Green Coast

Amija

Marillion nagle wyskoczył z wody i zaczął się otrzepywać, że ta nawet nie zdążyła się zasłonić. I tak jak wilk chciał, tak się stało. Do oka wpadła nie jedna, a kilka kropel słonej wody. - Aaaaaa!!! - wydarła się czując ból w ślepiach. Wyskoczyła z wody jak poparzona i łapą zaczęła trzeć oczy, trzepać łbem i co tylko, byleby ból ustał. Ale na nic. Niech ona tylko dorwie Marilliona w swoje łapska, to on ją popamięta!

Marillion

Przez chwilkę Marillion napawał się nieszczęściem Amiji, głośno się z niej śmiejąc. Jego umysł był jednak na tyle trzeźwy, żeby dążyć do ucieczki od wadery, toteż wilk począł się powolutku wycofywać, powiększać swój dystans od wadery, nie spuszczając jej z oczu. Musiał się napatrzeć!

Amija

Gdy ból nieco ustał spojrzała na Marilliona rozwścieczona. Oj, on już sobie u niej nagrabił. Niech no tylko go dorwie! Widząc, że powoli już się wycofuje, pokręciła łbem i ruszyła za nim. Nie biegła. Szła zdecydowanym krokiem nie spuszczając z niego wzroku.

Marillion

Rill się odwrócił i ruszył przed siebie przyspieszonym krokiem, oglądając się raz po raz na Amiję i z każdą chwilą przyspieszając kroku. Myśli jego już oscylowały wokół kolejnego złośliwego kawału, który mógłby uczynić waderze. A niech ma za swoje! to wszystko rzez jej głupie fryzjerskie popisy! Teraz przez nią musi futro suszyć!

Amija

Przyspieszyła wraz z wilkiem. Że był mokry nie jej wina! Sam wskoczył do morza. Mógł poprosić to by mu rozplątała... Chociaż nie, nie zrobiłaby tego. W pewnej chwili gdy Marillion nie patrzył, rzuciła się na niego biegiem. Już miała skakać, kiedy poczuła, że spada w dół. Chwilę potem poczuła ostry ból w szczęce i innych partiach ciała. A powodem jej wypadku był korzeń. I to jeszcze taki malutki, a nie jakaś wielka gałąź. Leżała rozplaszczona na piachu, a przed oczyma pojawiły się jej gwiazdki.

Marillion

Na dźwięk donośnego BUM!, którego nie zdołały wygłuszyć nawet pokłady piasku Marillion zatrzymał się i odwrócił do wadery. Na jego pysku znowu rozciągnął się ten szeroki, psychopatyczny uśmiech.
- Trzeba mnie było nie gonić! - rzekłszy to, zachichotał i dodał. - Nieźle nahałasowałaś, musisz mieć naprawdę tłuste dupsko, skoro rąbnęłaś z takim hukiem!

Amija

Leżała tak parę dłuższych chwil nie kontaktując ze światem, kiedy zaczęła dochodzić do siebie. Poczuła ból chyba we wszystkich możliwych częściach ciała. Ledwie dźwignęła się na łapach, po czym spojrzała na Marilliona i odeszła w głąb lądu. - Bardzo śmieszne. - wymamrotała jeszcze na odchodnym. Cała obolała usiadła i potrząsnęła łbem. Dalej nieco kręciło jej się w głowie. Z niezbyt ciekawą miną zgarbiła się i siedziała tak ze wzrokiem wbitym w ziemię.

Marillion

- Ha-haaaa! Nawet nie wiesz, jak bardzo! - odpowiedział i zawrócił. Pognał w stronę nieco przymulonej z jego perspektywy Amiji. Nie wyglądała na chętną do gonienia go ani zdolną do zrobienia mu krzywdy w tej chwili, więc Mar nie widział powodu, dla którego nadal by miał uciekać.

Reneesme

Ano tak, że akurat nie miała co robić, to dlaczegóż by nie poprzeszkadzać innym? Sprężyście wymachując ogonem w powietrzu robiła długie kroki, jakby skradała się po wygodnej plaży. Nie było zbyt uroczo co do masywu pogody, no ale na to nie mogła mieć wpływu nawet Sat. Pazurami wybijała dziury w piaszczystej kołdrze, a pod nosem nuciła jakąś piosenkę o melodii grobowej, a jednak tak bardzo cieszącej jej osobistość. Rozglądała się po okolicy, ruszając pyskiem w rytm nuconego songu.

