Głębina marzeń.-Event 31.X(10.00)-1.VI(x)

Karenaj

Lecieliście spokojnie, na ciepłych prądach powietrznych.
Nie musiałaś nawet często machać skrzydłami. Gdy byliście przy samej wyspie widoczność spadła do 0,5m. Wiatr zaczął dąć tak silny, że nie mieliście szans utrzymać się w powietrzu.

Amija

Wadera powoli obniżała lot, jednak prawie nic nie widziała. Tylko słyszała pod sobą szum fal. Mocno machała skrzydłami, lecz wiatr był zbyt silny. Po chwili zastanowienia postanowiła lądować. Nie wiedziała czy znajdują się nad morzem, czy też już nad lądem.

Karenaj

Prąd powietrza zawiał z góry, wrzucając Cię do wody. Mogłaś już tylko płynąć do wyspy, która zdawała się tak odległa.
Wodne fale miotały Cię wzdłuż brzegu.

Amija

Wynurzyła się z wody i łapą odgarnęła grzywkę z oczu. Z góry wyspa zdawała się być bliżej. Rozejrzała się dookoła. Nigdzie nie było widać szczeniaka. Cóż, nie miała jak go szukać, gdyż fale miotały ją we wszystkie strony. Po jakimś czasie uciążliwych prób dopłynięcia do wyspy, udało się. Stanęła na piaszczystym brzegu i rozejrzała dookoła.

Karenaj

Przed tobą widniała jedna ścieżka, dookoła rosły gęste krzaki. Mogłaś wejść w las, lub podążać ścieżką.

Samuerian

Jael wyskoczył z wody. Fuj!
- Mokre jest złe, zimne jest złe! - mruczał, płynąc w stronę brzegu. Nie był w tym najlepszy, więc musiało mu to trochę zająć. Machał cały czas łapami, chlapiąc dookoła co nazywał pływaniem, aż znalazł się na brzegu. Otrzepał się, wykaszlał resztki wody z płuc i rozejrzał się dookoła.

To Ja decyduje o tym co zobaczyłeś czy poczułeś, więc łaskawie edytuj swój post.

Karenaj

Młody wilk widział piaszczysty brzeg, a dalej nie przebytą puszczę. Mógł jednak w nią wejść.

Samuerian

Gdy Jael ujrzał puszczę poczuł lekki niepokój. To nie jest to samo co tańczące szkielety.
- No trudno. - rzekł i z dumną miną ruszył przez plażę, aż dotarł do puszczy. Zaczął się zaraz przedzierać pomiędzy drzewa.

Amija

Karenaj

Wilczyca idąc przed siebie zobaczyła ścianę drzew i krzewów, przez którą nikt żywy by się nie przedarł. Jednak było doń wejście. Wewnątrz ścieżka prowadziła w dwie strony na prawo i na lewo.
Młody wilk ujrzał podobne wejście, chodź z zupełnie innej strony. Wybór miał taki sam prawo bądź lewo.

Samuerian

- Ene, due, rikefake... - rzekł Jael pod nosem. Prawo, lewo, prawo, lewo. - Raz kozie śmierć idę w prawo! - rzekł głośno i ruszył w lewą stronę. Kierunki nadal mu się myliły.

Karenaj

Szedł przed siebie długo. Po drodze mijał jedynie krzaki i piach. Wtem przed jego oczami stanęła mokra wilczyca i wyjście.

Samuerian

- Eeeem... Dzień dobry. - powiedział młody na widok wilczycy. Szedł dość długo i nie mijał wielu ciekawych rzeczy, więc nie spodziewał się spotkać na końcu kogokolwiek. Nagle zauważył wyjście. Ale jednak, póki wyjście nie uciekało odezwał się do wadery: - Nic pani nie jest? Bo na suchą pani nie wygląda. - usiadł na chwilę, aby odsapnąć, i parę razy machnął ogonem.

Karenaj

Młody wilk w owej wilczycy mógł poznać swą niedawna towarzyszkę - uskrzydloną Amiję. Przed nim rysowały się trzy drogi. Iść dalej, wyjść z labiryntu, czym prawdopodobnie był owy gąszcz, lub zawrócić.

Samuerian

Jael rozpoznał w mokrej wilczycy Amiję. Uradowany, że to ta wadera, który wyciągnęła go z wody podtruchtał do niej i zapytał:
- To co teraz robimy? - bowiem mieli różne drogi do wyboru.

Amija

Amija stała patrząc na ścieżki i zastanawiając się, którą wybrać, kiedy nagle po jej lewej stronie wyrósł młody wilk. Po dokładniejszym zbadaniu go wzrokiem, okazało się, że to ten sam co wcześniej jej towarzyszył. - O, witaj. Nie, nic mi nie jest. - powiedziała i uśmiechnęła lekko, po czym otrzepała się z nadmiernej ilości wody. - Chyba idziemy dalej, co? - spojrzała na niego i na ścieżkę po prawej stronie.

Karenaj

Droga przed wami była prosta, chodź wybór trudny.
No, prosta jak prosta, wiodła po planie okręgu. Jednak prócz tego i żywopłotu z obu stron wydawała się normalna.
Nagle za Amiją zamknęło się wejście, zasłonięte przez magiczne rośliny, które utworzyły z siebie napis: "Drogi powrotnej nie ma..."

Samuerian

- I co teraz? - zapytał Jael nie odwracając się w stronę wilczycy. Patrzył teraz przed siebie usiłując zapamiętać jak najwięcej szczegółów drogi przed nim. Ciekawiło go bardzo to zadanie.

Amija

Widząc napis z roślin zaczęła machać ogonem w tę i z powrotem. Były to energiczne ruchy wskazujące na zdenerwowanie wilczycy. Wiedziała, że w końcu coś się stanie. - Pięknie... - mruknęła zirytowana, po czym spojrzała na ścieżkę, która im pozostała. - Zdaje się, że mamy tylko jedno wyjście. - powiedziała i po chwili ruszyła na przód.

Karenaj

Szliście dalej, prowadzeni prostą ścieżką. Nagle waszym oczom ukazał się okazały żywopłot, który odgradzał wam drogę. Musieliście zawrócić