.
-I jak Wam poszło - spytała obu samic.

Elena

- Świetnie! Z zakurzonej, starej jaskini zrobiłyśmy absolutne cudo. - uśmiechnęła się i położyła obok Siom. - Z jednej strony cieszę się, że staje się samodzielna, ale z drugiej będzie mi brakowało tej małej puszystej kuleczki jaką jeszcze niedawno była. - dodała i położyła pysk na łapach.

Siomha Lorcan

Uśmiechnęła się w zamyśleniu. O tak. To jest ciężki moment, gdy dzieci muszą odejść. Ale zawsze wracają. Choćby tylko po to, żeby porozmawiać, bądź wykrzyczeć coś w gniewie... Zawsze wracają.
-A synek? Jeszcze rozumiem nie myśli o dorosłości - spytała z tym samym, zamyślonym uśmiechem. Lubiła, bardzo lubiła młode, które potrafiły wykorzystać dzieciństwo i czerpać z niego garściami, miast dążyć do dorosłości.

Elena

- Synek to okropny śpioch. W zasadzie budzi się na jeść i śpi dalej! A obecnie... jest taki... nieobecny. - powiedziała i uśmiechnęła sie w duchu do tego masła maślanego, które przed chwilą powiedziała. - Czasami zastanawiam się, czy nie jest na coś chory, ale okazuje się, że nie.

Siomha Lorcan

No tak. Evana wcześniej o nim wspominała. Siomha kiwnęła więc łbem, zgadzając się ze słowami Wojowniczki. Milva, która niedawno do nich przyszła, jakoś milczała. Może źle sie czuła w towarzystwie dwóch wilczyc? No nic. Przecież nie będzie jej zabawiać rozmową, jeśli tamta chce milczeć.
Ślepia Białej powędrowały jeszcze raz na Evanę i Siom wpadł pewien pomysł do łba.
-Hm... Evano, czy może mogłabyś mnie nauczyć czegoś o wojowaniu? Widzisz, znam techniki polowań, potrafię tropić lepiej, niż nie jeden tropiciel, a zimą tak się dobrze potrafię chować, że nawet byłby ze mnie całkiem dobry szpieg. Tylko nie potrafię walczyć tak, jak wojownik. Uciekam się do zwinności ciała i do sprytu, ale siłą nic nie zdziałam.- zamilkła na chwilę, patrząc wilczycy w ślepia.- Naucz mnie podstaw - poprosiła.
To było marzenie Siom. Bycie coraz to lepszą, ciągłe kształcenie się ciągnęły do siebie Białą.

Elena

Uśmiechnęła się do Siomhy.
- Widzisz, nie zawsze potrzebna jest siła. Wystarczy wiedzieć, gdzie należy uderzyć. Najlepiej atakować szyję, plecy, brzuch, pachwiny... wiesz, tam gdzie skóra jest najcieńsza i najłatwiej o zadanie bólu czy uszkodzenia poważne. - zaczęła tłumaczyć. - No i jeśli masz okazję do zmylenia przeciwnika, np. sypnąć mu piaskiem w oczy albo stać się niewidoczna. Ja np. bym użyła sypkiego piasku by tumany wzburzyć. Ty byś wiedziała gdzie jest przeciwnik, natomiast on nie. Położyć się na ziemi i uderzyć w słaby punkt. A co do unieruchamiających punktów na ciele, to uciskając zębami łączenie między obojczykiem a kręgosłupem unieruchamiasz przednie łapy i zadajesz dużo bólu. Dodatkowo przeciwnik nie może zrzucić cię z pleców. - powiedziała spokojnie. - Jeśli chcesz możesz ze mną potrenować. Obecnie jestem mentorką czwórki wilków chcących zdawać na wojowników. Możesz przychodzić na ich treningi albo trenować osobno w jakimś umówionym miejscu. - dodała z uśmiechem. - Ale jak już sobie rozmawiamy teoretycznie, to jak chciałabyś powalić silniejszego od siebie? W jaki sposób załóżmy na trawie?

Siomha Lorcan

-Oj - sapnęła trochę rozkojarzona. - Wiesz co? Nie mam pojęcia. Ale z chęcią skorzystałabym z twojej propozycji treningu.- przeniosła spojrzenie na horyzont. Już długo tutaj siedziała.
Westchnęła.
-Może spotkały byśmy sie... no nie wiem. Arena to chyba zbyt wcześnie - uśmiechnęła się zakłopotana.- Ale może gdzieś na łąkach, czy polanach? Powiedz tylko, kiedy masz czas na takie nauki.
Do grupy raczej nie chciała przychodzić. Tamci chcieli zdawać na wojowników- Siom tylko nauczyć sie samoobrony.
Podniosła się z kamienia i rozejrzała. Powinna już iść. Chciała tylko usłyszeć odpowiedź Evany.

Elena

- Jeśli chcesz, możemy nawet teraz. A jeśli wolisz to możemy jutro. - uśmiechnęła się, wstała i otrzepała futro z kurzu. Kto by pomyślał, że będzie uczyła starszą od siebie wilczycę? No, ale skoro potrzebuje pomocy, to ona zawsze jej udzieli.

