Falochrony.

Sasori

Zbyt zajął się swą przyjaciółką by pamiętać o reszcie nikłego towarzystwa. W końcu jego zabawa była ciekawa, ale jakoś żadne z tych wilków nie zasłużyło na nią. Cóż.. Być może to i lepiej, że tak to się potoczyło. Ha, przynajmniej wszyscy żyją.. Mrugnął tylko na pożegnanie Rennie.
-Czysta natura.. - dodał na odchodnym, po czym zniknął rozpływając się w czarnej chmurze.

Renna

Zaśmiała się jedynie, po czym wstała. Zmrużyła oczy, patrząc na gwiazdy. Musi iść. Wie gdzie. Tam, gdzie jej serce nigdy jej nie poprowadzi. Za nienawiścią. Powolnym, leniwym krokiem opuściła to miejsce i zniknęła w mroku nocy.
z.t.

Fari

W to miejsce przybiegła Fari. Chciała popatrzeć na morze i porozmawiać z kimś. Usłyszała i zobaczyła Rennę, lecz ona szybko zniknęła. Wadera poddała się szumu fal i piasku, który ledwo co "wychodził" ze śniegu.

Astre

Małe, srebrne coś powolnie szło brzegiem trzymając nos blisko wilgotnego piasku... Znowu była sama, bez siostry. Siostra... była bardziej skryta, rzadko kiedy chętnie chodziła by się z kimś spotkać. Astre machała delikatnie ogonem, na którym był zawiązany mały, czerwony balonik, który dzięki helowi unosił się w powietrzu. Smoczątko najwyraźniej czegoś szukało...

Fari

- Czego szukasz maluszku? - zapytała Fari czułym i miłym głosem. Pomachała ogonem i przyglądała się małej z uwagą.

Astre

Tak patrząc na mokry piach nagle przed jej oczami znalazła się duża, czerwona łapa. Przełknęła delikatnie ślinę i zadarła mordkę do góry. -
- Dzień dobry... - Przywitała się z uśmiechem. Usiadła na szanownych czterech literach. Machnęła ogonem, a za nim poszedł balonik.
- Ymmm... Kamyka. - Odpowiedziała, tak... Mała szukała jakiegoś kamyka. Bo co mogła robić na plaży? Wiedziała, że są tu kamyki i różne takie. A może znajdzie coś ciekawego? ~ Maluszku? ~ Pomyślała. Może i teraz jest maluszkiem! Ale kiedyś wszyscy się zdziwią i Astre będzie przynajmniej trzy razy większa! Mwahaha xd.

Fari

Wadera znalazła kamyk i przesunęła do małej.
- Jak będziesz duża to mnie przerośniesz. - zaśmiała się lekko i pomachała drugi raz ogonkiem. - Jesteś Smokiem? - zaczęła zgadywać, chociaż Astre wyglądała jej na smoka.

Astre

- Kamyk! - Krzyknęła i złapała w łapki,. Uśmiechnęła się szeroko i rzuciła go do morza. Ach! Tak, te jej pomysły. Normalnie szukałaby zapewne z godzinę, może nie całą. Tylko po to by rzucić to do morza...
- No zapewne... - Potwierdziła wypowiedź wilczycy o wzroście. Uniosła w zdziwieniu brew i przekrzywiła głowę... No chyba nie wygląda na jastrzębia prawda? Ale zaraz, zaraz...
- Nie... Jestem wielorybem. - Powiedziała robiąc szczery uśmiech. Ach, ta jej gra aktorska... Szczery uśmiech może być fałszywym, ale no na tym polega aktorstwo...

Fari

- Wiem, że jesteś wielorybem. Ja jestem delfinem tylko mnie nie jedz. - zrobiła fałszywy uśmiech i rzuciła 5 kamyków do morza. Z wody wyskoczył delfin a dalej od brzegu wieloryb. Waderze coś nie pasowało. Skoro Astre jest wielorybem, to dlaczego nie jest w wodzie?
- Skoro jesteś wielorybem, to dlaczego nie jesteś w wodzie? Czyżbyś miała "wakacje" z dala od wody?

Astre

- Postaram się, chyba że zgłodnieję... - Odpowiedziała i zachichotała cicho pod nosem. Machnęła łapką po piasku i zaczęła sobie coś rysować... Narysowała małego 'chibi ludzika'. Czemu ludzika? Nie wiedziała... Obok coś co miało przypominać wieżę Eiffela. Podpisała się odciskiem swojej łapy i z szerokim uśmiechem spojrzała na Fari.
- Mmm... Dokładnie. Po prostu wzięłam sobie urlop i spędzam go... na lądzie. To samo pytanie... Przekazuję Tobie. - Powiedziała i czekała na odpowiedź. No bo skoro wilczyca 'jest delfinem' i podjęła się tej zabawy to powinna też odpowiedzieć.

