Falochrony.

Lea

- Coś często się ostatnio spotykamy. - powiedziała Lea, nie przestając się uśmiechać. Wcale jej to nie martwiło, wręcz przeciwnie - w końcu bardzo polubiła wilka i mogłaby spędzać z nim bardzo dużo czasu, bała się tylko, że Wasp nie zawsze chciałby z nią przebywać. W końcu tyle osób już poznała, że miała powody do obaw co do takich znajomości.

Wasp

Wasp dopiero teraz pomyślał, że rzeczywiście Lea ma trochę racji... dość często ostatnio się spotykali.
- Nie wyglądasz, jakbyś miała coś przeciwko temu - zauważył z uśmiechem.

Lea

- Nie mam powodu, żeby nie być zadowoloną z tego spotkania. Wręcz przeciwnie. - powiedziała, po czym zawstydziła się. Zmieszanie jednak szybko ukryła szerokim uśmiexhem, który to skierowała do Waspa, mając nadzieję, że nic nie zauwazył, a przynajmniej nie da tego po sobie znać.

Wasp

- Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie to cieszy - odrzekł, nie tracąc wesołego uśmiechu. Na zmieszanie Lei nie zwrócił większej uwagi, może właśnie dlatego, że zaraz skryła je za uśmiechem od ucha do ucha. Wasp omiótł spojrzeniem pustą plaże i zaproponował. - Przejdziemy się?

Lea

- Pewnie. - powiedziała Lea wesoło, rozglądając się po szeroko rozciągniętej plaży. Idealna na spacer, nawet jeżeli powoli robiło się chłodno. Cóż, nadchodziła zima, co czuć było coraz bardziej, niemniej wadera nie była tak samo zdenerwowana z tego powodu jak zawsze. Wizja spaceru z Waspem idealnie przykrywała wszelkie negatywne aspekty nadciągającej pory roku.

Wasp

Wasp też nie przepadał za zimą, więc teraz chciał jak najwięcej skorzystać z mającej się ku końcowi jesieni, kiedy jeszcze ziemi nie pokrywała warstwa zimnego, brudzącego się paskudztwa, w którym on tak nienawidził się babrać. Choć szli w milczeniu, skrzydlaty się nie odzywał. Może właśnie ta chwila ciszy była mu najmilsza w takim jesiennym spacerze?

Lea

Lea szła obok Waspa, również milcząc, wsłuchując się jedynie w szum fal. Nie umiejąc powstrzymać własnych odruchów, zbliżyła się nieco do wilka, jednak wzrok utkwiony miała przed sobą, obserwując uważnie plażę, jakby bała się skierować spojrzenie gdziekolwiek indziej.

Wasp

Nie umknęło uwadze Waspa, że Lea się do niego zbliżyła, ba, sprawiło to, że skrzydlatego naszła chęć przerwania tego grobowego milczenia, zaczepienia wilczycy w jakiś sposób. Nie chciał jednak rozpoczynać kolejnej rozmowy, w której by narzekali lub drążyli jakieś nudne, oklepane tematy...
A dlaczego by nie zrobić czegoś głupiego? Pomyślawszy to, Wasp pacnął ją ogonem w tyłek.
Ta... Ospuś miewał czasem takie durne, szczeniackie odruchy.

Lea

Lea spojrzała najpierw na swój tyłek, a potem na ogon Waspa. Następnie z impetem zbliżyła swój bok do boku wilka, czyli tłumacząc na normalny język - popchnęła go. Lekko, co prawda, bowiem nie była największych rozmiarów, ale popchnęła. I ona umiała raz na jakiś czas pobawić się jak gimnazjaliści.

Wasp

Pchnięcie Lei nie zrobiło na nim wielkiego wrażenia, był przecież dużym wilkiem. Niemniej jednak przesunęło go to odrobinę w kierunku wody. Wasp roześmiał się i w odwecie uniósł jedno skrzydło i położył wilczycy na głowie, tarmosząc tę jej starannie ułożoną fryzurkę.

