Stara Latarnia

Laut

- Ała! - Krzyknąłem i dotknąłem rany. Jednak nie płakałem. Byłem wściekły. Odwróciłem się w stronę Retesa. Rzuciłem się na niego. Wcale nie obchodziła mnie jego matka, co ze mną zrobi. Gorzała we mnie krew. Nie pozwolę, by ktoś mnie drapał. Jednak by nie narażać bardziej zdrowia na dorosłego wilka, wolałem nieco starszego od siebie.

Retes

Laut jednak nie docenił sił wilka, gdy ten był pod wpływem adrenaliny. Bez problemu odparł atak szczeniaka odpychając go od siebie. Znielubił go. No! Jak mógł? Rzucać się na niego? Na przyszłego pana tego świata?
- Głupek. - powiedział 'straszną obelgę'.

Laut

- Matoł. - powiedziałem do siebie szeptem. Skąd znał takie słowa? Sam się nauczył. Nie ma co nawet się z takim kimś przyjaźnić. Odwróciłem się tyłem do niego. Nie miałem najmniejszej ranki. Nie, nie wybaczę im tego. Pokazałem język Viktorii, odchodząc od nich. Byłem pięć metrów od rodzica Retesa.

Taharaki

Taharaki pojawił się nie wiadomo skąd. Wskoczył pomiędzy zawzięcie szczerzące do siebie kiełki szczenięta, spojrzał na Viki. Nie, nie widział jej wcześniej. Zauważył zadrapanie na policzku syna. Nie wiedział, co go spotkało. Podszedł do Laut`a, łapą przygwoździł mu delikatnie ogon do podłoża. Spojrzał na brzdąca. Ale mu się nierozsądny syn trafił! Gdzie się pchać w świat z posklejanymi jeszcze powiekami?
- Co tu robisz? - warknął w stronę swojego szczeniaka. Był zdenerwowany.

Retes

Retes miał nadzieję odkryć u siebie moc laserów z oczu, jednak po dłuższym wpatrywaniu się w plecy Lauta, wilk nie wypalił w nich dziury. A szkoda.
- Głupek. - powtórzył oburzony, jak w ogóle mógł nazwać go matołem!

Laut

- Ja... Ja jestem ślepy! - Krzyknąłem, wyrywając ogon spod łap taty. Z moich oczu poleciało kilka łezek. Zacząłem gnać na połamanie karku, byleby jak najdalej stąd. Nie miałem posklejanych oczu. Byłem, jestem i będę ślepy. To nieodwracalne. w końcu zniknąłem w oddali. Już tu dłużej nie mogłem zostać.

zt.

Taharaki

Patrzył za odbiegającym szczeniakiem. Pokręcił głową z dezaprobatą, takie zachowanie mu się ani odrobinę nie podobało. Ruszył powoli za synem, wiedział, że i tak go dogoni. Ktoś musi czuwać nad jego bezpieczeństwem. Chyba koszmary basiora się spełniły, zupełnie nie radził sobie w roli ojca. Zrezygnowany położył uszy.

zt.

Viktoria

- Miły syn się panu trafił, nie ma co... - syknęła i wrzuciła sobie Retes'a na plecy.
- Dzięki - powiedziała tylko do niego.
- Idziemy gdzieś? - zapytała. Nie była na syna zła, że powiedział "głupek". Miał powody, a Viki sama w młodości tak mówiła.

Retes

- Ja idę mamo, ale bez ciebie. - powiedział z politowaniem Retes patrząc na Viktorię. No przecież nie był dzieckiem! Mógł sobie poradzić. Sam. Patrząc czy Viktoria nie idzie za nim, zrobił kilka wymijających manewrów rodem z Mission Impossible i zniknął ze Starej Latarni tak szybko, jak się pojawił. No, może trochę wolniej.

zt.

