Przylądek Dobrej Nadziei

Idalia

"Bynajmniej" to nie jest synonim słowa "przynajmniej"! Nauczcie się, ludzie! "Bynajmniej" to inaczej "wcale"!

Hekate długo patrzyła na zwłoki zwierzęcia. - Jaki demon musi siedzieć w tych wszystkich ludziach, skoro są oni zdolni do takich rzeczy - powiedziała, marszcząc nos. Po co te stworzenia w ogóle egzystowały?

Miyoshi

Ok, ok xD Wybacz dopiero teraz się zorientowałam.

Westchnęła jedynie, zrobiła kilka kroków w stył. obwinęła ponownie ogonem swój brzuch. Spojrzała kątem oka na Hekate:
- Masz jakiś pomysł, na spokojne i oddalone od innych miejsce? - zapytała mając choć cień nadziei.

Idalia

- Zwykle w górach jest najspokojniej - odpowiedziała po chwili namysłu. Dodała.- A czy tutaj według ciebie nie jest wystarczająco spokojnie?

Miyoshi

- Już nie... - urwała słysząc zbliżające się głosy ludzi. Na jej pyszczku pojawił się niewielki grymas. Spojrzała na Hekate:
- Chodź. - powiedziała do niej, lecz jedynie zdążyła wepchnąć ją w zarośla. Dodała:
- Wybacz, lecz innego wyjścia nie było... - wyszeptała.

Idalia

- Chodźmy stąd - powiedziała, nasłuchując. Choć nigdy nie widziała ani nie słyszała ludzi, domyśliła się szybko, że to oni musieli spowodować taką gwałtowną reakcję u Miyoshi.

Miyoshi

Stawiała ostrożnie kroki, by nie ujawnić ich obecności. Na zewnątrz nie dało się dostrzec jej lęku, obawy że znów trafi w ręce ludzi. Nikomu nie powiedziała jeszcze całej prawdy, jak się znalazła u boku takich potworów...

Idalia

Cicho, niemal na palcach ruszyła za żółtą wilczycą, przyglądając jej się uważnie. W którą stronę się kierowała?

Miyoshi

Nie miała pomysłu, gdzie się udać. Wędrowała przed siebie, byle zdala od jej największych wrógów. Spojrzała jeszcze raz kątem oka na Hekate, po czym zniknęła za mgłą.

Napiszę, gdzieś w lesie.

Idalia

Szła wciąż za Miyoshi. Sama nie wiedziała, dlaczego. Przecież mogła pozwolić jej uciec swoją drogą, po czym skręcić i ruszyć w swoją stronę. A jednak kroczyła za nią.

Szina

Wilczyca przysłuchiwała się tej rozmowie. Pon dłuższym czasie milczenia po prostu wstała. Gdy tamte wilki odeszły ona niezauważona odwróciła się i odeszła w swoja stronę.

Carly

Carly wyłoniła się z krzaków, dziarsko brnąc truchtem przed siebie. Wybrała dawno nie odwiedzane miejsce. Cóż, nawet ona tu jeszcze nie była. Stanęła na skale i wciągnęła morskie powietrze do płuc. Nawet się nie zmęczyła tak bardzo. Patrzyła na beż plaży i niebieskość morza...

Wasp

Wasp przytruchtał tu grzecznie za Carly, ciągnięty przez nią na... smyczy.
~ "Przylądek Dobrej Nadziei" ~ stwierdził w myśli, obrzuciwszy to miejsce krótkim spojrzeniem. Przemknęło mu też przez łeb, że lepszą nazwą byłby Przylądek Beznadziei - odzwierciadlałby aktualny stan psychiczny Waspa. Tym totalnym zdominowaniem przez Carly czuł się taki... upokorzony!

Carly

Carly widząc, że i jej ukochany parnter i tymczasowy piesek przybył, uśmiechnęła się do niego, patrząc na niego kątem oka. W końcu jej pysk się otworzył, a smycz opadła na ziemię. Podeszła do niego i odczepiła metalową końcówkę, która brzęknęła, zderzając się z ziemią. - Już nie jesteś na uwięzi, wolny duchu - uśmiechnęła się do niego cwanie i położyła się obok. Zawinęła na moment ogon wokół jego tylnej łapy, który energicznie latał na wszystkie strony.

