Stara Latarnia

Violetta · Wysłany: Nie 20:27, 27 Mar 2011 Temat postu:

Patrzył na niego uśmiechając się. Klepnął jego lewe ucho, a następnie prawe, więc powinien już słyszeć. - Pytałem czy chcesz żebym z powrotem był samicą? - zapytał jeszcze raz. Zamachał delikatnie ogonem patrząc mu w oczy. Ciekawe czy tego chce. Zamachał jeszcze raz gwałtownie ogonem.

Tod · Wysłany: Nie 20:30, 27 Mar 2011 Temat postu:

Teraz Sandsea słyszał coraz wyraźniej. Jednak był za długo w wodzie. Słabo mu się zrobiło. Woda była lodowata.
- T-tak.. - Szepnął.
Jednak wiedział, że to niemożliwe. Przecież... Przecież Violetta już próbował. Nadal czuł niemiłe kłucie w sercu, które się wzmacniało. Z jego oczu leciały pojednycze łezki, jak wcześniej.

Violetta · Wysłany: Nie 20:40, 27 Mar 2011 Temat postu:

- Okej - powiedział uśmiechając się. Wziął go na grzbiet, a następnie zaczął z nim iść bardzo ostrożnie. Miał wspaniały plan i wiedział jak to zrobić. Widział już takie coś kiedyś. Szedł bardzo ostrożnie, patrząc przed siebie i jeszcze myśląc.

zt oboje.

Helmi · Wysłany: Śro 13:53, 30 Mar 2011 Temat postu:

Taimi · Wysłany: Śro 21:52, 30 Mar 2011 Temat postu:

Taimi uśmiechnęła się do Helmi, po czym niemal wykrzyczała, kiwając ochoczo i energicznie łebkiem:
- Jasne! Nie po to przecież się tyle nagimnastykowałaś, żeby teraz odpuścić! - widać było, że wadera jest pełna entuzjazmu. Weszła do środka. Cóż, widać, że dawno nikogo tutaj nie było... Niepewnie i powoli stawiała łapki na schodach. Były stare, ani trochę im nie ufała...

Helmi · Wysłany: Śro 21:57, 30 Mar 2011 Temat postu:

Ruszyła ochoczo za Taimi. W latarni było ciemno, więc na każdym kroku trzeba było uważać. Mimo półmroku Helmi dostrzegła, że biała wilczyca niepewnie wstępuje na schody.
- Spokojnie. są bezpieczne - powiedziała. - Biegłam po nich, wiec gdyby coś było nie tak, pewnie teraz byśmy nie rozmawiały.

Taimi · Wysłany: Czw 17:41, 31 Mar 2011 Temat postu:

Taimi spojrzała na Helmi. Uśmiechnęła się, kiwając ze zrozumieniem głową. Ruszyła nieco pewniej na górę. Zadarła łeb. Wysoko, psiakrew. Ale da radę. Za bardzo jej na tym zależy, by odpuścić. Szła już szybciej, stawiając duże kroki, całymi łapami, już nie tylko końcami palców.

Helmi · Wysłany: Czw 18:36, 31 Mar 2011 Temat postu:

Helmi zaś podążała za jasną wilczycą. Bielutka sierść Taimi przyjemnie kontrastowała w mrokach latarni, była doskonale widoczna na tle ciemnoszarych, zakurzonych przedmiotów dokoła. Właśnie, zakurzonych... duża ilość kurzu powoli zaczynała drażnić nos młodej waderki.

Taimi · Wysłany: Czw 19:06, 31 Mar 2011 Temat postu:

Nie tylko Helmi kurz dał w kość. Taimi zatrzymała się na chwilę i kichnęła przeraźliwie i głośno, tak potężnie, że aż się zachwiała. Dobrze, że nie spadła ze schodów. Szła do góry i szła... A szczyt wciąż był tak daleko. Wadera poczuła, że powoli zaczyna się męczyć. Jednak nie dała po sobie poznać, że łapy robią się jak z waty.

