Falochrony.

Szandia

Szandia patrzyła w stronę oddalających się wilków. Jak tylko znikli z oczu spojrzała na taflę wody. Uśmiechnęła się do siebie i kilka razy leniwie machnęła ogonem. Położyła się na brzegu.

Renna

Wadera przybiegła tutaj. Wskoczyła na falochron i wpatrywała się w gwiazdy. Na jej pysk leciały płatki śniegu, było słychać cichy szum morza.
~ Wołam cię! Przyjdź tu! Błagam...~

Wasp

Czyżby Renna w jakiś niewyjaśniony telepatyczny sposób ściągnęła Waspa do siebie? Na to wyglądało, bo niedługo po tym, kiedy ta wilczyca pojawiła się pośród falochronów, nad pokrytą cienką warstwą śniegu plażą pojawił się rosły czarny basior. Wasp wybrał się na nocny spacerek w powietrzu i postanowił, że wyląduje tutaj na moment. O ile nie przepadał za zwykle przepełnionymi wilkami plażami, to nocą lubił przechadzać się przy brzegu morza i patrzeć w niebo. W żadnej innej części krainy nie mógł liczyć na tak świetny widok na gwiazdy i księżyc. Wylądował z dala od falochronów i złożywszy skrzydła, ruszył w ich kierunku. Gdy był już blisko, gwałtownie przystanął. Czy ta siedząca na jednym z falochronów wilcza postać, rozjaśniana tylko nieznacznie przez słaby księżycowy blask to była ta wilczyca, co mu się wydawało?
Niesamowite, że wciąż wszędzie wpadał na Rennę!

Renna

Nie musiała się odwracać, by wiedzieć, kto przybył. Poznała Waspa po zapachu, Odwróciła łeb. Jej wzrok mówił ~~chodź tu...Muszę z tobą porozmawiać~~.
Tak było też w rzeczywistości. Chciała z nim porozmawiać...Nie tyle co chciała, a przede wszystkim musiała.

Carly

W ciemnościach lasu niepostrzeżenie sunęła ciemna postać. Ledwo dotykała łapami podłoża, sprytna, szybka, bezszelestna. Jak cień, duch. Stróż. Stała daleko, ale miała na tyle wyczulone zmysły, że bardzo dobrze widziała obecne tu wilki, czuła i poniekąd słyszała. Przycupnęła bezszelestnie pod krzakiem, stając się całkowicie nieosiągalna wzrokiem. Czekała, nasłuchiwała. Zaspokajała ciekawość. Była jednocześnie na tyle daleko, by nikt nie mógł jej wyczuć. Idealnie.

Wasp

Wasp stał nieruchomo, patrzył Rennie w oczy, a w jego wzroku kryło się uczucie, którym jeszcze nigdy dotąd tej wilczycy nie darzył. Podejrzliwość. Czego mogła jeszcze od niego chcieć? I jak silnie musiała pragnąć jego przybycia, skoro los postanowił rzucić go na tę plażę, tuż przed nią? Zbliżył się do Renny i stanął przed falochronem, na którym siedziała. Zadarł łeb, by nie stracić jej z oczu.
- O co chodzi? - zapytał wprost. Bez powitań, bez zagadywań. Wasp widział bowiem w jej wzroku bardzo wyraźnie, czego Renna od niego chce - rozmowy.

Renna

- Chciałam cię przeprosić. Za to wszystko, co zrobiłam. Za te kłamstwa...Nie łudzę się, że mi wybaczysz. Że będzie inaczej(Chociaż bardzo bym tego chciała...- dodała sobie w myślach). Po prostu chcę wiedzieć, że już ci powiedziałam, co miałam.- powiedziała, utrzymując poziom wzroku na Waspie.
- Chcę wiedzieć tylko...Czy coś do mnie jeszcze czujesz...- ostatnie słowa wypowiedziała szeptem.
Nie opuszczała łba, ani wzroku. Patrzyła mu w oczy. Chciała znać najszczerszą prawdę, która zapewne była brutalna.
~ Spodziewam się...Jestem przygotowana na trzy słowa. Krótkie, lecz prawdziwe..Bolesne...Będzie bolało. Zaboli brutalnie w sercu. Będę się czuła, gdyby ktoś rozrywał me ciało setką noży...Ale tak trzeba....~

