Lodowa Bryza

Saphira Bjartscular

- Tak jakby. - Odparła zaśmiewając się cicho. - Ogółem... brakuje mi kogoś takiego jak jeździec. - Rzekła pogrążając się w lekkim smutku. Nawet Zwierz mógłby być jej jeźdźcem, bo dla niej liczy się, że jest.

Zwierz

Zwierz cmoknął z niezadowoleniem. Jeśli było ich więcej, znaczy tych jeźdźców, pseudo bogów i ich wyznawców, heretyków, to pewnie stwarzali mu nie byle jaką konkurencję. Tym bardziej, że posiadali na własność tak epickie wierzchowce jak na przykład Saphira. Oczywiście on był zdania, że mu należały się bardziej i mógłby zdobyć takiego w kilka sekund, ale nie chciał się fatygować.
- A mi brakuje wyznawców... - mruknął cicho Zwierz. - No w każdym razie, było minęło, nie warto rozpamiętywać tych pseudo bo... Znaczy się jeźdźców, czy jak ich nazwałaś - powiedział, po czym machnął łapą, na znak wszelkiej obojętności do ów istot.
- A tak właściwie, to... Jak oni wyglądali? - spytał nagle zaciekawiony, czy ci pseudo bogowie byli wysocy, niscy, jakie mieli moce, czy też byli wilkami i tak dalej... Musiał wiedzieć, czy konkurencja prócz wyznawców ma coś jeszcze, czym mogłaby mu zagrozić.

Seth von Wiegemesser

Saphira zajrzała głęboko w swoją pamięć, aby przypomnieć sobie jak najwięcej z wyglądu jeźdźców.
- Mężczyźni mieli krótkie czarne, blond, rude lub brązowe włosy, natomiast kobiety miały je dłuższe, o wiele dłuższe. Każdy z nich miał dłonie o pięciu palcach, mieli długie chude nogi. Nie byli owłosieni jak wy, wilki. Byli, jakby to powiedzieć... goli, ale ubierali ubrania takie jak spodnie czy kurtki i koszulki. nie posiadali pyska, a usta i nos, który był bardzo dziwnie wykrzywiony. Owe usta były dziwne, bo miały kształt płaski i wyglądały mniej więcej jak serce. Jeźdźcy byli mali dla smoka, wielcy dla ciebie i dość duzi dla innych, dorosłych wilków. - Odparła i uśmiechnęła się lekko do szczenięcia.

.Saph.

Twister

Samiec wpadł w to miejsce skocznym krokiem. W oczach samic budził pożądanie i miłość. To prawda wiele wader chciało być z nim. Chciało być jego. On szukał tej jedynej cały czas. Teraz był wolny jak ptak. Jak mewa wzlatująca w niebo o zachodzie słońca.
Twister usiadł sobie nad brzegiem jeziora, które było lekko zamarznięte. Pogrzebał troszkę łapa w odłamkach lodu i położył się na resztce piasku. Pod nosem zaczął nucić swój własny utworek muzyczny.

Maiko

W miejsce to zawitała również Maiko. Na jej ramieniu siedział sobie grzecznie Taroo, który rozglądał się wokoło i podziwiał ten piękny, wilczy świat. Dziewczynka wesołym krokiem szła po ośnieżonym brzegu morza, aż jej oczętom ukazał się dość przystojny basior o żółtawej grzywce i sierści. Mai uśmiechnęła się - praktycznie - ze względu na swoje zadowolenie. Taroo, widząc jak bardzo nastolatka zauroczyła się w nieznajomym, puknął ją lekko w czoło.
- No co? Pogapić się nie można? - Pogładziła swoją głowę, spoglądając na koszatniczkę z wyraźnym oburzeniem. - Pójdę do niego i się przywitam. Nie mam zamiaru tu tak stać.
Podeszła do basiora, ukłoniła się mu - jak typowa Japonka - i rzekła:
- Konichiwa. Pozwolisz, że przyłączę się do ciebie w nuceniu?
Siadła obok samca i zaczęła nucić - niezbyt znaną - piosenkę w języku Japońskim, "Reset" w wykonaniu piosenkarki Hirahary Ayaki. Pupil Maiko również zechciał przyłączyć się do pośpiewania i począł cicho popiskiwać, tworząc przy tym drugi głos do swojej właścicielki. Brzmiało to tak rytmicznie i pięknie...