Laut

Przykręciłem się tu. Wredna ślepota. Nie czułem obecności rodziny. Poczułem jednak co innego. Głód, a zarazem zapach mięsa. Szybko je znalazłem z nosem przy ziemi. Był to martwy królik. Najwyraźniej był dość stary, więc dlatego zdechł. Był niemal świeży. Zjadłem go w większości i wróciłem po swoim zapachu na dawne miejsce. Poczułem zaufanie we własne siły. Być ślepym nie jest wcale tak źle.

Retes

W blasku chwały pojawił się tutaj Retes. Pędził najszybciej jak umiał, mając nadzieję, że matka zrezygnuje z pogoni za nim. Zła kobieta. Jak może go tak ograniczać?! Wilk stanął nieopodal innego szczeniaka, zmęczony, dyszał głośno z wywalonym na wierzch wspaniale różowym jęzorem.

Laut

Wyczułem obecność innego wilka. Zwróciłem pyszczek w jego stronę. - Cześć, jestem Laut. - Powiedziałem i usiadłem. Byłem ciekawy, czy on mnie widzi. Ja go nie mogłem zobaczyć. - Masz rodzinę? - Zapytałem tak z ciekawości. Może i go nie znałem, ale też byłem szczeniakiem, jak on.

Viktoria

Viki nie odpusci. Stanela obok Starej Latarni. Przygladala sie Retes'owi. Nigdy nie wiadomo co ten wariat zrobi. Klapnela na podmokla ziemie. Zastrzygla uchem i odwrocila glowe. Bryza lekko potargala jej grzywke.

Retes

Retes chciał odpowiedzieć, ale wtedy wyczuł obecność JEJ. Viktoria była tutaj. Mały schował się za Lautem i powiedział teatralnym szeptem.
- Ona tu jest... Nigdy nie zostawi mnie w spokoju... Bedę na nią skazany do końca moich dni... - złapał wilka za ramiona. - Rozumiesz!? - spanikował.

Laut

- Rozumiem. - Odpowiedziałem. - A coś ty tak za nim latasz? Jest już za samodzielny na twoją opiekę! - Krzyknąłem do starszej od siebie. Viktorii. Wcale jej się nie bałem. Nie mogła mi nic zrobić. Z tryumfalnym uśmiechem pacnąłem ją łapą. Byłem dumny z siebie. Moja 'pierwsza walnięta zdobycz' stała tuż przede mną.

Viktoria

Viki zasmiala sie cicho. Wstala i podeszla do Laut'a.
- O, czyzbys byl brzuchomowca? - udala, ze nie wie o obecnosci Retes'a. Wzruszyla ramionami i zaczela machac wesolo ogonem.

Retes

Retesa nieco denerwowało zachowanie Viktorii, ale nie mógł pozwolić, by jakiś obcy szczeniak ją pacał!
- Ej! - zawołał oburzony. - Zostaw moją mamę! - zawołał bojowniczo i spojrzał na Lauta.

Laut

- Jak sobie chcesz. - Odpowiedziałem, podnosząc lekko łapki i ramiona. Jednak nie wycofałem poprzednich słów. - Ja nie jestem brzuchomówcą! - Krzyknąłem do niej, oburzony bardziej od Retesa. Aż warknąłem lekko. - To mam Cię przed nią obronić, czy Cię jej oddać? - Zapytałem cicho wilka, podnosząc prawą brew.

Retes

- Nie potrzebuję obrony przez własną matką! - zawołał zdenerwowany. No, oburzenie jeszcze nie zmalało. - Nie chcę, żeby ktoś ją pacał! - dodał i fuknął. Niektórzy, czyli większość, to umiała małego wilka zdenerwować! Ach, jaki bulwers, nie ma co!

Viktoria

Viki warknela i wysunela pasury.
- Jak smiesz, szczeiaku! - drapnela Laut'a na pysku. Nikt, powtarzam nikt nie bedzie jej obrazal. Warknela, prychela i sie odwrocila.