Stara Latarnia

Brenda

Na piaszczyste wybrzeże plaży wskoczyła nagle zwinnym ruchem dwunożna istota o ludzkich kształtach. Z ciekawością dziecka rozejrzała się dokoła i ujrzała starą już latarnię na tle błękitnego nieba. Tanecznym krokiem podbiegła do drzwi. Uchyliwszy zardzewiałe wrota wpełzła do środka. Skrzywiła się czując obecność innych wilków. Czy wszędzie ktoś musi się panoszyć? Krętymi schodkami i w niewinnych podskokach wbiegła na górę. Gdy ujrzała tu obecnych jeszcze raz się skrzywiła.
Nie rozumiała, jak można pozwalać żyć takim... żeczom.
Stała nieruchomo wpatrując się w zakurzoną i porysowaną ścianę szkła z widokiem na ocean, jednak, mimowilnie oblizała pysk, więc podeszła bliżej ignorując tu obecnych.

Sammaria

Weszła.
Wspinała się po starych krętych schodkach.Popatrzyła na morze.O tej porze było piękne.zatęskniła za wilkiem , którego niedawno poznała. Spojrzała jeszcze raz przez szybę i usiadła na schodkach.

Blathe

Ayana

Ayana wyglądała przez okienko, po chwili jak usłyszała że Blthe chce sie o coś zapytać, usiadła spokojnie i owinęła ogon dookoła łap, uśmiechnęła sie wesoło i ciepło.

Blathe

Spojrzał jeszcze raz na nią swymi brązowymi oczyma.
- Czy ... czy zostaniesz moją partnerką ? -. spytał i uśmiechnął się do niej.

Ayana

Oo... - Ayane zdziwiło troche to pytanie, pomyślała przez chwilkę i w końcu odpowiedziała - Tak... Oczywiście że tak! - porządnie go pocałował i potem przytuliła

Blathe

Odwzajemnił pocałunek i uśmiechnął się do niej. Po czym przytulił ją ...
- Cieszę się ... -. powiedział cicho. Zastrzygł uchem i machnął ogonem.

Helmi

Czy wy wszyscy jesteście ślepi palbo głupi? -.- Wejście do Latarni jest Z A M U R O W A N E - polecam czytać opisy tematów.

Pokierowała wzrok w miejsce, na które patrzyła Atrita. - Tak, tak! - zawołała uradowana. Zaczęła wspinać się po latarni, a raczej usiłowała to robić, bo łapki ciągle jej się ześlizgiwały. Wyglądało to, jakby drapała po ścianie.

Atrita

Chwyciła małą za kark i posadziła ją sobie na grzbiecie.
- Uważaj - ostrzegła ją, po czym stanęła na tylnych łapach, zaś przednie oparła o stary mur. Choć nie podobało jej się wchodzenie do starej budowli czy puszczanie tam Helmi, chciała, aby Perła była szczęśliwa i zadowolona. To było wręcz instynktowne, szeptane do ucha przez wiatr.
- Dosięgniesz?

Ayana

- Ja też! - powiedziała spokojnym głosem i wyciągneła coś z małego woreczka - To dla ciebie... - powiedziała i wyciągneła srebny naszyjnik i trzymała go w łapach.

Helmi

Popatrzyła najpierw na Atirtę, potem znów na okno, do którego chciała dotrzeć. Chyba dopiero wtedy dotarło do niej, jak wysoko znajduje się to okienko. - To... może jednak nie będę tam wchodzić - powiedziała i odsunęła się od ściany. Bo jak niby miałaby potem stamtąd wyjść? Skoczyć Atricie na głowę?

Atrita

Opuściła przednie łapy, uważając aby nie zrzucić małej z grzbietu. Spojrzała na okienko, przez które zmieściłby się jedynie szczeniak bądź najwyżej dorastający osobnik.
- Na pewno? - zapytała, oglądając się przez ramię na Helmi.

Sammaria

Sammaria wstała i zeszła po ciemnych schodkach na wodospad.

Helmi

- Na pewno - odpowiedziała i zeskoczyła z grzbietu Atrity. Helmi bała się wysokości, szczególnie, kiedy zejście na dół nie wyglądało na zbyt bezpieczne. Sama teraz nie wiedziała, jakim cudem udało jej się wyjść z latarni, kiedy odwiedziła ją po raz pierwszy.

Brenda

Uśmiechnęła się ironicznie patrząc na poczynania wilków. Podbiegła do stojącej do niej tyłem wilczycy pochylając się lekko w jej stronę. Każdy wilk pachniał inaczej. W zapachu tej wilczycy poczóła nutkę aromatu Watahy Nocy.
Eh, teraz nawet błaznów przyjmują do watahy. A nie wszyscy są tego godni.
Wyprostowała się i spojrzała na pozostałe wilki, jakby spodziewała się od nich jakieś zaskakującej reakcji. Ale po cóż marzyć, skoro każdego tak łatwo rozszyfrować.

Kaisa

Brzegiem morza kroczyła szara wilczyca. Lecz czy była to nadal zwyczajna wilczyca? Szła na dwóch łapach, dłońmi zaś trzymając w górze poły długiego, skórzanego płaszcza, by nie ubrudzić go mokrym piaskiem. Nie zwróciwszy żadnej uwagi na zgromadzone niedaleko wilki, obróciła się przodem, a wzrok skierowała na linię horyzontu. Patrzyła przed siebie w milczeniu.

Nikita

Przyszła tu powolnym krokiem .
Obojętnie spojrzała na znajdujące się tu wilczyce , ale nie skomentowała ich . Nie interesowała się czyimiś sprawami więc położyła się na ziemi . Zastrzygła uchem na szeleszczące niedaleko latarni drzewa . Wadera zaczęła rytmicznie machać ogonem i mruczeć sobie coś pod nosem .

Brenda

Odruchowo dotknęła pyska i dopiero teraz zoriętowała się, że po jej pysku spłyają strużki krwi upolowanej niedawno ofiary. Przetarła je i zaczęła schodzić po krętych schodkach w dół latarni. Gdy już pokonała ostatni stopień odrażających schodów przetrzepała suknię z kurzu i usiadła na framudze jedynego, niezamurowanrgo okna.
Widząc inną postać stojącą u wybrzeża na myśl przyszło jej ostatnie polowanie.
Tak... Zabijać jest o wile przyjemniej niż zabić. Tylko, że co to za zabawa, jak ofiara nawet się nie broni. W tej krainie zabijanie wilków jest zabronione. A niby czemu? Boją się stracić te ślamazarne istotki?
Najbardziej na śmierć zasługują ci, którzy choć są słabi jak młode drzewko wtargneli sobie do watahy Nocy i nawet nie udają złych. A nawet gorzej! Udają złych i silnych. Tylko współczuć.
Zagwizdała wypatrując w niebie ognistego ptaszyska, które powinno się po chwili tam pojawić.

Kaisa

Kaisa przysiadła przy brzegu, puściwszy uprzednio skórzany płaszcz. Podciągnęła łapy od brodę i zdjęła z głowy cylinder, który jęła obracać w dłoniach. Spojrzenie jej nadal utkwione było w linii horyzontu, myśli zaś - daleko, daleko za granicami krainy. Czyż tam nie było jej lepiej? A jednak wciąż wracała do podupadającej Watahy pozostawionej przez Alfę i zidiociałej rodziny, z którą od dawna już nie chciała mieć nic wspólnego. Cicho prychnęła pod nosem na myśl o ojcu, którego niedawno spotkała.