Bursztynowe Morze

Taimi

- Strasznie się obwinia. Nie ma siły walczyć, mówi, że nie chce. Ma o sobie nieprzychylną opinię i wiecznie sobie wyrzuca. Wiesz... nie ma żalu ani do tamtej, że go zwiodła, ani do Carly, że nie chce go widzieć... Sama bym się w nim zakochała, gdyby nie geny. - stwierdziła. Wypuściła głosno powietrze, które niewiadomo skąd się wzięło, bo płuca tkwiły w jej zmasakrowanym ciele, gdzieś tam, w lesie, w pobliżu starego dworu. Tam, gdzie złożył je Mort... Powróciłaby do niego, ale... teraz przecież już było późno, nie zamierzała stać się śmierdzącym zombie!

Abbey

Posmyrała po ziemi szarawą kitą, łapą przecierając oczy. Na chwilę musiała je zasłonić.
- Tahi, tego się po tobie spodziewałam - westchnęła. Właśnie tego. I poczuła nienawiść. Skoro taki gentelman mógł zranić, to co z podrzędnymi samcami kręcącymi się po świecie? On... Może nie był taki wspaniały, jak jej się zdawało? Może poszła na urok osobisty, którego mu nie brak, a zapomniała o reszcie? Możliwe?
- To coś należy wymyślić. Rzecz wiadoma, między tą dwójką musi zapanować zgoda - mruknęła. Już się zastanawiała. Załatwić wszystko należy w tempie ekspresowym, każda chwila może tylko wszystko pogłębić. Ale... Najpierw trzeba zlokalizować którejś z tej nieszczęsnej pary, będzie lepszy wzgląd na sytuację.
- To... Może ich poszukamy? - zaproponowała.

Taimi

oj brat bedzie zly. Mlodsza siostrzyczka wlasnie namieszala i pcha sie gdzie nie powinna. Ale jakos nie myslala o tym teraz, potakujaco skinela lebkiem.
- Tak, to dobra mysl. Ostatnio widzialam go w poblizu starego dworu, niestety, nie wiem, dokad potem pobiegl - powiedziala zgonie z prawda. Nie zwierzyl sie. Gdzie mogl byc teraz? To niesprawiedliwe, Tahi byl tropicielem, tak, czemu wiec ona ma go szukac?

Abbey

Mało na tym świecie sprawiedliwości. Ale nie wzdychać teraz pora, trzeba szukać. Do skutku, czy też do kresu sił. Bardziej kolorowo prezentuje się opcja pierwsza.
- Więc chodźmy tam... Prowadź - Ba, innego wyjścia raczej nie było, tylko Taimi znała drogę. Abbey nic się nie kojarzyło z tą nazwą. Jakaś obca, surowa, z pewnością nie miła. Wręcz pachniała jakimś nieszczęściem, z odległości kilkunastu kilometrów. Idealne miejsce dla wilka ze złamanym sercem. Oby tam jeszcze ślęczał. Równie dobrze mógł trafić w inne beznadziejne miejsce, ona znała takich bez liku. A jak tu wszystkie przeszukać? Wieki tu wtedy pochłonie, jeszcze wnuczęta będą poszukiwać...

Taimi

- Widziałam, w którym kierunku odbiegł. Znam go dość dobrze, podejrzewam, że zaszył się w jakimś nie do końca pięknym miejscu. Znam pewien skrawek lasu, położony niedaleko. Myślę, że trzeba by tam sprawdzić. - powiedziała z pełną determinacją. Już widzi, jak się Tahi wkurzy, że sprowadziła pomoc, rozgadując, jak jest słaby. Na pewno wyrzeknie się tego, ze cokolwiek mu dolega, to ten typ.. Ale chciała pomóc, a co pomoże bardziej niż rozmowa z zaufaną przyjaciółką?

Abbey

I w niej tego uczucia nie było brak. Trzeba pomóc, czy Taharaki tego chce, czy nie. Nie pozwolą mu trwać w jakieś szczelinie, póki się nie polepszy. Choćby za uszy, ale go wyciągną... Potwierdziła skinieniem głowy, zapewniając, że zrozumiała, co po jej głupim wyrazie pyska mogło nie być odczytane. Zagryzła wargi, czując, że w niej wrze, o mało z łap nie zwalając. Upór, chyba tak to zwą. Taka odmiana potrzebna przy walce o swoje. I zaklina się w myślach, raz po raz męcząc ten sam fragment ''choćby nie wiem co''.

