Falochrony.

Carly

Dlatego skrzydlatej bylo szkoda samca. Nie bedzie mu dane w najblizszym czasie zaznac ciepla i milosci calkowicie pelnej rodziny. A chocby Carly nie wiadomo jak sie starala, nie da mu tego unikalnego szczescia, ktore tak trudno zdobyc, a jednoczesnie tak latwo stracic. Wilczyca wlepila wzrok rubinowych oczu w Taharakiego, poruszywszy uchem. Koniec jej ogona miarowo uderzal o piasek, a morska bryza rozwiewala krotko przyciete, czerwone wlosy Dowodcy Szpiegow.

Berenika

Shazza nagle coś sobie przypomniała.
- Sandsea'o, Crusoo, ja musze iść w pewne miejsce w lesie. Jest to jakaś gala nagród. Tam będą jakieś konkurencje, na które ja się i tak nie zgłaszałam. Do zobaczenia. - powiedziała do dzieci.
Wstała powoli i ruszyła w tamtą stronę.

zt.

Tod

Aha, więc mama już poszła. Sandsea spojrzał na Crusoo. - PRzejdziemy się gdzieś? - Zapytał szybko, wyczekując odpowiedzi. Nie zostawi jej tu. Zbyt cieszył się tą chwilę bardzo. Dawno nie widział Crusoo, swej własnej siostry. Ale co z Chillynis'em? Nie wiadomo. Zobaczy się.

Crusoo

Crusoo tylko kiwnęła matce na pożegnanie.
Spojrzała natomiast na brata. Oj, jaka radość. Uśmiechnęła się do niego, pokazując rząd małych, ostrych kiełków.
- Jasne -wykrzyknęła radośnie i podniosła się z piasku, tylną łapą wdeptując w swoje niedawne wymiociny.
Spostrzegła to i z dużym rumieńcem na pysku wytarła łapę w piach, aby pozbyć się resztek. Gdy to skończyła, powąchała łapę i skrzywiła się.
Zamoczyła ją w wodzie, zmywając smród i ewentualne resztki.
- To gdzie pójdziemy - spytała brata i machnęła radośnie ogonkiem. - Może w góry? W góry - dodała pewniej. No, bo przecież brat będzie ją asekurować i nic jej się nie może przy nim stać.

Tod

Sandsea zaśmiał się cicho pos nosem. - No to prowadź, siostro. - Powiedział. Ach, jaki to będzie widok. Sand asekurujący Crusoo... Ale przecież ona jest młodsza, więc będzie mogło być jej ciężko. Wcale nie protestował Był gotowy ruszyć w drogę tuż za nią, byleby się nie zgubili.

Crusoo

Spojrzała na niego wielkimi ślepkami.
-Sandsea... nie żartuj, jak mam prowadzić - spytała, a jej ogonek machinalnie się zatrzymał i opadł. - Nie wiem nawet, w którą to stronę.- spojrzała na niego błagalnym wzrokiem.
Nie to, że bała się tej krainy, ale przy dorosłym bracie czuła się taka malutka i nieobeznana ze światem.

Tod

Sandsea usiadł i zaczął myśleć. - Po prostu zdaj się na instynkt. Staraj się myśleć, że mnie tu nie ma. Że po prostu idziesz w góry. Bądź silna. Jesteś mądrzejsza, silniejsza i lepsza niż myślisz. - Powiedział, zachęcając ją do prowadzenia. A czy Sand w ogóle znał drogę w góry? Tylko po zapachu by tam dotarł. Zresztą, góry są dość blisko.

Crusoo

Cru się rozejrzała, robiąc przy tym dziwną minę.
Co prawda, tam nad lasem górowały wysokie szczyty, ale jak tam dojść, nie patrząc non stop w górę i unikając bliskich kontaktów z drzewami? Gdyby tylko znała zapach gór...
No cóż. Trzeba próbować.
Samiczka przymknęła ślepka i mocno zmarszczyła nosek.
-No dobrze - powiedziała, wstając i otwierając powieki. - Ale, jak się zgubimy, to nie będzie moja wina.
Po tych słowach, znów machając kitą, ruszyła w wyznaczonym sobie kierunku, znikając w końcu za linią przybrzeżnych drzew. Miała tylko nadzieję, że Sandsea idzie za nią.

zt.

Tod

A Sandsea poruszał się bezszelestnie tuż za siostrą. Wiatr wiejący prosto w jego zad przynosił zapach jego futra. Crusoo dobrze szła. Nie myliła się. Sandsea był dumny ze swej własnej siostry chyba pierwszy raz w życiu.