Twister

Samiec uśmiechnął się zalotnie do dziewczynki i na głos zaśpiewał kawałek tejże o to nieznanej pioseneczki:
- "Chiriyuku hanabira ga machi wo irodoru kedo
Saigo no toki na noto kaze ga oshiete kureta
Kisetsu wa mawaru kara shinpai wa ira nai to
Ano toki yokogitta tsuki ga terashite kureta"
Jego ogon rytmiczni uderzał o ziemię. Samiec zamknął oczy i odgarnął łapą grzywkę spadającą na jego oczy. Wyglądało to tak pociągająco <3

Maiko

Uśmiechnęła się.
- Nie sądziłam, że znasz tę piosenkę. - Powiedziała, zastanawiając się czy nie pominęła czegoś w tej rozmowie. Chwilę potem, przypomniało jej się, iż zapomniała się przedstawić.
- Mam na imię Maiko, to jest Taroo. A ty, jak masz na imię - jeżeli mogę spytać? - Mówiąc "to jest Taroo" wskazała na szczurka siedzącego na jej ramieniu, popiskującego w rytmie Japońskiej piosenki.

Twister

Samiec wstał i teatralnie ujął dziewczynę za rękę i pocałował jej dłoń delikatnie. Urodzony z niego flirciarz!
- Mam na imię Twister... Jak ten słynny taniec. A ty masz piękne imię Maiko. Bardzo orginalne i tajemnicze. Tak samo piękne jak właścicielka! -powiedział zadowolony z siebie samiec. Usiadł znów na zadku i spojrzał Maiko w oczy.

Maiko

Uśmiechnęła się.
- Ty również masz piękne imię, Twister'ze. - Zachichotała uroczo, zasłaniając ręką usta. Taroo zaprzestał piszczenia i pokręcił łebkiem zażenowanie. Widocznie był zły na nowo poznanego przez Maiko basiora. Ta miłość go irytowała, zaważyć to było można od pierwszego spotkania z nim. Zjechał po plecach dziewczynki na ziemię. Wszedł na grzbiet samca. Mai zaśmiała się i wskazała na szczurka.
- Patrz! - Krzyknęła do Twister'a.

Twister

Samiec delikatnie zdjął szczurka (koszatniczkę? xD) z grzbietu i położył na głowie dziewczynki.
- Jesteś śliczna! Najpiękniejsza jaka spotkałem w całym moim długim życiu... -wyznał dziewczynce. Naprawdę intrygowało go to, że samica jest człowiekiem. Ale pewnie jako wilk jest najpiękniejsza ze wszystkich samic. To było pewne!
Samiec uśmiechnął się i posłał dziewczynie buziaka.

Maiko

Uśmiech spełzł z jej twarzyczki. Odsunęła od siebie Twister'a, gdy ten usiłował dać jej buziaka.
- Źle jest osądzać kogoś o piękność tak pochopnie. Dziwne jest to, że nawet się tego nie wstydzisz. Myślałam, że stąpać będziesz wolniej, a jednak tempo swoje przyśpieszyłeś. Zbyt szybko podejmujesz decyzje co do mnie. Flirciarzem jesteś, - na pewno - a ja takich nie lubię. Nie chcę by złamał mi serce - jak tego moja matka doświadczyła. Wróć, kiedy zmądrzejesz. - Wtem odwróciła się do niego plecami i ruszyła ku wyjściu, gdzie o wszystkim miała zapomnieć i - może nawet - pomyśleć o całym tym dziwnym zdarzeniu.
- Żegnaj, Twister'ze! - Rzuciła - ot - na pożegnanie.

z/t

Twister

Samca zamurowało. Ale on tylko przyłożył dłoń do pyska i ułożył wargi w dzióbek xD Nie chciał jej pocałować... Chyba userka źle to zrozumiała. No nic. Następna złamała charakter naszego niemądrego bohatera.
Twister wstał i jeszcze cicho pod nosem nucił sobie dalszą część piosenki. Po chwili wstał i opuścił to miejsce z wdziękiem.
z.t

