Przylądek Dobrej Nadziei

Flake

Rudowłosa wilczyca o białej sierści kroczyła przez plażę energicznym chodem. Szła tuż przy morskim brzegu, przez co przypływy lodowatej wody co rusz moczyły jej łapy. Wzrok Flake utkwiła gdzieś w okolicach linii horyzontu, jak zwykle pogrążona w myślach.

Arya.

Myślała jeszcze przez moment nad słowami, zupełnie nieznanej jej wilczycy, jednak po chwili stwierdziła, że nie będzie zaprzątała sobie głowy czyimiś problemami. Prychnęła, patrząc na oddalającą się postać Lili, po czym jej wzrok utkwił gdzieś na morzu.

Flake

Wilczyca dopiero po chwili przystanęła, rozglądając się po miejscu, do którego zawędrowała. Na jej pysku zagościł niemal niezauważalny uśmiech. Śnieg zniknął!

Arya.

Oderwała swój wzrok od jakiegoś niewidzialnego punktu na morzu i zaczęła dokładnie przeczesywać całą okolicę. Rzuciła jej się w oczy para wilków, która rozmawiała ze sobą od dłuższego czasu, a ona dopiero teraz ją zauważyła. Przymrużyła delikatnie ślepia, a na jej pysku pojawił się nieco ironiczny wyraz.

Flake

Ziewnęła, głośno kłapiąc przy tym pyskiem. Nie zwróciwszy uwagi na zgromadzone tu wilki, położyła się niedaleko brzegu i oparła pysk o przednie łapy.

Arya.

Usłyszawszy odgłos czyjegoś ziewnięcia, automatycznie nastawiła uszy i odwróciła łeb w stronę dźwięku. Ledwo co ujrzała leżącą w oddali rudowłosą wilczycę. Zlustrowała ją uważnym wzrokiem i patrzyła na nią przez chwilę, gdyż nie miała nic ciekawszego do roboty.

Flake

Zerknęła przelotnie na szarą wilczycę, która ściągała ją wzrokiem. Po chwili z powrotem oparła pysk o łapy, wzrok kierując na bliżej nieokreślony punkt.

Arya.

Wciąż siedziała w tym samym miejscu, jak gdy tu przyszła i szczerze mówiąc, nie chciało jej się stąd ruszać. Ziewnęła przeciągle i z braku ciekawszego zajęcia, zaczęła wpatrywać się w księżyc, którego widok niezwykle ją usypiał.

Flake

Zamyślona wciąż gapiła się tępo przed siebie. Zaczęła mimowolnie poruszać końcówką puszystego białego ogona.

Arya.

Nie w jej guście było zawieranie nowych znajomości, jednak po dłuższej chwili stwierdziła, że woli zająć się chociaż krótką konwersacją, niż usnąć tu z nudów
- Witam - wymamrotała pod nosem,w kierunku rudowłosej wilczycy, że ledwo co, dało się ją usłyszeć.

Flake

Przestała machać ogonem. Na dźwięk słowa wypowiedzianego przez nieznajomą, Flake zastrzygła uchem. - Witam - odpowiedziała.

Arya.

Przetarła łapą ślepia, które co chwilę się zamykały. Na jej pysku pojawił się nikły uśmiech, jednak nie obejmował on oczu. Spojrzała przelotnie na wilczycę, po czym swój wzrok zawiesiła na jakimś punkcie w oddali
- Niezwykle senna pogoda - stwierdziła niewyraźnie pod nosem.

Amija

Przechadzając się po brzegu , biała wilczyca wpatrywała się w niewidomy punkt przed sobą. Nie zwracała uwagi na nic. Na fale uderzające o jej łapy , na pokrytą śniegiem okolicę. Na całe jej życie...

Wasp

Wasp powolnym chodem kroczył po piaszczystym brzegu. Nieobecny wzrok miał utkwiony gdzieś w oddali. Zastanawiał się, gdzie mogła przepaść Carly. Dawno jej nie widział.

Amija

Chodziła tak już ponad godzinę. Nagle ogromna fala uderzyła w nią z wielką siłą. Zerwała się jak oparzona i pobiegła głębiej lądu. Dopiero po kilku minutach wróciła na zasypaną śniegiem plażę. I wtedy zobaczyła Wasp'a...

Wasp

Oddalił się nieco od brzegu, by ciągłe przypływy nie moczyły mu łap. Przysiadł na nieośnieżonym, lecz mokrym piasku, wciąż patrząc gdzieś przed siebie, na linię horyzontu.

Amija

Cała mokra wilczyca poodgarniała łapami trochę śniegu i położyła się wygodnie , opierając głowę o przednie łąpy. Wpatrywała się w fale , które co chwilę uderzały o brzeg.

Wasp

Wyrywając się z tych bezsensownych rozmyślań, postanowił rozejrzeć się po okolicy. Chyba nigdy wcześniej nie był w tym miejscu. Dojrzał dwie nieznajome wilczyce leżące w oddali, lecz jego wzrok zatrzymał się na samicy o białej sierści. Kojarzyła mu się z kimś.

Amija

Nadal z głową na łapach przyglądała się falom, lecz szybko jej się to znudziło. Ziewnęła przeciągle pokazując swoje zęby. Wstała i otrzepała się ze śniegu. Ruszyła przed siebie z głową zwieszoną w dół. Nagle wpadła na coś , a raczej na kogoś. Podniosła łeb i ujżała wilka z żółtą grzywką, zasłaniającąmu mu oczy. Wydawał się jej znajomy , ale nie pamiętała go.

Wasp

Kiedy ktoś o mało go nie stratował, poderwał łeb, by zobaczyć tego niedoszłego mordercę. Zlustrował uważnym spojrzeniem białą wilczycę, zatrzymując wzrok na jej oczach. Było w nich coś znajomego, lecz co? Dopiero zapach tej wilczycy odświeżył mu pamięć. Woń tak podobna do zapachu jej matki... - Amija? - spytał niepewnie.