Przylądek Dobrej Nadziei

Sune

- Króciutko - stwierdziła swobodnym tonem. Spojrzała na morski pejzaż w oddali. Na jej pysku wciąż malował się uroczy uśmiech. - I jak ci się tu podoba? - zapytała po chwili.

Balaa

-Bardzo ..To urocze miejsce .
Wilczyca przez chwile szumiała w marzeniach o tej pięknej krainie.Po chwili
potrząsła łebkiem kładząc ciałko na ziemi przeturlała się na grzbiet ,wystawiając jęzor spojrzała na wilczyce.

Szina

Nie taka młoda już wilczyca weszła nad przylądek, by oglądać zbliżający się już zmierzch. Podeszła do samego brzegu, a woda obmyła delikatnie jej przednie łapy. Stała tak, patrząc przed siebie, jakby niewidzącym wzrokiem. Po dłuższej jednak chwili odwróciła się powoli, by położyć swe ciało nad brzegiem morza.

Idalia

Nieduża, smukła wilczyca o gęstej, czarnej sierści, kroczyła powolnym chodem przez przylądek. Przybyła tu zupełnie przypadkowo, włócząc się bez celu po krainie. Zatrzymała się nieopodal brzegu i uniosła wysoko głowę, by wsłuchać się w szum morskich fal. Cisza, spokój... idealne miejsce na chwilę odpoczynku.

Szina

Szina nadal leżała, rozmyślając nad sensem jej życia. Stwierdziła, ze chyba jest go pozbawione, kogokolwiek pokocha, ten ją rani albo znika... . Po jej pysku spłynęła samotna łza. Chciała się zmienić... jednak to nie było łatwe, a i tak nikt tego nie zauważył... .

Idalia

Hekate położyła się na wciąż jeszcze rozgrzanym przez wiosenne słońce piasku i oparła głowę o przednie łapy, przymrużyła oczy. Nie miała pojęcia, że nie jest tu sama. I pewnie nie dowiedziałaby się o tym, gdyby nie lekki powiew wiatru, który przyniósł ze sobą czyjś zapach. Wilczyca uniosła łeb, węsząc.

Szina

Szina nie zdawała sobie sprawy z czyjejkolwiek obecności. Leżała na boku, a pysk dotykał chłodnego pisaku. Zamknęła oczy, chodź może raczej to powieki osunęły się jej na oczy, oszczędzając widoku zachodzącego słońca, który budził w niej taką tęsknotę... .

Idalia

Zapach obecnego tu wilka wydał jej się znajomy, lecz postanowiła się nie odzywać. Zapewne ona została zauważona, więc stwierdziła, że jeśli ten ktoś będzie chciał porozmawiać, to sam się odezwie. Hekate z powrotem położyła pysk na łapach.

Szina

Szina być możn chciałaby porozmawiać, jednak jej oczy nadal były zamknięte, a zmysły jakby wyłączone. Leżała tak, jednak po długim czasie podniosła się. Teraz było już ciemno, nie czarno, lecz niebo było granatowe. Zauważyła tedy wilczycę, która wydała jej się znajoma.-Czy my się już nie spotkałyśmy?-Spytała podchodząc.

Idalia

- Dawno temu - odpowiedziała, podnosząc głowę. Nie pamiętała, jak ta wilczyca ma na imię, lecz wiedziała, że rozmawiała z nią na pewno. Krótko po swoim przybyciu do krainy.

Szina

-Wybacz, ale nie pamiętam twojego imienia.-Powiedziała cicho. Po chwili jednak zreflektowała się:-Czy mogłabym się przysiąść?

Ps. nie mam pomysłu na dłuższy post. Katara mnie dobiła swoją głupotą.

Idalia

- Tak, oczywiście - odpowiedziała. Machnęła energicznie ogonem, szczelnie się nim owijając. Z każdą chwila odczuwała coraz silniejszy chłód. Zapewne zapanował późny wieczór. Dodała. - Jestem Hekate.

Balaa

Obróciła głowe w strone dwóch ciemnych wilczyc.Już chciała do nich podejść .Ale pomyślała że lepiej nie będzie im przeszkadzać w rozmowie.

Miyoshi

Przyszła. Obwinęła swój ogon wokół tylniej łapy. Rozejrzała się dyskretnie dookoła. Przystanęła na moment, zaczęła się przyglądać nieznajomym. Westchnęła głucho. Usiadła.

Idalia

Jej uszy na przybycie nowego wilka zareagowały wręcz natychmiast, od razu stając sztywno. Hekate uniosła głowę i zaciągnęła się zapachem przybyłego. Nie znała tej osoby, więc postanowiła zachować czujność. Koniec jej puszystego ogona jął poruszać się delikatnie.

Miyoshi

Zatrzymała wzrok na jedną z wilczyc, czuła w głębi ducha, że jest coś nie tak. Machnęłą porywczo końcówką ogona. Jej uszy wzdrygnęły się na szelest dobiegający zza krzaków. Położyła się kładąc łeb na łapach. Westchnęła ponownie. Na jej pyszczku pojawił się nikły uśmiech. Jaka rzecz ją tak minimalnie rozweseliła?

Idalia

Hekate słynęła ze swej nieufności. Gdy usłyszała szuranie piasku, którego mogło sygnalizować, że przybyła położyła się na ziemi, ponownie ułożyła pysk na przednich łapach. Jednak wciąż poruszała leniwie końcem ogona.

Miyoshi

Wciągnęła głęboko powietrze. Wstała gwałtownie, podeszła do nieznanej. Usiadła obok niej, przyglądała się jej uważnie. Nowa osoba, nowa znajomość. Na jej zaufanie trzeba zapracować. Wiele osób ją, kiedyś skrzywdziło...

Idalia

Ponownie uniosła głowę i skierowała ja w stronę wilczycy, która usiadła niedaleko. Tak niedaleko, że w tej chwili można by ją nazwać bezimienną towarzyszką. - Witaj - rzekła cicho. Jej głos wyrażał opanowanie, nie zdradzał, że Hekate cechuje nieufność.

Miyoshi

- Witaj. Dlaczego siedzisz osamotniona? - zapytała przygladając się nadal towarzyszce. Obwinęła swój brzuch ogonem. Końcówką machała leniwie.