Tevayra

A tu przywędrowała i ona. Przez ułamek sekundy widziała awanturę, ale tak naprawdę jej obiektem zainteresowania stała się Maiko, która również przemieniła się w człowieka i jakby nigdy nic rozmawiała z innym wilkiem, który teraz wydawał się smutny. Wyszedł, a Tev została sama jak ten palec. i dobrze, przynajmniej nikt nie będzie musiał oglądać jej okropnego wyglądu. Wolała zostać w skórze wilka, ale ciekawość była zbyt silna. Na szczęście opaska, która była na jej oczach przed przemianą nadal jest tam gdzie była. Kobieta spacerowała teraz ośnieżonym i oblodzonym brzegiem Lodowej Bryzy. Przeniosła wzrok na morze. Uśmiechnęła się, niemalże niewidocznie. Spacerowała dalej, w ciszy...

Lunatria

W to jakże piękne i malownicze miejsce przybyła biała niczym śnieg wadera. Rozejrzała się, zachwycona widokiem rozciągającym się przed jej oczami. Całe to miejsce było pokryte śniegiem. Wilczyca tak bardzo lubiła ten zimny, biały puch! Z lubością słuchała skrzypienia jaki wydawał, gdy po nim stąpała, kierując się ku zamarzniętemu morzu.

Maiko

I znów kogoś tu przywiało. Skrzywiła się, obserwując, przybyłą tu, białą waderę. Syknęła, niczym wąż i oddaliła się od nieznajomej samicy. Nie chciała, aby ta widziała ją w takim stanie. Tak, wstydziła się swojego "nowego" ciała. Na szczęście, ta przemiana nie mogła trwać długo, a przynajmniej tak jej powiedziano. Spojrzała na swoje dłonie.
Cóż za dziwne rzeczy się dzieją na tym świecie... Schowała ręce do kieszeni u marynarki. Warknęła coś, jakby burczenie spowodowane panującym tu mrozem. Uch, zimno było, a jakby inaczej. Przecież to już zima. Podniosła głowę w górę, kierując wzrokiem ku pięknemu niebu.
Zimno tu. Zamyśliła się...

~ Tev ~

Lunatria

Nie zauważywszy kobiety, wilczyca usiadła tuż przy granicy lądu ze skutym lodem morzem. Spojrzała w niebo, upojona jego pięknem. Trwała zima - tego nie dało się ukryć. Lubiła tę porę roku. Wydawała się jej niezwykła. Być może spowodowane było to tym, iż pochodziła z Krainy Wiecznych Śniegów? A może był jakiś inny, niezrozumiały dla innych powód? Ponownie zaczęła rozmyślać o domu. Zanurzyła się w nieskończonej otchłani wspomnień: i tych dobrych, i tych złych.

Kassie

Ona też przyszła, a co! Ma się nudzić? Przechadzała się po brzegu Lodowej Bryzy, fajnie. Tak romantycznie, no ale idzie sama. A co to? Dwa wilki? Pomarańczowy i biały. Podeszła bliżej - Hej - wysapała, zmęczenie?

Lunatria

Z rozmyślań wyrwał ją czyjś głos. Spojrzała na nowo przybyłą.
- Witaj - uśmiechnęła się przyjaźnie do waderki. Wstała i skinęła lekko głową. Choć wilczątko stojące niedaleko było jeszcze młode, Lunatria uważała, że każdemu należy się szacunek. - Na imię mi Lunatria. A Ty jak masz na imię? - spytała uprzejmie.

Kassie

- Kassie, miło mi. - podskoczyła do Lunatri. Miła - pomyślała, usiadła obok wadery, dużej i starszej wadery. Nie usiadała długo, musiała podejść do pomarańczowej wadery która zdawała się być nieobecna. Korci...

Lunatria

- Ładne imię - wilczyca znów uśmiechnęła się do Kassie. - Takie oryginalne.
Obserwowała w milczeniu poczynania młodszej waderki. Cieszyła się z jakiegoś towarzystwa. Dotychczas tak mało miała do czynienia z innymi mieszkańcami tej krainy...