Viktoria

Viki zrobiła minę w stylu ludzkiego facepalm'a. Nauczyła się tego od Virve. Wstała i otrzepała się. Westchnęła cicho i zaczęła podążać w stronę wyjścia. Ciekawe gdzie teraz znajdzie Retes'a. Ale mu zrobi awanturę!

z/t

Wasp

Ospuś przyleciał w to miejsce. Ach, kiedy on ostatnio miał okazję polatać w cieplejszym, wiosennym powietrzu! Zimą, gdy mroźne wietrzysko wręcz zatykało, latanie wcale nie było takie przyjemne. Czarny samiec wylądował na szczycie latarni. Stąd miał doskonały widok na całą okolicę.

Renna

Wszystko było zbyt dziwne. Straszne. Zbyt rzeczywiste.
Renia szła przed siebie, smakując świata na nowo. Usiadła przy tafli wody. Jej czujne, czerwone oczy nie patrzyły na wilki, tylko na taflę wody. Znowu nikogo nie znała. Uniosła po chwili wzrok i spojrzała nieśmiało na jednego wilka.

Wasp

Wasp wciąż siedział na szczycie latarni. Z tego miejsca zapewne nie był zbyt dobrze widoczny. A i on, choć widział dużą część plaży, zebrane wilki postrzegał jako malutkie postacie. Zdawało mu się, że ktoś na niego patrzy, więc machnął skrzydłami i zleciał na dół, lądując w piasku.

Renna

Zadrżała i spojrzała na samca, który wylądował na piasku. Coś dziwnego wyrastało mu z pleców. CO to było? Czy on..., no, jak to się mówiło... Latał?
- Witaj - powiedziała spokojnie, jednak niepewnie.
Otuliła się ogonem i nie spuszczała czujnego wzroku z samca.

Wasp

Kiedy Wasp usłyszał głos wilczycy, stało się dla niego jasne, z kim ma do czynienia. Choć wygląd Renny uległ sporej zmianie od ich ostatniego spotkania, głos pozostawał ten sam. Wilka zdziwiło trochę, że wadera odzywa się do niego takim niepewnym tonem. Może coś z nią było nie w porządku?
- Witaj - odrzekł. Patrzył na nią z uwagą.

Renna

Rozejrzała się i wyprostowała, nadal niepewnie wpatrując w samca.
- Jak ci na imię?
Niesamowite. Swojego imienia jeszcze nie znała, a innych już pytała. Starała się nie zwracać uwagi na niemiłosierny ból głowy. Ktoś chciał rozsadzić jej czaszkę? Coś w tym stylu.

Wasp

Kiedy Wasp usłyszał to pytanie, omal nie opadła mu szczęka.
- Renna, jak mogłaś zapomnieć moje imię? Przecież jestem Wasp - powiedział. Wciąż wpatrywał się w wilczycę z uwagą. Targały nim coraz gorsze przeczucia. Już raz przeżył taką rozmowę... wtedy, kiedy Carly straciła pamięć.

Renna

Zmarszczyła brwi.
- M - musiałeś mnie z kimś pomylić... Ja cię nie znam. Jeszcze.
Położyła uszy po sobie. Sytuacja była nieco stresująca.
Renna.
Renna...
Znów okropny ból głowy. Czy tak miała na imię? Może. Wasp, Wasp. Nie, nie znała tego imienia.

Wasp

Pokręcił łbem przecząco.
- Nie, na pewno cię nie pomyliłem - powiedział i po chwili wahania zapytał. - Ty w ogóle coś pamiętasz?
Wasp starał się, by jego głos brzmiał łagodnie i spokojnie. Widział, że Renna jest trochę zestresowana i nie chciał jej wystraszyć.

Renna

- A co niby miałabym pamiętać? - była oburzona.
Nieznajomy wilk wypytywał ją o takie rzeczy? To było chore! Ten świat, ta sytuacja była głupia i chora. Wadera zamrugała oczyma.
- Wiem, że cię nie znam - powiedziała po chwili.