Falochrony.

Dante de Cossa

Schatt wolnym krokiem przyszedł w to miejsce. Dostrzegł tę wilczycę, którą widział już wcześniej w dolinie i Leę.
- Dzień dobry - powiedział do wilczycy, po czy dodał: - cześć Lea!
Przynajmniej tu były jakieś znajome pyski!

Lea

- Cześć. - powiedziała Lea widząc Schatta, a jej ogon mocniej począł zmiatać ziemię, jednak chwilę potem znowu powoli kiwał się to w lewo, to w prawo. Wilczyca znowu przeniosła wzrok na morze. Było piękne. Duże. Spokojne...

Flake

- Witam - odpowiedziała przybyłemu wilkowi. Gdzieś go już chyba widziała... ach, tak! W Dolinie Marzeń, kiedy rozmawiała z tymi małymi smoczycami, Scentią i Shaeerą. Uśmiechnęła się do Schatta. Jak zwykle, Flake była w wyśmienitym humorze.

Dante de Cossa

Schatt uśmiechnął się delikatnie i usiadł na ziemi. Przynajmniej udało mu się trafić na towarzystwo na poziomie. Ostatnio miał styczność z wilkami, które nie wiedziały, co to życie. Uważały je za miejsce zabaw i marzeń, nie wiedząc, że jest ono walką. Jedyną ważną - najważniejszą - walką. Zaczyna się przy narodzinach i kończy przy śmierci. Ci, którzy tej walki nie widzą, przegrywają. W pewnej chwili atakuje ich coś niespodziewanego, mimo że im się zdaje, że wygrywają. To jak polowanie na jelenia. Już prawie zabity, lecz nagle wyskakuje ryś i silną łapą odrzuca cię na bok. Lecz grunt to się nie poddać.

Flake

No i nastała cisza. Ta znienawidzona przez Flake, towarzysząca jej przez większość życia cisza. Zarówno Lea, jak i wilk, którego imienia nie znała, zamilkli. Wilczyca przeniosła wzrok z samca na morze. Jej dwukolorowe oczy śledziły leniwe ruchy fal.

Dante de Cossa

Schatt spojrzał w stronę morza. Wydawało się mu takie dalekie i niedostępne, mimo iż było blisko. Może po prostu nie rozumiał go? Nikt nie lubi niewiedzy. On nie znał morza, wody. To wszystko było dla niego obce. Czy podjąć ryzyko i poznać to? Wiele razy ryzykował, a skutki nierzadko były negatywne. Morze. Fale. Woda. Czym to wszystko tak naprawdę było? Wiedział tylko, że siłą, która czyniła wiele dobra, lecz także niewiele mniej szkód.

Lea

Schatt, Twoje posty są zbyt filozoficzne jak na mój tępy, zatruty chorobą umysł. -.-

Lea spojrzała na Schatta.
- No... - zaczęła. - Co nowego u ciebie słychać? - spytała. Chciała wciągnąć przyjaciela w rozmowę, zawsze jej się wydawało, że Schatt ma zbyt smutne myśli. Ach, pesymiści.

Flake

Położyła się na ośnieżonej plaży i owinęła łapy niebotycznie długim, puszystym ogonem. Ach, jak cieszyła się, że posiada ogon tak duży, mogący służyć za kołderkę w mroźne dni! Fioletowo-szare oczy Flake wciąż wbite były w fale, uszy stanęły sztywno, wsłuchując się w nużący ich szum. Morze zawsze działało na nią uspokajająco, koiło wszelkie niepokoje.

Elena

Z początku mały, potem coraz większy pomarańczowy punkcik zbliżał się do Flake. Evana od razu poznała tą wilczycę. Przyspieszyła i szybkim truchtem znalazła się tuż przy wilczycy.
- Witaj Flake. Dawno cię nie widziałam.

Flake

Do Flake nie od razu dotarły słowa Evany. Dopiero po chwili ocknęła się z głębokiego zamyślenia. Uniosła łeb, by spojrzeć na znajomą wilczycę.
- Witaj - odpowiedziała i posłała jej lekki uśmiech. Dziś Flake nie rozpierała energia tak silna, jak wtedy na łące. Może był to uspokajający wpływ wielkiej wody? A może po prostu jasna wadera wstała dziś lewą łapą?

