Stara Latarnia

Helmi

Helmi ziewnęła. Wstała i przeciągnęła się leniwie. Jak miło było obudzić się w znajomym miejscu, tuż przy jedynej zaufanej osobie! Kiedy Atrita spytała o ich dalsze poczynania, małą wskoczyła jej na grzbiet i wtuliła się w jej czarne futro.
- Niiiiiiiiiiiiiic - odpowiedziała, znów przy tym ziewając. - Chcę sobie trochę z tobą posiedzieć.

Atrita

Uśmiechnęła się tylko, z powrotem kładąc się na chłodnym piasku i zamiatając drobny, złoty pył puszystym ogonem. Nie miała nic przeciwko, aby mała siedziała na jej grzbiecie. Wcześniej nie posiadała obiekcji, teraz również. Co więcej, małe, drobne ciało na plecach sprawiało, iż miała ochotę mruknąć z zadowoleniem.

Helmi

- Atrita... a jak myślisz, dlaczego tamte wilki, które spotkałam poza krainą były takie nieprzyjazne? - zapytała, bawiąc się czarną jak smoła sierścią wilczycy. Była taka miękka i przyjemna w dotyku... Helmi mogłaby przytulać się do niej bez ustanku. - I dlaczego tam, gdzie trafiłam było tak inaczej niż tu u nas? Tak nieprzyjaźnie?

Atrita

- Nie wszystkie wilki są dobre, nie wszystkie miejsca są przyjazne - powiedziała krótko, w dalszym ciągu lekko się uśmiechając. Przyglądała się, jak mała bawi się jej sierścią i nie protestowała przeciw temu. Można nawet rzec, iż podobało jej się to. - Na świecie istnieje zarówno dobro, jak i zło. Każdy ma w sobie cechy odpowiadające tym kategoriom, ponieważ nie można być do końca czarnym bądź białym, jednak któraś strona musi przeważać - mówiła dalej spokojnym, kojącym tonem. - Najwidoczniej trafiłaś tam, gdzie dominowała ciemność.

Helmi

Helmi uważnie słuchała, zaplatając warkoczyk z sierści Atrity. Niestety, warkocz wyszedł zbyt krótki, więc małą dała sobie spokój z tą zabawą.
- Dlaczego to zło istnieje? - spytała. - Czy nie łatwiej by było, gdyby światem rządziło dobro, a wilki były szczęśliwe i przyjaźnie nastawione?
Helmi była pewna, że Atrita zna odpowiedź. Była taka mądra!

Atrita

Uśmiechnęła się odrobinę szerzej na pytanie małej, po czym nachyliła się i szturchnęła ją leciutko nosem między uszka.
- Gdyby nie było zła, nie wiedzielibyśmy, czym jest dobro - odparła cicho. - Gdyby nie było zła, nie moglibyśmy uczyć się na własnych błędach, lękach, nic nie popychałoby nas do tego, aby być lepszymi zarówno zawodowo, jak i prywatnie. Nie moglibyśmy w pełni pojąć szczęścia, w pełni napawać się dobrymi rzeczami, które straciłyby większy sens, gdyby ta druga, ciemniejsza strona nie istniała.

Helmi

Uśmiechnęła się i odruchowo przymknęła ślepka, gdy Atrita delikatnie trąciła ją nosem w łebek. Chciała łapką pachnąć ją w nos, ale przeliczyła się i machnęła łapą tuż obok pyska czarnej wadery.
- Ale skoro tak, to dlaczego to zło jest rozłożone tak... nierównomiernie? Czemu w tej krainie jest go bardzo mało, a za granicami dominuje? - zapytała.

Atrita

Zaśmiała się cicho na starania małej, aby w odpowiedzi nachylić się nieco niżej w celu ułatwienia jej zdania.
- Ponieważ różne miejsca charakteryzują się odmiennymi cechami, róże osobniki posiadają inne dominujące wartości - odpowiedziała spokojnie, zaczepnie chuchając Helmi w lewe uszko.

