Falochrony.

Flake

Brzegiem morza spacerowym krokiem szła wilczyca o czarno-białej sierści. Jej żółte oczy z pełną uwagą obserwowały falochrony, do których wadera się zbliżała. Nagle jej wzrok zatrzymał się na niebieskawej wilczycy. Nos Flake mimowolnie się zmarszczył. A zawsze było tu tak pusto!

Volire

Jej nos zwietrzył obecność jeszcze jednej istoty. Zeszła z falochronu, mocząc łapy w płytkiej wodzie. Nie była taka zimna. Wyszła na brzeg i usiadła. Kątem różowych oczu obserwowała daleką, ale jednak towarzyszkę. Na przeciw jej samotności wyszła jej ruda wiewióra Shanti. Skakała to tu, to tam, sycząc na wodę. Shant jej nienawidziła.

Flake

Ponownie ruszyła w kierunku falochronów, tym razem nieco żwawszym krokiem. Flake bardzo lubiła to miejsce - zawsze ciche, spokojne i niemal opustoszałe. Machała delikatnie końcówką długiego ogona. Wzrok utkwiła w jednym z falochronów. Jej ulubionym.

Volire

Siad przeobraził się w leżakowanie. Vol położyła łeb na łapach, przyglądając się czerwieni zachodzącego słońca. Nic tak nie lubiła jak leżeć na plaży i patrzeć na zachód tej wielkiej, płonącej gwiazdy. Końcówka jej ogona wciąż się poruszała, miarowo, jak zegar. Tik, tak, tik, tak...

Flake

Flake wskoczyła na jeden z falochronów i usiadła, a ogon puściła luźno wzdłuż falochronu. Zaczęła machać nim, uderzając lekko o ściankę budowli. Spojrzała pokrótce na leżącą niedaleko wilczycę. Nie znała jej.

Volire

Wilczyca cicho westchnęła, po czym się uniosła. Wiewiórka jak na wystrzał stała się dwunożnym zwierzakiem, stając na tylnych łapkach. Podążała wzrokiem za swą panią, skacząc za nią zygzakiem. Ona zaś przenosiła się znów na falochrony. Stanęła na jednym z nich, siadając po chwili. Była jednak kilka metrów od drugiej wilczycy.

Flake

Dopiero teraz dostrzegła wiewiórę skaczącą za nieznajomą wilczyca. Flake panicznie bała się tych puchatych stworzonek - przecież one roznoszą wściekliznę! - Wraaa...! - wykrzyknęła na widok rudasa, aż podskakując. Przesunęła się nieopatrznie i... bach! Zaryła pyskiem prosto w piasek.

Volire

Niebieska natomiast pisnęła, wystraszona do zawału krzykiem wilczycy. Odskakując w tył i tuląc uszy do głowy, straciła równowagę i spotkała się z Matką Ziemią. Shanti wystraszona siedziała na falochronie, zasłaniając sobie widok ogonem.
- Auu - zawyła krótko Volire, masując obolałą głowę.
Ogólnie to wszystko ją bolało. Stała i tarła owe miejsce stłuczenia.

Flake

Gdy dźwignęła się na łapy i wypluła pokłady piasku, który wpadł jej do pyska, zanim odezwała się do wilczycy, sprawdziła, czy w okolicy nie ma już wiewióry. Na szczęście tym razem zwierzątko umknęło jej uwadze. Flake doskoczyła do niebieskiej wilczycy. - Nic ci się nie stało? - spytała. - Przepraszam, nie chciałam cię wystraszyć... to było silniejsze ode mnie.

Volire

Wilczyca wstała i otrzepała się z piasku. Wiewiórka zaciekawiona stanem jej pani zeskoczyła na dół, owijając ogon wokół jej szyi. Vol pojęła, że jej towarzyszka nie jest fanką tych stworzonek.
- Shanti! - zgrzmociła ją spojrzeniem.
Ona tylko zeskoczyła, wskakując z powrotem na falochron.
- Nic mi nie jest, dziękuję - skinęła pyskiem - Volire jestem.

Flake

Głęboko odetchnęła z ulgą. - Całe szczęście... tego by tylko brakowało, żeby ktoś przeze mnie zrobił sobie krzywdę - powiedziała i usiadła niedaleko niebieskawej wilczycy. Kącik jej pyska drgnął w nieznacznym uśmiechu. - Flake - krótko się przedstawiła.