Wasp

- Nie mogę powiedzieć, że jesteś mi całkowicie obojętna. Po tym wszystkim, co się między nami kiedyś wydarzyło, nie mogłabyś stać się dla mnie byle wilczycą, taką samą, jak tysiąc innych w tej krainie. Myślę, że powinnaś to wiedzieć - powiedział. Jego wzrok wciąż był utkwiony w szkarłatnych oczach Renny. Postanowił powiedzieć jej całą prawdę. Bardzo źle by się czuł, gdyby zataił przed nią fakt, iż nie wyzbył się wszystkich uczuć, którymi ją kiedyś darzył. Dodał pewnym tonem. - Ale między nami już nigdy nic się nie wydarzy. Może gdybym był sam, mielibyśmy szansę. Ale ja teraz jestem z Carly, którą kocham nad życie. Jest dla mnie wszystkim i pozostanę z nią. Mam nadzieję, że zrozumiesz.

Renna

- Rozumiem. Ale wiem też, iż sama utrudniam sobie życie- odparła w zamyśleniu, cicho.
Znała następne sytuacje. Będą udawać, iż nic się między nimi nie wydarzyło.
- Boli mnie tylko to- powiedziała, unosząc nieco wyżej łeb- Iż trzeba będzie udawać. Udawać, iż niczego nigdy nie było. Udawać...- szepnęła cicho, opuszczając łeb.
To było najgorsze. Udawanie, że ,,nigdy nic do niego nie czułam", że ,,już go nie kocham"...Kłamstwo zawsze będzie towarzyszyło Rennie. Od dziś.

Wasp

- Nie rozumiem, dlaczego mielibyśmy udawać, że nie łączyła nas kiedyś miłość. Wiele wilków się rozchodzi, a wcale nie unika tematu partnerstwa - powiedział, ściągając brwi. Bo co było w tym tak złego, że musieli to zataić? Poniekąd rozumiał, o co Rennie chodzi. On kochała go nadal. - A twoje uczucie do mnie kiedyś wygaśnie. Prędzej czy później na pewno. Na pewno też spotkasz jeszcze jakiegoś wilka w swoim życiu.

Renna

Wadera pokiwała ponuro głową. Spojrzała na księżyc. Na jej pysk spadały płatki śniegu.
- Nie przestaniesz...- powiedziała i nagle urwała zdanie.
Może lepiej, że go nie powiedziała?
~ Już nic nie jest łatwe. Rozumiem teraz, iż nie szanowałam siebie i innych. Czuję się tak...Dziwnie. Tak pusto...~

Wasp

Gdy Renna urwała wpół zdania, Wasp jednym potężnym susem wskoczył na falochron położony obok tego, na którym siedziała wilczyca. Popatrzył na nią z uwagą.
- Możesz powiedzieć to, co chciałaś - rzekł. Dziwnie mu było, kiedy tak patrzył na Rennę jako na obcą osobę, z którą już nie był związany partnerskimi więzami. Ale nie żałował swojej decyzji - to Carly była jego prawdziwą ukochaną.

Renna

- Nie zaczniesz mnie traktować jak...nieznajomą? Nie zaczniesz mnie unikać?- powiedziała cicho.- Coraz bardziej mi się wydaje, iż niepotrzebnie robię zamieszanie w twoim życiu- dodała po chwili szeptem.
Wciągnęła głęboko powietrze. Nie czuła niczyjego zapachu...A jeśli ktoś tu jest? A jeśli ktoś słyszy....Nie, nikt nie usłyszy, bo Renna mówiła szeptem.

Wasp

- Nie mam powodu, by zerwać z tobą kontakty. Chyba, że ty tego chcesz. Jeśli tak, uszanuję twoją decyzję - powiedział. On nie uważał, że Renna miesza w jego życiu niepotrzebnie. Wręcz przeciwnie - wreszcie była szansa na pełne zakończenie sprawy jego poprzedniego związku, która długo się za nim ciągnęła.

Renna

- Nie...Nie chcę cię unikać ( brakowało by mi ciebie -myśli- ). Chcę wiedzieć ,że...Nie czujesz się przy mnie niezręcznie.- powiedziała.
Spojrzała w stronę morza. W tafli wody odbijał się księżyc. Połyskiwał...Rzucał wokół siebie srebrną poświatę.
- Jak to możliwe, iż minęło tyle czasu... Jak to możliwe, iż jedna decyzja może...- westchnęła ciężko.
Spojrzała mu znów w oczy. Chciała żeby to zrobił. Może ostatni raz, ale żeby zrobił. Tylko jeden raz. Tak...Dla otuchy...Żeby mogła pogodzić się z tym, co było i nie wróci. Jej wzrok mówił sam za siebie. Jednak trzeba było głęboko się jej przypatrzeć, by wiedzieć...

