Przylądek Dobrej Nadziei

Colin

Colin rozejrzał się.
- Pomocy - powiedział trochę głośno, podniósł głowę, lecz po chwili gwałtownie ją opuścił. Było mu niedobrze. Jego czerwone ślepia zalśniły, a jego ogon zamiatał podłogę na boki. Rozejrzał się po wszystkich. Zastrzygł uszyma, a następnie je opuścił. Czuł się niedobrze i chyba zaraz zwymiotuje. Wstał jednak i chwiejnym krokiem wyszedł. Chyba pójdzie do rodziców.

zt.

Shinra

- Nie, Schatt... To nie jest miłość. - powiedziała, mając już łzy w oczach. - Czy uważasz, że uganianie się za mną, jest dowodem miłości? Przecież tak... Tak mogliśmy się zachowywać, będąc dziećmi. - rzekła, podnosząc na niego wzrok. Przecież ona nie mogła tak żyć. Nie mogła okłamywać jego i siebie! Bo przecież... To było złe. Ciągłe życie w takim złudzeniu było bezsensowne. Tylko... Czy Schatt w ogóle widział to, że jest to tylko iluzja? może nie chciał widzieć... A może... W ogóle go to nie interesowało? Shinra nie wiedziała, co o tym myśleć. Nie chciała jednak dłużej tak żyć. Przecież trzeba otworzyć oczy.

Dante de Cossa

- Nie rozumiesz... Nic nie rozumiesz... Tak najłatwiej. Zrezygnować ze wszystkiego, myśląc, że to się tylko wydaje... Odejść... Chcesz teraz tak po prostu... odejść?! Nie uważasz, że to bez sensu?! Tak tylko ludzie czynią. Nie rozumiem. Czekałem wiernie. Nie robiłem nic przeciwko tobie, a ty to. Jakby to wszystko już nic nie znaczyło. - Schatt kręcił z niedowierzaniem głową. Ale miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Będzie czekał. Przetrwa wszystko. Już nic nie miało sensu. Dlaczego? Dlaczego sądziła, że to nie miłość? Tyle czasu... Tyle czasu trwała. - A czego chcesz? Jak mamy się zachowywać, skoro jesteśmy dorośli?! Non stop się obcałowywać? Czy może chodziło o niezauważanie się? - Twarde spojrzenie osadził na Shinrze. - Dlaczego? - Zapytał z goryczą. To było ostatnie słowo. Milczał. Miał żal do niej. Czy może... do siebie? Tylko co mógł zrobić? Kobiety... Albo wszystkie, albo żadna. On chciał tylko ją. I co mu z tego przyszło?! Ból. Żal. Bezsilność. Ostatnie spojrzenie, pełne powątpiewania, rzucił w jej stronę. Nie było sensu dalej rozmawiać. To i tak nic już nie zmieni. Ona nie chce. To wystarczało. Odwrócił się i odszedł.

zt.

Zoe

Zoe przydreptała tutaj, cała się trzęsąc. Niedługo jej test na maga. Co ona zrobi? Co powie Samuelowi jeśli nie przejdzie. Usiadła na mokrej ziemi, cała dygocąc. Była bliska łez.

Lauri Iloinen

Lauri spacerował w okolicy. Choć znał tę krainę już nieźle, wciąż napotykał coraz to nowe, ciekawsze miejsca. Przylądek dobrej nadziei okazał się kolejnym punktem w wędrówce Iloinena po krainie. Biało-czarny wilk przybył tu jak zwykle lekko uśmiechnięty i w dobrym humorze. Ten uśmiech szybko jednak zbladł, kiedy samiec dostrzegł nieznajomą waderę. Wyglądała na roztrzęsioną... Lauri ruszył ku niej.

Zoe

Zoe nadal siedziała i wpatrywała się w ziemię. Ona nie chciała zawieść Samuela. Jedynego wilka w całej krainie który ją polubił i jej pomogł. Trzęsawki powoli przechodziły, ale poczucie winy zostało.

Lauri Iloinen

- Wszystko dobrze? - zapytał. Wilczyca chyba go nie zauważyła, więc głos Lauriego był cichy, by nie wystraszył nieznajomej. Złociste oczy basiora lustrowały Zoe uważnie.

Zoe

Zoe odwróciła głowę i spojrzała na nieznajomego wilka.
-Tak... To tylko nerwy przed testem.-powiedziała spokojnie. Zaczęła oddychać trochę wolniej i już się nie trzęsła.

