Przylądek Dobrej Nadziei

Idalia

- Bo jestem osamotniona. W każdym tego słowa znaczeniu - odrzekła, a jej szczupły pysk rozciągnął subtelny uśmiech. Podniosła się do pozycji siedzącej, jak miała w zwyczaju, gdy rozpoczynała z kimś rozmowę.

Miyoshi

Nic nie mówiła przez chwilę, szukała odpowiednich słów jakich mogła użyć:
- Osamotniona... Te słowo mi jest o wiele bardziej bliższe. Jest częścią mojego pustego życia, które od samego początku było nic nie warte... - mruknęła przymykając oczy.

Idalia

Milczała przez chwilę, zastanawiając się nad słowami rozmówczyni. O swoim życiu mogła powiedzieć dokładnie to samo. - Doskonale cię rozumiem - odpowiedziała. - Samotność, odrzucenie... borykam się z tym od pierwszych chwil życia. Ale staram się nie tracić nadziei i nie dopuszczać do siebie myśli, że moje życie nie ma wartości.

Miyoshi

- Powiedz mi, jak Cię zwą? - zapytała. otworzyła oczy, spojrzała na nią. Czuła, że coś je łączy. Nie chodziło oto, że obie doskwiera samotność... Westchnęła głucho.

Idalia

- Hekate - odpowiedziała krótko, lustrując rozmówczynię uważnym spojrzeniem. Z jej pustych, mdło żółtawych oczu nie można było wyczytać żadnych emocji.

Miyoshi

- Miyoshi. - mruknęła pod nosem. Zerwała sie na równe łapy, z dala dobiegały niepokojące odgłosy. Machnęła narwowo końcówką ogona. Przymknęła oczy.

Idalia

Usłyszawszy dziwne odgłosy, dźwignęła się na łapy, swym starym zwyczajem stawiając na sztorc duże uszy. Nasłuchiwała, zachowując ostrożność.

Miyoshi

Zastanawiała się, cóż to takiego mogło być... Zrobiła kilka kroków w tył, nie była przekonana że jest co coś dobrego dla niej i dla jej towarzyszki. Odgłosy nasilały się, znaczyło to że obcy zbliżał się. Pociągnęła za sobą Hekate. Ukryły się za gąszczem drzew.

Idalia

Zza drzew rozglądała się uważnie, czekając aż dziwaczne stworzenie wydające te odgłosy, wreszcie pojawi się w polu jej widzenia. Spojrzała przelotnie na Miyoshi. Wyglądała na zaniepokojoną.

Miyoshi

Nagle, zza drzew wybiegł rozwścieczony niedźwiedź? Można powiedzieć raczej, że te stworzenie było do niego podobne, ale nim nie było. Czerwone ślepia, ostre kły. Padł na ziemię dysząc.

Idalia

Jakoś mimowolnie cofnęła się o krok na widok tego ogromnego stworzenia. Przyglądała mu się z niemałym zainteresowaniem. Czemu tak dziwnie się zachowywał?

Miyoshi

Po upływie kilku chwil zrobiła kilka kroków w stronę nieznajomego... Zmierzyła go wrokiem, westchnęła ciężko. Z trudem stwiała kroki. Gdy była tuż przy obcym, wyczuła wyrazisty zapach ludzi. Tak, tego zapachu nigdy nie zapomni.

Idalia

Nie uważała, że zbliżanie się do tego stworzenia jest najlepszym pomysłem. Nie chciała jednak zostawić Miyoshi samej, więc wyłoniła się spomiędzy drzew i ostrożnie, powoli podeszła do zwierzęcia, zachowując jednak bezpieczną odległość.

Miyoshi

- Nie sądziłam, że ludzie mogą być aż tak okrutni. Więzili go, nie dawali jeść, pić... Tortulowali, podawali niesprawdzone leki. Gdy się uwolnił, zdążyli podać mu mieszankę śmiertelną. - znała to wszystko na pamięć. W końcu niegdyś, ona sama była więźniem.

Idalia

Przeniosła teraz wzrok z niedźwiedzia na Miyoshi. Przymrużyła ślepia, lustrując ją przenikliwym wzrokiem. - Długo przebywałaś u ludzi? - spytała. Nie musiała nawet pytać, czy wilczyca miała z nimi styczność. Jej wypowiedź była nader wymowna.

Miyoshi

Zawachała się przy odpowiedzi. Z następnymi tygodniami straciła rachubę czasu:
- Cóż. Wydaje mi się, że kilka trudnych lat. - lecz nie była co do tego pewna.

Idalia

- Udało ci się jednak wyswobodzić z niewoli u ludzi - powiedziała, przenosząc wzrok na niedźwiedzia. Hekate tak wiele złego słyszała już o ludziach, lecz jeszcze nigdy żadnego nie spotkała.

Miyoshi

- Tak... Ale nie było to takie łatwe. Mój wierny przyjaciel oddał życie za mnie, żebym mogła być wolna. Teraz tego żałuję, straciłam jedyną osobę która tak naprawdę mnie potrafiła wesprzeć, przytulić... - powiedział spoglądajac to na niedźwiedzia, to na Hekate.

Idalia

Uśmiechnęła się blado. Za nią też ktoś kiedyś oddał życie. - Ofiarował ci wolność, nowe, lepsze życie z daleka od ludzi - odpowiedziała cicho, niemalże szeptem. - A jego dusza nie umarła. Na pewno żyje sobie gdzieś tam - odpowiedziała, wskazując głową sklepienie niebieskie. Trzeba wierzyć. Bo czym jest ziemskie życie bez wiary, że kiedyś czeka nas coś lepszego?

Miyoshi

Pochłonięta rozmową, nie spostrzegła że niedźwiedź odszedł do drugiego, lepszego świata. Spojrzała na niego, uśmiechnęła się nikle. Wstała:
- Chodźmy, jest już po drugiej stronie, bynajmniej jego dusza nie odeszła w samotności. - szepnęła do wilczycy.