Helmi

Jeszcze raz machnęła kończyną i wreszcie jej drobna, miękka łapka wylądowała lekko na czarnym jak węgielek nosie Atrity. Helmi zaśmiała się, lecz po chwili chichot ustał. Mała zastanawiała się nad czymś. Wreszcie po namyśle spytała:
- Ale jaki to ma sens, że w jednych miejscach jest tylko zło, a w innych praktycznie tylko dobro, skoro i jedno i drugie jest nam potrzebne, żeby dorastać i nabierać doświadczeń?

Gress

Demonicznie szybkim a zarazem wolnym jak żółw krokiem, Gress zwiedzał całą krainę. Zauważył dwie damy, więc przywitał się.
- Witam drogie panie, jam jest Gress. - zaświecił swymi ślepymi oczyma i spojrzał na morze. Być może było wzburzone, ale dla niego wszystko jedno. Basior zaczął się zastanawiać co to jest miłość, dlatego usiadł. Z oka poleciała mu łza, była bardzo dziwna. Każda wilczyca go nie chciała. A może będzie wyjątek...

Helmi

Jak może patrzeć na morze, skoro jest ślepy?

Mała Helmi z przekrzywionym łepkiem patrzyła na prybyłego wilka. Zaintrygowały ją jego świecące, niebieskie oczy. Jeszcze nigdy nie widziała czegoś takiego. Zeskoczyła z grzbietu Atrity i podeszła ostrożnie do samca. Zadarła łebek, by popatrzeć na jego ślepia. Wtem dostrzegła pojedynczą łzę, spływającą po jego sierści.
- Dlaczego płaczesz? - zapytała.

Gress

- Nie płaczę. - odparł, wycierając szybko łzę. - Co chcesz? - zapytał czułym głosem. Pomimo wyglądu szczeniaki go uwielbiały. Gdy widzi te małe słodziaki to charakter mu się w mgnieniu oka zmienia. Gress jeszcze raz zaświecił oczyma, lecz po chwili go zabolały i musiał je zamknąć.
- Fajnie? - spytał Helmi i wziął ją na plecki. Udawał, że jest feniksem, tylko, że nie lata. Pilnował swoimi pawimi piórami, aby nie spadła.

Helmi

- Ale widziałam, że z twojego oka popłynęła łezka - odpowiedziała i zachichotała, gdy wilk wziął ją na plecy. Od razu pomacała białą sierść na jego grzbiecie. Stwierdziła po chwili. - Masz fajne, miękkie futerko.

Gress

- A ty jesteś najsłodszym na świecie szczeniakiem! - uśmiechnął się i ostrożnie położył szczeniaka.
- Co byś chciała teraz robić? - zapytał opiekuńczo, lecz po chwili wpadł mu pomysł. Zbudował z dużego liścia powóz i zaczepił się niego.
- Wskakuj, będę Cię ciągnąć. - powiedział. Nigdy wcześniej nie spotkał takiego fajnego szczenięcia i takiej ładnej wadery.

Helmi

Helmi spojrzała na Atritę pytającym wzrokiem. Nie wiedziała, co wadera sądzi o tej zabawie - mała liczyła się z jej zdaniem jak z niczyim innym. Nie dostrzegła żadnego protestu, więc bez dłuższego wahanie do prowizorycznego powozu. Nigdy jeszcze nie ciągnął jej za sobą w ten sposób, więc mała nie wiedziała, co ją czeka.