Lauri Iloinen

Uśmiech powrócił na pysk Lauriego.
- Testem? Dlaczego się nim denerwujesz? - odrzekł. - Egzaminy na wyższe rangi są między innymi po to, by zweryfikować swoje umiejętności. Jeżeli za pierwszy razem nam nie pójdzie, to nie stanie się nic złego, wręcz przeciwnie - dowiemy się, co musimy poprawić. Jeśli coś pójdzie nie tak, można zawsze podejść do niego jeszcze raz.

Zoe

-Tak, ale nie zdając zawiode Samuela. Tyle mi poświęcił czasu, by mnie douczać. Nie chcę go widzieć rozczarowanego.-powiedziała, wpatrując sie w swoje nogi.

Lauri Iloinen

- Rozczarowałabyś go zapewne gdybyś nie poradziła sobie zupełnie z niczym - powiedział. Po chwili dodał, puszczając do wilczycy oczko. - A przecież tak nie będzie, bo skoro zdecydowałaś się na test, na pewno masz mnóstwo magicznych umiejętności.
Zoe nie mogła przestać wierzyć w siebie i swoje zdolności. Gdyby zwątpiła, test rzeczywiście mógłby marnie jej pójść.

Zoe

-Dobrze.-powiedziała Zoe, opuszczając łeb.- Bo Samuel to jedyny wilk, któremu naprawde ufam i który naprawde coś dla mnie znaczy.

Lauri Iloinen

Pokiwał łbem ze zrozumieniem.
- Rozumiem więc twoje obawy - odrzekł. - Ale zapamiętaj, że z negatywnym nastawieniem nic w życiu nie osiągniesz. Psychika jest już tak skonstruowana, że nasze podejście do tego, co mamy zrobić jest bardzo ważne. Nawet gdybyś była najzdolniejszym magiem na świecie, a pozwalała stresowi sobą rządzić i wmawiała sobie, że jesteś do niczego, najprawdopodobniej nic być nie zdziałała.

Zoe

-Ale ja jestem do niczego. Bo czemu niby nie mam przyjaciół, partnera, rodziny?-powiedziała i westchnęła ciężko Zoe, wpatrując się w ziemię. Czuła, że zaraz się rozpłacze.

Lauri Iloinen

- Jesteś młodą wilczycą i masz bardzo wiele czasu na znalezienie najbliższych i ukochanego. Ja też nie mam przyjaciół i partnerki i co? Wcale się tym nie przejmuję. A wiesz, dlaczego? Bo żyję według powiedzenia "co nagle to po diable". Wolę poczekać dłużej i potem dzielić z drugą osobą szczęśliwe życie, zamiast gonić miłość i później przez to cierpieć - powiedział. Na jego pysku nadal widniał łagodny, przyjacielski uśmiech. - A poza tym, to co ma przyjaźń i miłość do twojego testu, hm? Samotność nie ma tu przecież nic do rzeczy.

James

Rayman zjawił się tu powoli, ze zwieszonym łbem. Zoe gdzieś poszła... I to bez niego. Jednak nagle ją wyczuł. Spojrzał. Tak, to ona! Podbiegł do wadery. - Witaj Zoe! - Krzyknął wesoło. Ach, był w średnim wieku[Tylko, lenie, mu rangi nie dały...], więc mógł mu się ktoś podobać. Zamerdał ogonem. Usiadł tuż obok wilczycy.

Lauri Iloinen

Lauri popatrzył badawczo na przybyłego młodziaka. Był zdumiony jawną bezczelnością, z jaką owy wilk wtargnął na ten teren i przerwał im rozmowę. Postanowił jednak nie zwracać mu na to uwagi, cóż... po kilku miesiącach spędzonych w tej krainie przywykł do tego, że tutejsze wilki bywają często ubogie w kulturę.

Cally

Cally powoli stąpała po piasku. Jej puszysty ogon delikatnie poruszała się kolisto na boki. Wadera nie zwracała na nic uwagi. Jej wzrok był jakby za mgłą. Nie zwracała uwagi na inne wilki. Usiadła jednym z wystających kamieni i na dobre pochłonęła się głębokiemu zamyśleniu.

Lauri Iloinen

Spojrzał na przybyłą wilczycę, lecz nie odezwał się do niej. Wadera wyglądała na nieobecną, jakby odpłynęła myślami daleko stąd. Nie chciał ściągać jej ze świata myśli na ziemię.

James

A bo Ray miał czelność przerwać im rozmowę. Przynajmniej tak by mu się wydawało. Ale Zoe się nie odzywała. Może się zamyśliła? - Zoe? Zapytał tylko, krótko... Bo i tak się niepokoił nieco. O nią w zasadzie, bo tamten wilk był... Zdrajcą! Do ognia z nim! Spalić na stosie! Ach, te myśli Raymana. Zawsze sądził, że wszyscy są zdrajcami... No, może prócz Zoe.