Falochrony.

Taharaki · Wysłany: Wto 18:48, 08 Mar 2011 Temat postu:

- To dobrze. Rozsądny wilk. Widocznie dobrze wie, jaki ma skarb. - basior uśmiechnął się do wilczycy, wiedząc, że ona tego nie widzi. Wydała mu się atrakcyjną waderą, jednak podbijanie do zajętych wilczyc było zdecydowanie nie w jego stylu.

Carly · Wysłany: Wto 19:05, 08 Mar 2011 Temat postu:

- Wiesz, nim zostalam partnerka Waspa, podobalam sie okropnej ilosci wilkom. Wybor byl na prawde trudny. Ale moje serce wybralo jego. - rzekla, zamknela slepia i wciagnela w pluca morska bryze z rozmarzeniem. Miala podzielnosc uwagi, wiec sluchala tez wilka.

Taharaki · Wysłany: Wto 19:30, 08 Mar 2011 Temat postu:

Uśmiechnął się delikatnie. On problemu z wyborem nie miał. Był tu za krótko, by spodobać się komukolwiek, ponadto czuł, że stały związek to nie dla niego. Przynajmniej na razie. Spojrzał na Carly. W sumie nie dziwił się, że miała tylu wielbicieli. Ładna, zgrabna, zadbana, do tego sympatyczna i bardzo inteligentna. A teraz dodatkowo te skrzydła ...

Carly · Wysłany: Wto 19:36, 08 Mar 2011 Temat postu:

Wilczyca tymczasem zatoczyla kolo ogonem, owijajac go zaraz wokol lap. Istotnie. Ladna, zgrabna, inteligentna, utalentowana. Ale przeciez Carly, jak kazdy z reszta, miala swoje wady. Byla dziecinna, nieufna, porywcza, najpierw robila, potem myslala. A poza tym wykorzystywala swe zdolnosci w, czasami, zupelnie bezsensownych celach. Coz.

Taharaki · Wysłany: Wto 19:39, 08 Mar 2011 Temat postu:

Uśmiechnął się do wadery, po czym oznajmił:
- Ja muszę już iść. Cieszę się, że mogłem Cię znów zobaczyć. - powoli wstał i ociągając się ruszył w znanym tylko sobie kierunku. Odwrócił jeszcze łeb i rzekł:
- Do zobaczenia, Carly. - po czym zniknął z pola widzenia wadery

zt.

Carly · Wysłany: Wto 20:11, 08 Mar 2011 Temat postu:

- Do zobaczenia - szepnela, gdy ten wyszedl. Skierowala wzrok na morze, zastanawiajac sie gleboko. Jego usmiech zachecal ja, sam widok wywolywal radosc, a glos brzmial w uszach tak niezwykle, gleboko. A te zrenice.. bez konca glebokie, wciagajace.. Carly! Co to za mysli?! Masz partnera, dzieci! Dziwne. Otaczali ja samce bez konca, ale nigdy tak sie nie czula. Zupelnie, jakby nastapilo ponowne spotkanie Carly z Waspem. Tylko Wasp w innej skorze.. Wilczyca, gleboko zamyslona nad ta sprawa, odleciala.

zt.

Scarlett · Wysłany: Śro 10:23, 09 Mar 2011 Temat postu:

Scarlett uśmiechneła się do wadery.
-A mnie swą Scarlett. Miło mi cię poznać.-odpowiedziała. Spojrzała na piękne, lazurowe morze. Ciekawe jakie jest głębokie? Na wiele metrów? Kilometrów? Tego Scar nie miała ochoty sprawdzać na własnej skórze. Scar przypomniała sobie o czymś i poszła stąd.

zt.

Wilczur · Wysłany: Śro 18:51, 30 Mar 2011 Temat postu:

Przyszedłem do falochronów i usiadłem na jednym. Zachodziło słońce.Było pięknie. Przyszedłem tutaj, tylko po to, by zapomnieć o Sachiko i zacząć życie od nowa. Chciałem się z kimś zapoznać. Ale Sachiko to moja miłość... Muszę zapomnieć.

Samuerian · Wysłany: Śro 18:54, 30 Mar 2011 Temat postu:

Samuel dreptał sobie z uśmiechem na twarzy, jak to miał w zwyczaju, póki nie dodreptał nad Falochrony. Jakże piękne było morze o tej porze roku... Wilk przysiadł nieopodal białego basiora.
- Czy coś cię trapi, drogi przyjacielu? - spytał sympatycznie.