Wasp

- Ja przy tobie nie. Ale zastanów się głęboko, czy ty nie czujesz się niezręcznie przy mnie - odpowiedział, patrząc na nią ciągle z tą samą uwagą co wcześniej. W jego umyśle wirowały teraz wszystkie wspomnienia szczęśliwych chwil, które z Renną przeżył. Żadna z nich nie umknęła jego pamięci, choć wiele czasu minęło. Wasp przeskoczył na falochron, na którym siedziała wilczyca. Liznął ją po pyszczku. Złożył ten pocałunek na jej wilczych ustach z czułością, jakby włożył w niego całe uczucie, którym wciąż ją darzył. Odsunąwszy się od niej, rzekł. - To już koniec, Renno.
Po tych słowach machnął skrzydłami i wzbił się wysoko w powietrze. Odleciał.

Renna

Pokiwała głową. Westchnęła. Zeskoczyła z falochronu i powoli szła w kierunku odwrotnym do morze. Nagle wychwyciła jakiś zapach. Delikatny... Odwróciła łeb i zauważyła Carly. Podsłuchiwała? Widziała? Renna nie przejęła się tym.
- Miło mi ciebie tu widzieć. Vale.- powiedziała cicho, biorąc nacisk na słowo tu i ciebie.
Spojrzała na nią smutno i pokiwała łbem. Czuła się strasznie niezręcznie...Ale przy Carly, nie przy Waspie. Chciała z nim przebywać, nawet jeśli to nie był jej partner. Chciała czuć jego zapach, widzieć go. Może czuła się przy nim dziwnie i niezręcznie, lecz to była dobra cena za przebywanie z nim. Po chwili zniknęła, obnosząc na sobie
pocałunek mężczyzny, którzy może zniszczyć całe życie kobiety

Carly

Carly ściągnęła brwi, gdy Renna ją zauważyła. Teraz nie miała wątpliwości, że Renna nie będzie jej konkurentem. W sumie to dobrze. Ale wciąż pozostawał jej żal, jaki uczuła ta wilczyca. To normalne dla niej, przejmowała się szczęściem innych. Delikatnie wysunęła się znad krzaków, gdy i Wasp odleciał, i Renna odeszła. Krokiem spokojnym i sprężystym przeszła się na brzeg morza, gdzie czuć było jeszcze wyrazisty zapach dwóch wilków. Carly uniosła łeb do nieba. - Zaklinam Cię, losie, skowronku bez uczuć, nie do złapania. Skowronku, przysięgam, że kiedyś Ci te skrzydła wyrwę. - warknęła do gwiazd. Była zła na "skowronka", że tak skarcił całą tę trójkę. Rennę - na całe życie zraniona, Carly - oszpecił z zaufania, Waspa - kazał mu wybierać. Jej oczy zabłyszczały przez krótką chwilę nienawiścią do świata. Zaraz potem z zaciśniętymi zębami spuściła łeb. Zaraz na jej barki przyfrunęły dwa ptaki, czarny i biały gołąb, Lucifer i Cariba. "Tak musiało być.' usłyszała mądry głos gołębia pokoju, gdzie zaraz wtrącił się zaklęty, czarny gołąb. "Ten skowronek zawsze będzie ranić.". Wilczyca wstała i spojrzała raz jeszcze na niebo, mrużąc ślepia, po czym odeszła.

z.t

Wasp

Wasp przybył nad morze w niespotykany dla siebie sposób - na własnych łapach, nie wyręczając ich swymi rosłymi skrzydłami. Samiec miał łeb spuszczony tak, że jego długie, białe włosy szurały po ośnieżonej plaży z każdym krokiem. Doskonale odzwierciedlało to jego aktualny, nienajlepszy humor. Wilk wskoczył na jeden z falochronów i usiadłszy na nim, zajął się obserwowaniem falującego leniwie morza.

Renna

Cicho stąpała po złocistym piasku, kierując się w stronę falochronów. Przystanęła. Zauważyła Waspa. O nie, nie stchórzy. Przecież było, minęło. Renna przyszła do falochronów i usiadła na falochronie, niedaleko Waspa.
- Hej - mruknęła z uśmiechem.
Ostatnio go nie traciła, co do niej raczej nie pasowało...