Marillion

- Nie umieraj, Amijciak, nie umieeeraaaj! - wrzasnął skrzydlatej do ucha, co rusz energicznie trącając ją przednią łapą. Amija od kilkunastu sekund pozostawała w bezruchu, więc - w mniemaniu Marilliona - coś musiało być nie tak! Może znów się na niego obraziła? Ale nie miała powodu, niby za co? Za ten niewinny żarcik dotyczący jej tuszy?

Reneesme

Przelotnie zmierzyła obecne tu wilki i wciąż głupawo się szczerząc szła przed siebie. Zastrzygła uchem i przecinając ogonem powietrze, ze świstem, doszła już prawie do linii fal obijających się o plażę. W jej głowie brzmiało teraz tylko 'unc, unc, unc' - cokolwiek miało to znaczyć. Jej dziwaczne, płomienne oczyska nie odrywały się teraz od delikatnych ruchów wody, które zaraz potem przyspieszały.

Amija

Siedziała wpatrzona w ziemię, jakby zobaczyła tam cud świata. Powoli podniosła łeb i ze zmrużonymi ślepiami spojrzała na basiora. - Możesz przestać? - wycedziła przez zęby i odtrąciła jego łapę. - I nie drzyj mi się do ucha... - mruknęła i skrzywiła się. Czy ten oto osobnik siedzący obok nie może chociaż przez chwilę posiedzieć spokojnie? Jakoś nie widać.

Marillion

- Nie! Nie mogę! - odpowiedział, mimo słów Amiji wciąż wydzierając jej się wprost do ucha. Co ją tak przymuliło, do diabła? Na chwilę rzeczywiście się uspokoił. Siedział przez całe kilka sekund spokojnie i przyglądał się wilczycy. Aż wreszcie wstał i ruszył gdzieś przed siebie, rzuciwszy. - Jak chcesz, zresztą.

zt

Amija

Spojrzała na oddalającego się Marilliona spod grzywki. Już miała się odezwać, ale jakby zabrakło jej słów. Westchnęła cicho, po czym powoli wstała i ruszyła gdzieś w głąb lądu. Te humory już ją samą zaczynały męczyć. Lecz nie wiedziała, jaki był ich powód. Nie minęło kilka chwil i już nie można było dostrzec jej sylwetki.

zt.

Retes

Retes pojawił się w tym miejscu, z zamiarem oprowadzenia po krainie nowej koleżanki, ale chyba się gdzieś zapodziała po drodze. Szczeniak nie przepadał za zapodziewaniem dziewczyn, więc zganił się w myślach. Retes stwierdził jednak, że jeszcze trochę poczeka. Wsunął łapy w miękki piasek plaży. Aaaah... Lato...

Gekko

Wadera z głupkowatym uśmieszkiem, przyszła w to miejsce. Wzrokiem szukała Retesa, zaś ciałem kierowała się do wody. Wchodząc do swej ulubionej cieczy, odetchnęła. - Co porobimy? - Spytała, nie odnajdując nic, co wydawało by się ciekawe. A więc, plan jest tylko teraz realizacja. Z tym może być ciężej.

// Powiedz, czym na pewno nie chcesz by została, nie chciałabym nieporozumień ^_^ \\

Retes

- A co byś chciała? - spytał Retes i odetchnął z ulgą widząc, iż jednak nie zapodział dziewczyny. Tata nie byłby z niego dumny, gdyby mu jakaś zniknęła. Również wszedł do wody po kostki, a potem jeszcze dalej. Ach, chłodna, chłodna woda... Jakże przyjemnie.

Gekko

- Nie wiem... - Powiedziała zielona wadera, uśmiechając się ... no właśnie, jak? Czy wrogo, szyderczo ... może zalotnie? Nie, wilczyca normalnie uśmiechała się. Podeszła bliżej basiora i chlapnęła go wodą. Zrzuciła na niego, jeszcze pięć razy zimny deszcz, po czym oddaliła się dwa metry. Z chytrym uśmieszkiem przyglądała się reakcji.

Retes

Retes zaś również użył swej niezwykłej mocy Jedi, Dżedaj, zwał jak zwał i ochlapał Gekko wodą. I jeszcze raz... No, jeszcze jeden, malutki. Następnie sam wyszedł na brzeg i otrzepał mokre futro jednocześnie sprawiając, iż deszczyk drobnych kropelek spadł na wszystko dookoła... Jakież orzeźwiające doznanie...

Gekko

Wadera uśmiechnęła się radośnie. Zaczęła chlapać wodą na wszystkie strony, jakby opętana przez demona. No dobrze, to może być przesada. Uspokajając się, wyszła z wody i otrzepała się. Nadal przemokła usiadła, a uśmieszek nie schodził z jej twarzy. W końcu kogoś poznała! W końcu, w końcu, w końcu!