Gress

Gress nagle przewrócił się. Mała na szczęście spadła na jego miękkie futerko i nic sobie nie zrobiła. Basior wydawał się oszołomiony. Postawił małą na nogi i pobiegł jak najdalej. Jego oczy zaczęły szczypać i boleć, ponieważ piasek wpadł do nich. Gress specjalnie "popłakał się", aby piasek wraz ze łzami wypłynął. Po chwili już nie czuł bólu. Okazało się, że pobiegł nad przepaść. Nic nie widział, więc szedł przypadkowo w stronę morza. Był przy krawędzi i...zniknął. Wydawać się może, że nic sobie nie zrobił. Basior wpadł do strasznie głębokiej wody, w której były kamienie. Wilk strasznie się poobijał i nie mógł popłynąć do powierzchni. Spadał na dno i coraz mniej powietrza znajdowało się w jego płucach.

Atrita

Przyglądała się zabawie wilków łagodnym spojrzeniem, nie mając nic przeciwko temu. Skinęła jeszcze Helmi, aby ta wiedziała, że zgadza się na te pląse i harce. Niemniej ciągle spoglądała na basiora czujnym spojrzeniem, w razie potrzeby zdolna natychmiast zerwać się z ciepłego piasku.
I okazja do reakcji zdarzyła się niedługo potem, gdy wilk, najwyraźniej cierpiąc i nic nie widząc, spadł z krawędzi klifu, na którym stała latarnia i zniknął pod wodą. Zerwała się ze swego miejsca zaalarmowana przez Łowczy instynkt i szybkim susem wpadła do zimnego, szumiącego morza.
- Zostań! - krzyknęła do Helmi, po czym wzięła głęboki wdech i zanurkowała.
Płynęła pod wodą, rozglądając się za wilkiem, którego znalazła niedługo potem. Dopadła do niego najszybciej, jak potrafiła i wśliznęła się pod niego zręcznie, aby zaraz szarpnąć się w górę, ku powierzchni. Kiedy wreszcie jej łeb przebił granicę woda-powietrze, czym prędzej, z basiorem na grzbiecie, udała się ku brzegowi. Wyszła na złoty piasek, nie bacząc na drżenie ciała i ciecz spływającą po wilgotnym futrze. Położyła białego wilka na ziemi i nachyliła się nad nim, uważnie strzygąc uchem w poszukiwaniu chociażby zalążka oddechu.

Gress

- Dzięki. - zaczął wypluwać wodę. Wadera była naprawdę ładna. Gress wstał i otrzepał się z wody. Uśmiechnął się do Atrity i nie wiedział co powiedzieć. Po prostu ta woda i urok wilczycy zatkały go. - A droga wadera jak ma na imię? - zapytał i usiadł. Jego ślepia nigdy nie świeciły tak mocno. Wyglądały jak światła od samochodu. Basior uśmiechnął się do niej lekko, bo była inna niż wilczyce. Była taka...wyjątkowa.

Atrita

Otrzepała swoje gęste, czarne futro z wilgoci, jednak nie mogła w ten sposób pozbyć się jej całej. Zignorowała jednak ów fakt, więcej się tym nie kłopocząc. Wyschnie. Zmarszczyła lekko nos, siadając przed białym basiorem i przyglądając mu się uważnie w poszukiwaniu widocznych ran.
- Atrita - odpowiedziała zwięźle, przechylając odrobinę łeb i w dalszym ciągu wlepiając swe jasne spojrzenie w sylwetkę wilka. - Jakieś obrażenia? - zapytała znów krótko, nie będąc osobą, która wygłasza niewyobrażalnie długie przemówienia do osób, które nie zna bądź niedawno się z nimi zaznajomiła.

Gress

- Nie. - odpowiedział i kłamał. Jego łapa krwawiła, więc owinął ją ogonem. Zżerał go ból a on i tak nawet nie pisnął. Basior zawstydził się z powodu swoich oczu i odwrócił się. Podszedł nad klif i już wiedział gdzie jest i jaką zachowuje odległość od brzegu. Stanął a wiatr porywał jego włosy w magiczną krainę tak, że one falowały niczym fale na brzegu. Gress wziął głęboki oddech i wypuścił powietrze. Powrócił na piasek i zaczął coś na nim rysować swoim pazurem.