Wilczur · Wysłany: Śro 19:01, 30 Mar 2011 Temat postu:

Zobaczyłem niebieskiego wilka. Miał coś w sobie.
- Cześć. Co trapi? Miłość. Jestem Wilczur
Spojrzałem na morze i na ziemię. Odwróciłem głowę od wilka i zapłakałem. Wyarłem łzy i spojrzałem na niego.

Samuerian · Wysłany: Śro 19:03, 30 Mar 2011 Temat postu:

- Samuel. - powiedział. - Miłość, powiadasz? Owszem, miłość może być czymś, co nas trapi, jednak jest to niewskazane, prawda? Złamane serce... - rzekł patrząc wciąż na morze. Jakże cichy szum jego fal mógł być kojący dla wilczego ucha... - No cóż, drogi Wilczurze... Powodzenia życzę w miłości w takim razie. - rzekł i uśmiechnął się pocieszająco, po czym odszedł. Musiał coś załatwić...

zt.

Wilczur · Wysłany: Czw 13:59, 31 Mar 2011 Temat postu:

Posłuchałem słów Samuela, bardzo uważnie. Polubiłem go i chciałem mu coś jeszcze powiedzieć, ale zniknął.
- Niewskazane... Och Sachiko...
Poleciała mi łza.

KokuRai

Koku przybiegła sprintem, aż potknęła się i pojechała kawałek głową w ziemi. Po chwili zatrzymała się przed dużym kamieniem i wstała. Potrząsnęła swoją łepetyną, a następnie rozejrzała się. - Pierwsza! - krzyknęła radośnie. Wspięła się na ten wielki głaz i usiadła. Tam miała świetny widok na wszystko. Rozglądała się cały czas.

Xythuel

Xytherian przyśpieszył dopiero pod koniec. Uznał, że Koku miała poprostu szczęście, że go wyprzedziła. Podbiegł do niej z falującym wysoko ogonem. Wyglądał trochę jak latawiec czy gruby, miękki sznur.
- Niesprawiedliwość...
Mruknął włażąc na głaz obok Koku i położył łeb na jej łbie jako, że był wyższy.

KokuRai

- Czemu niesprawiedliwość? - spytała robiąc słodką minę. Nie wiedziała, dla czego? Uśmiechnęła się i specjalnie położyła się teraz gwałtownie, ponieważ ten położył na jej głowie swoją. Poprawiła swoją grzywkę i uśmiechem witała każdą sekundę. Rozejrzała się po okolicy. Nie było tutaj już takiego ruchu.

/Sorka ze tak późno dzisiaj odpisuje/

Xythuel

- Jestem najszybszy...
Dodał z udawaną obrazą i odwrócił się od Koku owijając jej łapy swoim długim ogonem. Szczerze mówiąc lubił swój ogon. Popisywać się także.
- I najskromniejszy.
Dodał strzygąc uszyma i przewracając oczyma w teatralnym geście.

KokuRai

Koku zaśmiała się. - Ja jestem najszybsza! - powiedziała złośliwie i spojrzała na Xyth'a. wstała i obróciła się do niego, a następnie pocałowała go. - Oj najskromniejszy, to z pewnością - oznajmiła śmiejąc się cicho. Zamachała swoim ogonem. Patrzyła mu w oczy wesoło. Lubiła, a raczej kochała jego towarzystwo.

Xythuel

- Mogę na to przystać...
Mruknął zdmuchując sobie grzywkę z oczu. Czyżby znowu zaczęła mu przeszkadzać? Urosła za długa... No ale cóż poradzić. Wilk położył się na boku i otulił ogonem.
- Co robimy?
Spytał tak jak wcześniej. Gdyby był sam, z pewnością teraz niszczył by czyjeś szczątki optymizmu... Był jednak ciekaw co KokuRai robi gdy jest w tak pustym miejscu... Nie ma kogo irytować.

KokuRai

Koku rozejrzała się. Była tu straszna pustka, aż za straszna. Wadera spojrzała na samca. Ona również się położyła. - Warczymy na kamyk? - zapytała nie mając żadnego pomysłu. - Chcesz kogoś podręczyć tak? - zapytała, a na jej twarzy urodził się chytry uśmieszek. Spojrzała na Xyth'a machając wesoło swoim ogonem.

Xythuel

Kamyk? Warczeć na kamyk? Xyth zachichotał pod nosem i odpowiedział.
- Tak... chcę dręczyć i irytować... Niszczyć...
To mówiąc podgryzł Koku w szyję niczym ofiarę swojej złości. Robił to oczywiście delikatnie. Nie chciał nikogo zabijać. Innych - owszem, KokuRai postanowił "oszczędzić".