Volire

Vol poczęła się przyglądać wilczycy. Już tak miała, że jak kogoś spotkała, musiała zapamiętać każdy, dokładnie każdy szczegół owej osoby. Oczy obdarzone kolorem różowym spoczęły na żółtych oczach wilczycy. Poruszyła uchem. Powiał przyjemny, ciepły wiaterek z północy, rozwiewając jej sierść.

Flake

A ona również przypatrywała się wilczycy z uwagą. Kiedy wzrok Volire spoczął na żółtych ślepiach Flake, ta przez chwilę wpatrywała się w jej oczy, jakby próbowała z nich coś wyczytać. Nie była w tym jednak zbyt dobra. Była za to niezła w rozpoznawaniu zapachów - od niebieskawej wadery od razu wyczuła Noc.

Volire

- Do Ognia należysz? - zapytała, falując ogonem, przecinając powietrze.
Wolała się upewnić. Odwróciła wzrok w kierunku słońca, które już zaszło, zostawiając po sobie na niebie tylko jasne, pomarańczowe światło. Przymknęła oczy, poruszyła uchem.

Flake

- Tak - odpowiedziała i lekko się uśmiechnęła. W tych czasach przynależność do Ognia mogła zadziwić przeciętnego wilka. Przecież to aktualnie najsłabsza, porzucona przez alfę wataha. Dodała. - Oryginalnie, prawda?

Volire

- Owszem - rzekła krótko - Mało znam wilków, które należą do Ognia. Ciągle tylko Noc i Noc. Właściwie powinnam być z tego dumna, gdyż sama do tej potężnej watahy przynależę. Ale jakoś mi tak na łapę nie idzie.
Uśmiechnęła się do Flake.

Niki

Wilczyca pełna żalu i goryczy wystąpiła z czeluści ciemności by stanąć na falochronach. Jej rozgoryczenie nie mogło być zmierzone jakąkolwiek miara. Depresja artystyczna sięgnęła zenitu, wiadomość o śmierci matki i uczucie samotności oraz opuszczenia. Decyzja została podjęta. Płomienna wadera stając na krawędzi falochronu rzuciła w morze wianek spleciony z barwnych kwiatów na łące i z muzyką grająca w jej duszy tak posępną i potępioną rzuciła się w spienione wody morskiej otchłani. Nie walczyła. Oddała się falą tak jak chciała by wreszcie ukoić obrzęk na jej zbolałej duszy i odejść.
Aż w końcu powietrza w jej płucach brakło, nieprzytomność, woda sama wlała się do jej pyska aż stało się to co było oczywiste, utonęła. Umarła, odeszła.

Boozer

Shaman wyłonił się spod ziemi z dużym kubłem popcornu. Od czasu do czasu brał z niego garść i pogryzał. Szkoda mu było, że nie zdążył na moment, w którym przed oczami wiadać całe, życie, ale może nową, cielesną - dla niego, towarzyszkę znajdzie. Podleciał do tonącego ciała i powiedział oczywiście z szerokim uśmiechem:
- Może popcornu, złotko? - wiedział, że właśnie z ciała wyjdzie duch, więc postanowił przy nim czekać. Tak przynajmniej było w jego przypadku.

Niki

No i już! Siu i po kłopocie. Ciało płomiennej wilczycy dryfowało jeszcze bezwładnie na morzu aż w końcu zostało porwane w głębiny przez fale. Zaś owa panna teraz pod tą dziwną jak na razie dla niej postacią Ducha wyłoniła się morskiej piany o dziwo nie w goryczy i żalu a całkiem uradowana tym, że porzuciła to nędzne szare zycie artysty. Słysząc jedna pytanie z wypowiedziane przez nie wiadomo kogo aż podskoczyła. Yhmyy duchy skaczą? To pytanie. - Jezuuu...co to za zielony glut? - zmarszczyła brwi wpatrując się w Shamana oniemiała choć sama zapewne byla teraz przezroczysta? Lub bledsza chociaż.

Boozer

Popcorn zniknął nagle z łap Shamana, który rozpostarł je szeroko podszybowując do Niki z bananem na twarzy. Czas na intro! : D
- Witam w świecie martwych! W świecie ektoplazmy i prawie nieskończonych możliwości! Nazywam się Shaman i pozwoliłem sobie być twoim przewodnikiem przez chwil kilka.