Falochrony.

KokuRai

Koku poczuła go.
- Ej ja Hod dogiem nie jestem! - powiedziała patrząc na niego.
- Ale jak tak bardzo chcesz dręczyć to znam wspaniałe miejsce. Chcesz tam iść? - zapytała już z chytrym uśmiechem. Kiedyś Koku była zła i chce teraz do tego powrócić. Czekała na jego odpowiedź, a w zapasie miała dużo cierpliwości, jednak widząc jego zachowanie martwiła się że ma niedobór dręczenia, irytowania i niszczenia. Zamachała wesoło swoim ogonem.

Xythuel

Xyth zaprzestał "zjadania" Koku, siadł i zaczął się nad sobą pastwić.
- A jest tam dużo wilków do zezłoszczenia?
Zaczął powoli.
- A co jeśli ich tam nie ma?
Dodał i raz dwa przerzucił sobie Koku przez plecy. Po chwili pobiegł ku wyjściu z owego miejsca.
- Mów gdzie to jest!
Krzyknął biegnąc do Koku przewieszonej przez plecy.

z.t. oboje (napisz na PW jakie miejsce)

Flake

Flake przyszła w swoje ukochane miejsce krokiem radosnym, energicznym. Była szczęśliwa jak nigdy dotąd. Zatrzymała się blisko falochronów i popatrzyła na morze. Na falującej tafli odbijały się gwiazdy, zniekształcane przez ciągle poruszającą się wodę.

Siomha Lorcan

Siomha przyszła tutaj za Flake. Podeszła do niej i rozejrzała się dokładnie dookoła. Cieszyła się, że ulubione miejsce wilczycy nie było nadmiernie przesłodzone, tylko pałało naturalnym pięknem.
-Przyjemnie tu.- powiedziała i usiadła. Zawiesiła wzrok na miejscu, gdzie w oddali woda i niebo zaczynały się ze sobą splatać.

Lea

Lea przyszła tutaj krokiem powolnym. Zostawiła Leavi z Sethem, więc chyba sobie poradzą. Głowa wciąż ją bolała, a obrazy przed oczami były zamazane. Gdzie dotarła? Falochrony. Już kiedyś tu była. Powoli podeszła do wody i zanurzyła się niezbyt głęboko. Od razu lepiej. Dalej nie wejdzie. Woda ją przerażała. Ale teraz przynajmniej głowa przestała ją boleć, a wzrok się poprawił. Może to z przemęczenia?

Leth

Powolnym kro... TFU! Pędząc jak strzała, zawitał tu Leth. Piasek sypał się dookoła niego, a on sam trochę niezgrabnie stąpał po niezbyt przychylnym mu podłożu. Czemu nieprzychylnym? Bo jego łapy zawsze pakowały się zbyt głęboko w piach, przez co malec o mało nie wywracał się na każdym kroku. Gdyby nie to, szczeniak wyglądałby wprost komicznie. Wilk na szczęście trafił na część plaży, na której nikogo nie było. Wprawdzie falochrony były niewidoczne, ale Lethowi było wszystko jedno. Usiadł na piasku i wpatrywał się w wodę.
Ale zaraz, zaraz... Minął mamusię! No to sru z powrotem!
- Cześć! - zawołał, siadając obok mamy.

Lea

Lea spojrzała w bok.
- Cześć. - odpowiedziała, a uśmiech wpłynął na jej pyszczek. - Znalazłeś tatę i siostrę? - spytała przypominając sobie, że w końcu szczeniak ponoć szedł tuż za Sethem. Może wcale jednak nie szedł? Ach, Seth, nieodpowiedzialny rodzicielu...

Leth

- Nie. - rzekł przypominając sobie, co to się nad morzem działo...
- Bo ty to Leavi niosłaś, a tata mnie samego zostawił! - poskarżył się. Taa... On się lubił skarżyć. Czemu? Może kiedyś mama się na kogoś zdenerwuje i go... zniszczy, bo skrzywdził jej synka. Tak, to był świetny plan. Ale czy mama się w ogóle denerwuje? Nigdy jej rozdrażnionej nie widział. Nie chciał sprawdzać. Czemu? Bo bał się zdenerwować spokojnego wilka. Wszak cała jego złość, którą w sobie stłamsił, przejdzie na niego. Ponadto nie wiedziałby, czego się spodziewać. Ktoś nerwowy ukazuje swą złość tak często, że jest przewidywalny, a ktoś spokojny? Nigdy nie wiadomo, co może zrobić.