Elena

Płomiennoruda położyła sie obok Flake. Widziała, że towarzyszka nie ma humoru, więc po prostu się położyła i odwzajemniła uśmiech.
- Pięknie tu. - powiedziała omiatając wzrokiem otoczenie.

Flake

- Owszem. Pięknie, spokojnie... - już miała ziewnąć, ale powstrzymała się. To nie byłoby zbyt kulturalne zachowanie. Nie patrzyła już na morze, zamiast tego utkwiła wzrok w rudej towarzyszce. Jeszcze by usnęła, gdyby dłużej patrzyła na te nużące, monotonne fale!

Lea

Lea spojrzała na milczącego Schatta, a potem przeniosła wzrok na rudą waderę.
- Dzień dobry. - powiedziała grzecznie. Flake i wilczyca chyba się znały. Ruda wydawała się być bardzo sympatyczna. Lea lubiła wesołych i sympatycznych osobników.

Coś nieskładnie mi wyszło...

Dante de Cossa

Ja mam kaszel, a rodzice każą chodzić do szkoły, bo nie mam podwyższonej temperatury :[

- W sumie nic - odparł Schatt. - Ostatnio trochę kręciłem się po okolicy, lecz nie ma nic ciekawego. A u ciebie? - Spytał koleżankę. Przynajmniej znalazł rozmówcę na poziomie. Większość dotychczas spotkanych wilków była zbyt tępa, żeby choćby słowo z nimi wymienić. Zachowywały się tak, jakby się dopiero wczoraj urodziły.

Lea

Lea przeniosła wzrok na Schatta i odpowiedziała:
- U mnie też niewiele. Wstąpiłam na imprezę do Viktorii, ale szybko się... skończyła. - nie wiedziała czy wprowadzać przyjaciela w szczegóły. Ciekawe co z Anabell i Jaelem? Miała nadzieję, że nic złego sobie nie zrobią. (zbiorowe samobójstwo?) x]

Memoria

Memoria niepewnym krokiem skierowała się w te strony. Znowu dostrzegła te dwa wilki spotkane wcześniej. Przynajmniej wydawały się rozsądniejsze niż to całe towarzystwo, które tam było po ich odejściu.
- Dzień dobry - powiedziała i usiadła na ziemi, delikatnie machając ogonem nad ziemią, żeby się nie wybrudził. Może trochę przesadziłam. Jasna wilczyca wydawała się też dość "normalna".

Dante de Cossa

- A właśnie myślałem nad tym, żeby się na nią wybrać. No i widzisz! Tam gdzie nie ma Schatta imprezy szybko się kończą - powiedział z szerokim uśmiechem. - Witaj - dodał po chwili do wilczycy spotkanej nad jeziorem. Byłą dość poważna jak na swój wiek. Gdyby miał oceniać nie po wielkości, lecz po słowach, z pewnością uznałby, że jest przynajmniej kilkuletnią wilczycą.

Lea

- Hej. - powiedziała Lea do nowej wilczycy i uśmiechnęła się na słowa przyjaciela.
- Jest Schatt, jest impreza. - przyszło jej na myśl. Chociaż z pozoru wilk nie wyglądał na imprezowicza, to rzeczywiście nawet dobrze się z nim bawiło.

Dante de Cossa

- Czyli teraz będziemy siedzieć i co chwila pytać się siebie: co ostatnio robiłaś, co ostatnio jadłaś, kiedy ostatnio spałaś, po co tu siedzisz... - Zaproponował Schatt ze swym strasznym uśmiechem. Patrz na av. Po chwili jednak wyraz jego twarzy momentalnie się zmienił. Ostatnio nie widział swego fenka. Czyżby gdzieś się zgubił?

Elena

Evana spojrzała na Leę. Już ją kiedyś spotkała nad zamarzniętym jeziorem, ale nie miała okazji jej bliżej poznać.
- Dzień dobry Leo. - powiedziała do niej i zwróciła się do nieznajomej. - Witaj, jestem Evana a ty? - zwróciła też pysk w stronę basiora. - Cześć Schatt...
Lekka bryza potargała lekko jej grzywkę. Spojrzała na Flake i uśmiechnęła się do niej. Miło było ją spotkać, pamiętała jak się z nią bawiła.
- Lubisz morze? - zapytała by przerwać ciszę trwającą między nimi.