Taimi

Uśmiechnęła się blado, po czym gestem łapką poprosiła, by poszła za nią. Powoli żeby nie zgubić Abbey, płynęła w powietrzu w kierunku Jałowego Lasu Jakiegoś-tam. Chciałaby znów dotkąć ziemi, choć od zawsze marzyła o lataniu. lataniu, ale nie unoszeniu się, które otrzymała w taki a nie inny sposób. Westchnęłaby, gdyby miała płuca.

zt.

Abbey

Swoją drogą, czy duch będący jedynie jasną poświatą, bladym światełkiem, może się uśmiechnąć inaczej niż właśnie blado? Takaż biaława twarzyczka chyba odbiera wielkość emocji. Nie bierzcie pilota, już koniec 'gdybania'...
Abbey westchnęła głośno za nie obie. Żeby się udało - w miłości wytrwały, w nienawiści pewnie też, zwłaszcza kiedy on nią jest obdarzany. A wtedy godzinami można tłumaczyć, pewnie zdania szybko nie zmieni. Póki nie dotrze do jego umysłu, nie uzyska perspektywy, z której będzie mieć widok na zwycięstwo. Nie zobaczy światełka w tunelu.
Dreptała, nieuważnie przebiegając wzrokiem po ziemi, nie dostrzegając nawet tego, na czym się właśnie potknęła. Mało ją to interesowała, ustała na łapach i poszła dalej.

z.t

Anastasie

Była tu już kiedyś. Z Taharakim. Ach, te wspomnienia... Było jej zimno. Nie, żeby to było dziwne, aczkolwiek był to chłód jej wcześniej nieznany. Jakby była naga? No nie wiem. Jej kończyny zaczęły się wydłużać. Coś tu nie gra. Zaczęła coś podejrzewać...
Podeszła do tafli wody i przejrzała się. W jej oczach pojawił się strach. Kaori była... człowiekiem. Bezogonem. DWUNOGIEM. Serce jej szybko zabiło. Dotknęła głowy. Nie było na nich sterczących uszu. To straszne!. Ciężko oddychała. No nie! Jak to się stało?! Zaczynała się domyślać. Chociaż nie. Nic nie wiedziała. Była wściekła, obrażona na cały świat. Tak, to te ciężkie dni... Usiadła po turecku nad wodą, rozpaczając.

Morte

Czyżby Morte śledziła ową waderę? Możliwie, po zachowywała się tak dziwnie, jak ona sama. Kiedy była na granicy lasu, a plaży oraz morza, dostrzegła, że się czołga? Jej łapy nie miały sierści, jedynie gładka i jasna skóra. Skrzywiła się nieco i wstała. Jak ona wyglądała? Co się z nią stało? Pierwszy raz od tylu lat, Morte się czegoś przestraszyła. Popatrzyła na swoje nogi ze zgrozą. Chude, jasne, z jakimś kawałkiem szmaty na nich. Dotknęła łba i uśmiechnęła się lekko. Uszy jej zostały! Oho, a może i nie? To był kaptur, który zwyczajnie się osunął i Morte mogła poczuć dziwne w dotyku owłosienie. Padła na śnieg, znacznie dalej od Kaori i popatrzyła w niebo. Miała ochotę się zabić. Stała się stworzeniem, do jakich miała wstręt..

Anastasie

Kaori mogłaby sama zabić Morte, jeśliby tylko sobie tego na głos zażyczyła. Ale jej nie usłyszała. Typowe, dla ludzi. Niczego nie słyszą. Warknęła pod nosem.
- Cholera jasna by wzięła. - przeklęła, przesuwając nogi aż pod brodę, kuląc się nieco przy tym. Była żałosna. Nienawidziła ludzi, a sama stała się jednym z nich... to po prostu żałosne. Westchnęła i zaczęła płakać. jej łzy ociekały po gładkiej skórze twarzy. Tak gładkiej, że aż zbierało się na wymioty...