Roan

Przyleciał z opuszczonymi łapkami. Duszek wilka krążył tak po krainie i szukał kogoś do pogadania. Z początku wydawał się smutny, lecz gdy natrafił na parkę wilków nastrój mu się polepszył. Poznał Carly, lecz wilka nie znał. Usiadł gdzieś z boku i zamachał ogonem. Uśmiechnął się lekko i podszedł do nich.
- Cześć. Jestem Roan. Jak masz na imię? - Spytał wilka tykając go łapą, lecz łapka przeniknęła basiora. Usiadł i zerknął na niego.

Wasp

- Nie? No, to super! - powiedział i rozprostował skrzydła z zamiarem ucieczki przed Carly, kiedy to poczuł, że jego łapę przeniknęło coś lodowatego. Odwrócił się gwałtownie, by zobaczyć, co to. Na widok ducha przywołał uśmiech na pysk.
- Cześć, Roan. Jestem Wasp - przedstawił się, po czym zamachał skrzydłami i uniósł się w powietrze. Kiedy osiągnął wysokość na tyle bezpieczną, żeby Carly do niego nie doskoczyła, począł rozglądać się po okolicy w poszukiwaniu jakiegoś wysokiego punktu, w którym mógłby się zdrzemnąć i do którego jego nadpobudliwa partnerka się nie dostanie.

Carly

Gdy Carly ujrzała, jak Wasp rozkłada skrzydła, przeniknął ją dreszcz. Co ma na myśli jej leniwy partner? Gdy zaraz coś przejrzystego, już wiedziała po spotkaniu z Boozerem, że to duch. - Cześć Roan. - uśmiechnęła się do wilczka. Widocznie życie mu nie sprzyjało. Gdy poczuła, że nie ma obok niej Waspa, spojrzała w górę. To nie sprawiedliwe! To ona rządzi w tym związku! - WASP! - pisnęła z paniką w głosie. O nie, ona nie da mu odlecieć! Zaczęła skakać, by złapać chociaż go za ogon. - Wasp, na dół! - piszczała, usiłując doskoczyć do przynajmniej skrawka sierści. Oczywiście było to niemożliwe, bowiem wilk latający jest wręcz niewykonalnym łupem dla wilka zwykłego. Więc wilczyca zaczęła się wspinać, na co się da. Ale było to bezcelowe. Biedna Carlyś, zły Waspuś. ._.

Roan

Hę? To nie fair! On tak wysoko nie mógł! Ledwie ze dwa cale nad ziemią i tyle! Zamachał pewniej ogonem i podszedł do Carly. Ciekawiło go to, czy wadera go pozna. Przenikał ciągle swoją łapką, jej brzuch. Machał tak i machał zerkając na nią. Znów zamachał ogonem i potrząsł łbem gdy zobaczył zimne krople, które go przenikały. Ciekawe uczucie. Kiwnął tylko łbem i zaśmiał się cicho gdy usłyszał ostatnie słowa Carly.

Wasp

- Buahahahaha-haaaaa! - Wasp zaniósł się śmiechem na widok bezsilności Carly. Obserwował z góry usilne starania partnerki, żeby go dostać, na wszelki wypadek wzniósł się troszkę wyżej w powietrze, wciąż chichocząc jak wariat. Zaczął się rozglądać, żeby znaleźć miejsce dobre na drzemkę.

Carly

- WAASP! - darła się wniebogłosy, skacząc wciąż byle wyżej, jak pies po piłkę - Jak Cię dorwę, to zobaczysz, czym jest władza Carlyś! - rozdziawiła pysk, sycząc na partnera. Carly nie była rozpieszczona, sama zwykle starała się o swoje potrzeby. Tak ma być i tym razem. Jedną szczęśliwą rzecz przeoczyła. Że Wasp się zaśmiał bez jej żartów! No cóż, może troszkę przez nią, ale jednak. Przestała skakać i uśmiechnęła się od ucha do ucha, patrząc na partnera. Stanęła na tylnych łapach i zawyła zwycięsko. - Wasp śmieje się jak wariat, w końcu~!

Wasp

- W-władza Carlyś? O nieeeee! W związku PARTNERSKIM obowiązuje równouprawnienie, moja kochana! - odpowiedział, silnie akcentując wyraz "partnerskim". - A my właśnie żyjemy w związku partnerskim, a nie niewolniczym!
Obniżył nieco lot i łapą pacnął partnerkę w łebek. Szybko poderwał się wyżej, żeby go nie złapała.