Fari

- Ja zrobiłam dokładnie to co ty. - zrobiła dzwiną minę i stukała tak ogonem o piasek, że leciał na nią. Podrapała się z ucho i zaczęła mruczeć.
- A drogi wielorybku co jesz? - zapytała.

Katsume

Katsume otrząsnął się z zamysłów. A ileż tu się wilków nazbierało! Kat rozejrzał się lustrując wszystkich spod grzywy, po czym spojrzał na Kyinrę i Schatta. Ci już wdali się w rozmowy i te duperelki, jak to Kaciu nazywał. Chwilę później podlazł do każdego oddzielnie i oznajmił głośno (czyt. krzyknął).
- Katsume do teleportacji!
I biegnąc przed siebie, zniknął z tego miejsca.

z/t

Scentia

Pokręciła głową. Została sama. Wilk tak straszył... A tak na prawdę niewiele zrobił. Oddaliła się od brzegu i od wilków. Wtem zaczęła biec. Przebierała łapami najprędzej jak mogła. Włożyła w to wiele sił. W końcu wybiła się od ziemi i mocno zamachała skrzydłami. Jak torpeda wleciała w górę. Choć wyglądało to majestatycznie, to czuła wielki strach. A jeśli spadnie? Kolejny raz machnęła skrzydłami, lecz prędko ścisnął je wiatr. Manewrując ogonem, obracała się w dziwny sposób. Wyglądało to jak poziome piruety w powietrzu. (Oo) Scentia zdecydowanym ruchem machnęła znowu. Tym razem coś jej nie wyszło. Nim się obejrzała, spadała w dół. Złożyła skrzydła. Nie z własnej woli. Wiatr je unieruchomił. Kilka metrów nad ziemią rozłożyła je. Westchnęła z ulgą, gdy jej ciało znów widziało nad ziemią. Powstrzymała się od wykonywania akrobacji i złożonych manewrów. Po prostu leciała przed siebie.

KokuRai

Koku przybyła tutaj powolnymi kroczkami. Zamachała ogonem i usiadła na piasku rozglądając się. O tak to było jej ulubione miejsce. Lubiła tutaj bywać. Rozejrzała się, ponieważ zaraz chyba przyjdzie Lauri. Na jej pysku był szeroki i radosny uśmiech.

Astre

Jeanine

{Tu jeszcze jako dojrzewający}

Jeanine rozejrzała się po chwili, popatrzała na może, a potem za siebie. Po chwili wydawało jej się że widzi swoją armię, maszerując kawałek dalej - W tamtą stronę! - wrzasnęła i zaczęła biec w stronę oddalonego lasu, całkiem zapomniała o Inn. Po chwili zniknęła z drzewami, tam gdzie myślała że widziała swoją armie.

zt.

Lauri Iloinen

Lauri przybył tutaj zaledwie chwilkę po KokuRai. Jego pręgowany ogon wciąż majtał się wesoło na boki, zaś złociste oczy połyskiwały radosnym blaskiem. Ach, perspektywa poznania kolejnego nadmorskiego miejsca wprawiała go w doskonały nastrój! Wilk, zatrzymawszy się obok towarzyszki, zmierzył spojrzeniem okolicę.

KokuRai

Koku spojrzała z uśmiechem na samca. - Czyż to miejsce nie jest piękne? - zapytała i wskoczyła na jeden ze falochronów. Wadera spojrzała w dół na taflę falującej wody. Zamachała wesoło ogonem i wróciła wzrokiem na samca. Jej oczy delikatnie zalśniły.

Lauri Iloinen

- Owszem, jest. Jest wspaniałej urody - powiedział i również jednym zgrabnym susem wskoczył na jeden z falochronów. Z tej niewielkiej wysokości miał doskonały widok na tę urodziwą plażę. Zapytał, ogarnąwszy okolicę wzrokiem. - Czy wszystkie tutejsze nadmorskie miejsca są tak piękne?

Dakota Akanne

Wadera powolnie szła aczkolwiek można byłoby nazwać to stąpaniem. Wyszczerzyła kły i powiedziała : Ave ! Czekała na reakcję wilków.