Kyaa~! Mądrości życiowe mojego taty przydają się też tutaj :]

Lea

Lea pokręciła głową.
- No, to niedobrze, że cię tata zostawił. Porozmawiam z nim następnym razem. - będzie... łomot. To znaczy inteligentna dyskusja dwójki dorosłych ludzi. Czy tam wilków, zwał jak zwał. - Ale nic ci się nie stało? - wolała się upewnić wilczyca wbijając w synka zaniepokojone spojrzenie.

Seth von Wiegemesser

Seth powolnym krokiem zawitał i w to miejsce. No i synek się znalazł. Gdzie on łaził? Jeszcze trochę i zacznie stosować metody wujka Schatta, tj. jak nie pójdziesz, to będziesz zbierał wilcze kupy. Może metody niezbyt wychowawcze, ale najwyraźniej się sprawdzają. Oczywiście bez przesady... Do wszystkiego trzeba podchodzić z umiarem, a drogi przedszkolanka Schatt trochę przesadził.

Lea

Lea odwróciła się w stronę nowo przybyłego wilka.
- O, jest i nieodpowiedzialny ojciec. - powiedziała z uśmiechem. - No, proszę nam tu wyjaśnić, co to znaczy, że się syna zostawia na pastwę losu? - spytała karcącym tonem. Niech się teraz tłumaczy, ha!

Seth von Wiegemesser

- Leiuś, nie przesadzaj. Powiedz teraz, ile razy ty chodziłaś za rodzicami. Byliśmy wolni. Jemu też się wolność należy. Jak zgłodnieje, to przyleci - odparł Seth z uśmiechem. Lea trochę przesadzała z tą swoją troską o dzieci. - Jak widać, Leth żyje, czyli wszystko jest dobrze - dodał po chwili. Spojrzał na synka karcącym wzrokiem. Co on mamie naopowiadał? Pewnie tym razem on, Seth, uciekł tak szybko, by Leth nie mógł go dogonić, i pozacierał za sobą ślady, by nie dało się go dogonić...

Leth

- Nic, a nic. - stwierdził, z uwagą przyglądając się sobie. Po chwili... rozległo się dosyć głośne burknięcie. Ale on był głodny... Daruje sobie narzekanie. Przecież to trochę jego wina. Mógł pójść za tatą, prawda? Wbił tylko wzrok w ziemię, dostrzegając nagle piękno tych złotych drobinek.
- Mamo... - zaczął. - A ty się kiedyś na prawdę zdenerwowałaś? - spytał, podnosząc łeb. Wolał wiedzieć, na czym stoi.

Lea

- No, może i racja. Ale nie wybaczyłabym sobie, jakby coś mu się stało. - powiedziała z lekka przyduszając potomka w szczerym, mocnym uścisku. Zaraz go jednak puściła, i przeniosła spojrzenie ponownie na partnera. - Ostatnio wszystko jest... takie dziwne. - rzekła i westchnęła smutno.

Seth von Wiegemesser

- No dobra, mały. A teraz gadaj, co robiłeś i czy nikogo nie zagryzłeś, bo jakoś nie chce mi się wierzyć, że wszystko jest dobrze... - Seth przeszył synka chłodnym spojrzeniem. Musiał go trochę postraszyć, żeby na przyszłość nie uciekał. Może jednak metody wujka Schatta niebyły takie złe? Trzeba było tylko wymyślić coś trochę delikatniejszego od zbierania wilczych kup. Może... sprzątanie legowiska? Nie... tam jest czysto. Usługiwanie siostrze i mamusi? No, to już trochę lepsze.

Flake

Siomha Lorcan

Siomha spojrzała na Flake. Była ciekawa, czemu tak piękna mordka nagle stała się mniej wesoła.
-Co się dzieje, piękna?- spytała i przysunęła się do niej.- Też nie lubisz tłumów?
Soim wtuliła pysk w w sierść na karku Flake. Było jej przy niej dobrze.

Flake

Uśmiech na jej pysk powrócił, jak poczuła, że Siomha wtula się w sierść na jej karku.
- Zależy kiedy - odrzekła. Nie ukrywała, że teraz wolałaby być zupełnie sama z Siom, bez niepotrzebnego towarzystwa.

Siomha Lorcan

Zastanawiała się, gdzie by tu teraz znaleźć miejsce, gdzie nikt nie będzie im przeszkadzał...
-Może przejdziemy się nad szepczący strumyk?- spytała, cały czas wtulając się w jej sierść i napawając się jej ciepłem i zapachem.- Może tam znajdziemy trochę prywatności?- uśmiechnęła się do Flake.

Flake

Flake nie znała miejsca, które zaproponowała Siomha, tym bardziej naszła ją chęć pójścia tam.
- Świetny pomysł - powiedziała z uśmiechem. Otarła się drobnym pyskiem o pysk Siom i dodała. - Poprowadzisz, prawda?