Lea

Lea ze śmiechem wydostała się spod kończyny lotnej wilka, po czym dotknęła łapą głowy. Hmm... Nie mając lustra nie umiała stwierdzić, jak źle wygląda jej cudny fryz, niemniej czuła, że nie jest najlepiej.
- Nie patrz na mnie. - powiedziała, jednak uśmiechała się szeroko, po czym zdjęła chustkę z szyi i zarzuciła ją na głowę, tym samym przyjmując wygląd uroczej babuleńki.

Wasp

Wasp parsknął śmiechem, kiedy zobaczył, jakie spustoszenia w fryzurze Lei poczyniło to jedno niewinne machnięcie skrzydłem.
- Nie wygłupiaj się - powiedział, kiedy udało mu się już powstrzymać ten dziki chichot. - Z takim... artystycznym nieładem wyglądasz równie ślicznie.

Lea

- Dziękuję. - powiedziała z uśmiechem, zdejmując z głowy chustkę i pozwalając artystycznemu nieładowi rozwiać się na wietrze. Niemniej nie zawahała się, by poprawić nieco włosy, ażeby wyglądać jakoś, a nie jak ktoś, kto nie patrzył w lustro od miesiąca. Nawet jeżeli w gruncie rzeczy Lea nie patrzyła w lustro od miesiąca...

Wasp

- No! Od razu lepiej bez tej chustki! - stwierdził z uśmiechem. Przez tą chwilę, gdy Lea miała na sobie chustkę, Wasp miał wrażenie, że rozmawia z własną babcią. Co prawda Lea staro nie wyglądała - wręcz przeciwnie - ale taka "ozdoba" robi swoje przy ogólnym wrażeniu.

Lea

- Tak myślisz? No popatrz, a ja myślałam, że dorzucę jeszcze elegancki fartuszek i osiągnę szczyt mody. - zaśmiała się wadera, kończąc pracę przy głowie. Efekt końcowy ani trochę nie wyglądał lepiej, jednak po co informować o tym zadowoloną z siebie Leę?

Wasp

- Pfie, chyba raczej szczyt modowej wpadki! - odrzekł, z trudem powstrzymując kolejny atak śmiechu. - Słuchaj się stylisty Waspusia, a nie zginiesz, mówię ci!
Określenie "stylista Waspuś" to okazało się jednak dla niego być za wiele i Wasp znów zaczął się śmiać.

Lea

Lea również się zaśmiała, słysząc słowa wilka. Raczej nie miała zamiaru nosić fartucha, czy też chustki na głowie, bowiem jako tako orientowała sie w modowych wpadkach. Nie potrafiła jednak powstrzymać własnych odruchów spowodowanych tak miłą atmosferą i cmoknęła Waspa w policzek.

Wasp

To niespodziewane zachowanie Lei zupełnie zbiło Waspa z tropu. Śmiech jakby uwiązł mu w gardle. Wilk spojrzał na Leę pełnym zdumienia wzrokiem, czując jednocześnie, że robi mu się gorąco.

Lea

Lea zaś zrobiła to, co niemal każda wstydliwa wilczyca zrobiłaby na jej miejscu, czyli oblała się eleganckim rumieńcem, który wprawdzie ukryty był pod jej ciemnym futrem, co niemniej nie zmieniało faktu, że wadera czuła się zakłopotana. Pomimo tego, że nie żałowała uczynionej przed chwilą rzeczy raczej nie zrobi teo ponownie, jeżeli Wasp nie wyrazi takiej checi.

Wasp

Wasp za to szybko zorientował się, że musi wyglądać nader idiotycznie, stercząc tak w bezruchu i gapiąc się na Leę, więc zaraz odzyskał swój zwykły uśmiech i powiedział, łapiąc wątek ich dotychczasowej rozmowy:
- Och, nie trzeba było. Chyba trochę przeceniasz ten mój stylistyczny talent.