Zt.

Brak weny i to, iż muszę kończyć. xP

Leth

Leth obudził na piasku.
- Hę? - wymamrotał. - Aaaa... - przypomniał sobie. Ledwie podniósł łeb, a już zorientował się, że... jest mokry.
- Bleee! - zabrał z ucha wielki wodorost, który przyniosła fala. Na szczęście nie utonął. Otrzepał się i ruszył przed siebie. Basior zniknął gdzieś w oddali, zapominając o wszystkim. Śpiący był, no.

zt.

James

James niespiesznie pojawił się w owym miejscu. Było tu inaczej, niż wszędzie... Tak przyjemnie. Narysował na piasku serrce, a potem ruszył zad i stanął na palach, zwanych faochronami. Były dość grube, jak na jego drobne ciałko, więc mógł usiąść. Czekał na Zoe. Niedługo powinna się pojawić, może nawet zaraz.

Zoe

Zoe przyszła nad falochrony i cmoknęła Jamesa w policzek.
-Już jestem.-wyszeptała i usiadła obok niego.-Ah, jak tu romantycznie, nie sądzisz?-spytała.

James

James uśmiechnął się. - Tak, pięknie tu. - Mówił szczerze. Ciągły uśmiech na jego kufie nawet nie próbował zaniknąć choćby na chwilę. Był okropnie rad, że Zoe go nie opuści. Przecież przyrzekli sobie miłość na zawsze... Nawet jeśli oboje już umrą. Będą się dalej kochać, ale jako dusze...

Zoe

-Tak, to jedno z moich ulubionych miejsc. Jak przybyłam do krainy, to był pierwszy punkt mojego wielkiego zwiedzania okolic. Do dziś pamiętam tamten dzień. Ale bez ciebie byłam nieszczęśliwa.-powiedziała spokojnie Zoe, wpatrując się w piękne morze.

Gallardo

Przyszedłem tutaj prawie biegnąc. Rozejrzałem się. Unosił się w powietrzu znajomy mi zapach. Rodzina... Była tu.
Westchnąłem. Miałem nadzieję, że życie pójdzie jak z płatka. Na razie tak idzie, ale jak się one urodzą...

Aela

Młoda wadera odwróciła się gdy poczuła że jeszcze ktoś tu przylazł, uhh, ale tu tłok.-Gallardo?- mruknęła. Tak, być może to był on, ale jest taki... stary? Nom, w każdym razie większy, o wiele, niż ostatnim razem gdy Aela go widziała.

Gallardo

- Aela? Siostro, jak ja cię już długo nie widziałem! Co i ciebie?- Zapytałem się jej z wielkim uśmiechem na kufie. Cieszyłem się, że widzę cząstkę mojej rodziny. Ale ona jest taka mała. Ale większa, niż ją kiedyś widziałem.

Zoe

Zoe spojrzała na inne wilki i lekko się skrzywiła.
-James, ja już muszę iść. Jeśli coś się stanie, jestem na Gali. Dozobaczenia!-powiedziała i uśmiechnęła się przepraszająco. Wstała i poszła.

zt.

James

James pożegnał Zoe, która właśnie wyszła. Nie był zły. Bli parą, więc nikt mu nie odbierze tak pięknej wadery. Ale... Czy chodziło o wygląd? Nie. Zoe była bardzo łagodna względem James'a. Wilk skocznie wybiegł znad falochronów. Jego kita wywijała na boki. Szum fal żegnał go nawet z dość dalekiej odległości. Wiatr delikatnie muskał jego futro.

zt.

Taharaki

Taharaki odwrócił łeb w stronę przybyłego tu jego syna. Cmoknął aż z wrażenia, gdy go ujrzał.
- Witaj, Gallardo. Urósł z Ciebie naprawdę potężny basior. - uśmiechnął się blado, lustrując świdrującym nieco spojrzeniem całą sylwetkę wilka, który jeszcze tak niedawno nie potrafił przecież chodzić. Taharaki miał wrażenie, jakby Gallardo dopiero wczoraj rozkleił swe powieki, a tu proszę... Jak te dzieci szybko rosną... Za niedługo pewnie Taharaki zostanie... dziadkiem? Ojj, nasz bohater poczuł się staro, chodź jeszcze przed chwlą czuł, że ma moc, coby góry przenosić, a tu taki cios.