Siomha Lorcan

-Jutro byłoby najlepiej - przyznała.- Powiem Ci Evano, że lubię z Tobą spędzać czas.- machnęła ogonem. Co to było? Jakieś wyznanie uczucia? O tak, ale nie takiego, jak by się wydawało. Siom po prostu pragnęła mieć wielu przyjaciół, takich jak Wilczur, czy Mika. Chciała mieć pewność, że gdy starość wkradnie się w jej życie, nie zostanie sama. Nie oczekiwała niczego od Wojowniczki. Jeśli przyjaźń ma przyjść, to przyjdzie z czasem. Siopm nie była jeszcze do końca gotowa.
-Więc do zobaczenia - powiedziała i zeskoczyła z kamienia.- Znajdę Cię - obiecała i ruszyła w stronę lasu.

zt.

Elena

- A więc do zobaczenia Siom. Też lubię spędzać z tobą czas. - krzyknęła za nią i pomyślała, że pora udać się do domu odpocząć.
- Do widzenia. - pożegnała się z Milvą i oddaliła do legowiska ukochanego.

[zt]

Berenika

Berenika powoli kroczyła tędy, poszukując któregoś z przyjaciół. W zasadzie to miała określony cel. Szukała Mystic'a. To on był jej najlepszym, jak sądziła, przyjacielem. Usiadła, wodząc wzrokiem po wszystkich nędznych osóbkach i poszukując znanej jej dobrze woni. Może on ją pocieszy, gdyż Bera była nieco rozzłoszczona. Tak jak zwykle. Tak jak zwykle?! Nie! Od kiedy znów zaczęła żyć swoim życiem. To od wtedy. Wsłuchiwała się w śpiew fal uderzających o brzeg.

Mystic

Potężna sylwetka czarnego wilka wyłoniła się zza krzaków. To był Mystic. Wyczuł woń przyjaciółki. Pełen dumy kroczył przed siebie. Jak zawsze uśmiechnięty. Usiadł obok Bereniki, tak z zaskoczenia. Lubił to robić. - Cześć. Słyszałem, że zmieniłaś imię. Na takie, jak w dzieciństwie. - Powiedział do wadery, z szerokim uśmiechem na kufie. Dlaczego z szerokim? Bo był całkowicie zadowoly. Jego ogon poruszał się nieprzerwanie.

Berenika

Berenika zaśmiała się, widząc przyjaciela. Wilk wcale jej nie wystraszył. Tylko ją zaskoczył. Nie spodziewała się go tutaj, w tym miejscu i o tej porze. No, ale najważniejsze, że jest. - Tak, teraz na imię mi Berenika. Nie spodziewałam się Ciebie tutaj. Może przejdziemy się? Pójdziemy nad Plantację róż? Tam jest pewnie pięknie i cicho, a ja chcę odpocząć od tego wszystkiego. - Odrzekła spokojnie. Chciała jakoś odpocząć od tego chaosu.

Mystic

Mystic kiwnął łbem. - Ja Ciebie tam zaniosę. Przecież jesteś lekka. Na pewno tam będzie pięknie. Chodźmy. - Powiedział, niespiesznie podnosząc zad. [...] Gdy już Berenika leżała na jego plecach, wyszedł stąd. Wcale nie było trudno o to, by weszła na jego plecy. W końcu oboje zniknęli razem.

zt. Oboje

/Mogłam napisać za Berenikę, bo ona jest moim kontem. Zrozumiano./

Wilczur

Wilczur przybył w to miejsce, wolnym biegiem. Nie patrzył się na boki, tylko przed siebie. Jego czarna sierść, powiewała na lekkim wietrze.
Położył się wreszcie na piasku i wsłuchiwał się w melodię fal.
Westchnął.

Naomi

Ada wbiegła do morza. Zaczęła skakać, nurkować i tańczyć... ah jak ona kochała wodę.! Nagle poczuła woń nocy, obejrzała się za siebie i zobaczyła wilka. Może przyda się towarzystwo? Czemu nie? Ada wyszła z morza i podeszła do nieznajomego. - Witam, jestem Ada - rzekła poważnym tonem, nie wiedziała w jakim stanie emocjonalnym jest dany wilk. Przecież nie podejdzie z bananem na twarzy do wilka, który ma depresję. Chciała najpierw to wyczuć.

Wilczur

- A ja Wilczur... Chwila, byłaś na obradzie Wody, tak? Przepraszam za zachowanie Młodszych, jeszcze raz. - powiedział, spoglądając leniwie na Adę. Był zmęczony, ale chętny do rozmów. Uśmiechnął się nieznacznie.

Naomi

- Masz racje, byłam. A co do młodszych, to nie ma za co.. oczywiście jeśli to się już więcej nie powtórzy. - rzekła znów poważnym tonem. Po chwili, obojętny wyraz twarzy zaczął przeradzać się w szeroki uśmiech. - Co Cię tak zmęczyło - dodała, wilk wyglądał jakby pracował przez całe swoje dotychczasowe życie i dopiero teraz przyszło mu odpocząć. Wilczyca spojrzała jeszcze raz na morze, a wiatr zaczął łaskotać ją po pysku.

Wilczur

- Życie i praca Szpiega. Alfa Nocy, ostatnio często mnie bierze mnie na jakieś zadania... Które powinni robić Młodsi... Ich wtedy akurat nie ma. -powiedział trochę szybko, nie wstawając z ziemi.