Morte

Przełknęła ślinę i pociągnęła za swoje dziwaczne włosy na głowie. Strasznie, to wszystko było straszne! Jak największy koszmar, jednak w tym sęk, że to życie oraz rzeczywistość. Nałożyła kaptur na głowię, choć szczerze mówiąc, jeszcze nie do końca panowała nad swym nowym ciałem.

Anastasie

A jednak czuła, że ktoś jeszcze jest tu obecny. Nie wiem, czy Morte jest widoczna dla Kaori, acz uznajmy, że tak. Odwróciła się. Tak, ktoś jednak był, nie myliła się. ... Człowiek. Czyżby dziewczyna też padła ofiarą fontanny? A może urodziła się człowiekiem? Kto wie. Kaori szlochała dalej.

Morte

W końcu wstała i otrzepała się ze śniegu. Nieco chwiejnie podeszła do nieznajomej i usiadła ogon niej. Niezgrabnie podparła się rękami, strasznie dziwnie!
- Cóż.. Ty też skosztowałaś wody z tej ''zaczarowanej'' fontanny?- spytała i pociągnęła nosem. Jakoś nie mogła si.ę przyzwyczaić do tego, że jest paskudnym dwunogiem! Ale czy to oznacza.. Że na zawsze już taka pozostanie?

Anastasie

I Kaori przemknęła myśl o tym, że może być człowiekiem na zawsze. Nie, to niedorzeczne!
- Owszem. - powiedziała nieśmiałym głosem - Jak się nazywasz? - spytała. Nie przyzwyczaiła się do swojego ciała, głosu. Jej włosy opadały na twarz, prawie niewidoczną. Szczególnie uważała na to, by nikt nie widział braku jej lewego oka. To by było przerażające...

Morte

- Morte.- odparła i popatrzyła chen przed siebie. Zimno jej było i to tak strasznie! Czy każdy człowiek tak ma? To dziwne ''futro'' na łbie w ogóle nie dawało ciepła!
- A ty?- zadała pytanie. Przygryzła wargę, co niestety zabolało.. Martwiła się tym wszystkim i nie wiedziała, czy nie iść przypadkiem do Śmiertki i Kaji. Może ona coś na to poradzi?

Anastasie

Morte... czekajcie, czy to nie ta sama Morte, którą widziała wtedy przy spotkaniu z Hono-no...?
- Morte...? Przecież ja cię znam... - szepnęła. Nie potrafiła opanować jeszcze swojego ludzkiego głosu - To ja, Kaori. Jeszcze kiedyś Franka. Lewa strona. - wyszczerzyła ząbki, krótkie, nie nadające się do rwania mięsa i atakowania przeciwników. Beznadzieja. jak ci ludzie to wszystko... robią? I jeszcze toto zwisające przy klatce piersiowej! Ohydctwo!

Morte

- Ahhh.. To ty!- powiedziała ze szczerym uśmiechem.
- Wiadome, lewa strona najlepsza! Tylko my wywiązaliśmy się z zadania.- rzekła żartobliwie, choć tonacja jej głosu była dziwna. Ziewnęła głośno, choć szczerze mówiąc, sama tego nie kontrolowała.
- Tak w ogóle.. To co teraz u ciebie słychać? Jak życie się toczy?- spytała.

Angelo

Któż to się zjawił? Mały wilczek, a jak!... Nie, zaraz, to nie wilczek. To białowłosy chłopiec. Czyżby i on stał się ofiarą Fontanny...? A i owszem. Nie było mu zimno, biał gruby, biały płaszcz na sobie. Śnieżnobiały, jak jego włosy.
- Wi... witajcie... - wyjąkał cichutko, drapiąc się po maleńkiej główce - Jestem Angelo. - oznajmił zaraz, wydychając mroźne powietrze z ust. Jego zapach był jak zwyczajny zapach każdego mieszkańca Antarktydy. Łatwo było poznać, że stamtąd pochodzi.

Morte

Zerknęła na chłopca, a następnie na Kaori.
- Widzisz.. Nie jesteśmy w tej tragedii same!- powiedziała, lekko łamiącym się głosem. Odchyliła nieco bluzkę i zerknęła w dół. Masakra! Kiedy ma się szczeniaki to to ''coś'' jest nawet mniejsze, fee! Przygryzła po raz kolejny wargę i położyła się w śniegu.