Głębina marzeń.-Event 31.X(10.00)-1.VI(x)

Karenaj

-Dobrze. - nagle dało się usłyszeć starczy głos wśród nocnej ciszy. - Młody wilku, dobrze żeś zgadł. - Zza ciemnej kępy krzaków wyłoniła się zgarbiona postać. Dopiero po chwili, gdy wyszła z cienia, można było poznać w owej postaci starą, ludzka kobietę. A może nie ludzką?
-Czy wiesz - zaczęła skrzekliwym głosem - co to za wyspa? I czemu tu jesteś?

Samuerian

Jael ze zdziwieniem spojrzał na istotę, która pojawiła się przed nim. Nie widział ludzi już dawno temu, ale wiedział, że nie przepada za nimi. Czy to oni zabili mu brata zostawiając go samotnie tym świecie?
- Eee... - zamyślił się. Co on tu właściwie robił. - Pojęcia nie mam.

Karenaj

-To po coś narażał swe życie, chcąc się tu dostać!- starsza kobieta podniosła swój krzykliwy głos. - Ta wyspa chroni ład! Utrzymuje w porządku cały świat duchów! Czy nie rozumiesz, czemu tu jesteś? Nie domyślasz się chociaż? - spytała, przewracając oczami ze zdenerwowania. Noc stawała się coraz jaśniejsza, nadciągał świt.

Samuerian

Jael spojrzał na istotę. Była stara, ale wydawała się rozzłoszczona. Czyżby to on był powodem jej złości?
- Przybyłem tutaj w Halloween. - rzekł spokojnie. - Słyszałem o wyspie, która raz do roku wyłania się z odmętów wody. Ponoć zamieszkana jest przez istotę, która może obdarzyć mocą widzenia przyszłości pierwszą osobę, która do niej dotrze przed świtem. - powiedział w końcu. Czy to był prawdziwy cel przybycia tutaj przez młodego wilka? Czy po prostu chciał przeżyć kolejną przygodę? Na mocach mu nie zależało, choć nie pogardziłby takim darem. Młody wilk spojrzał nerwowo na powoli jaśniejące niebo. Ma mało czasu...

Karenaj

Kobieta zaczęła w niecierpliwieniu postukiwać kosturem, który ze sobą miała.
- Tak, tak, legenda. Moc! Nie, do jasnej anieli, nie! Co prawda mam moc, ale nie oddam jej za darmo! - zaczęła jęczeć starucha, by po chwili zanieść się kaszlem.

Samuerian

- Nic pani nie jest? - spytał zaniepokojony kaszlem staruszki Jael. Starość, nie radość, czy jakoś tak. Wilk podszedł bliżej, żeby kobieta nie musiała do niego krzyczeć. - Skoro nie za darmo, to co mam zrobić? - spytał zaciekawiony młody wyczuwając jakąś przygodę.

EDIT, wybaczcie, ale już trochę długo to trwa:

Jael nie otrzymał odpowiedzi od staruchy. Widząc iż słońce coraz bliżej jest wzejścia westchnął i odwrócił się.
- Do widzenia. - rzucił jeszcze kobiecie i oddalił się tą drogą, którą przybył. Najgorsze okazało się przepłynięcie wody wpław, lecz przemoczony i niezadowolony w końcu wygramolił się na brzeg i zniknął.

zt.