Stara Latarnia

Carly

Carly również odwróciła łeb, czując jak delikatny dreszcz obiega jej ciało, gdy nikogo nie zobaczyła. Ten ktoś musiał byc daleko, lub byc niewidzialnym, oho. Wytężyła wzrok, rozglądając się na boki. Hop, hop.. ? Kto tam.. ?

Freedom

Duch, wydjac z siebie typowe dla postaci niematerialnej odgłosy, przypominające trochę wiatr, choć nie głośne i przerażające, zaczął podchodzić do wilków. Wyraźnie widać było ślady na pisaku, które zostawia, choć nie widać było, kto je stawia. W końcu stanęła na przeciw wilków, wydobywając z siebie nie przyjemny chłód śmierci.
W końcu ona już zginęła. Jeżeli masz dobry wzrok, dojrzysz niezwykle mało widoczną sylwetkę, która lekko odróżnia się od otoczenia. Była nią jasno brązowa wadera, bez oczu, w miejscu nich były tylko krwawe plamy. Miała długi, puszysty ogon i długie uszy. Wyglądała trochę jak postać z horroru, a zawdzięczała to licznym plamom krwi na jej futrze.

Carly

Carly przyglądała się śladom w niemym zdziwieniu i lekkim strachu. Mimochodem cofnęła się, przybliżając się w delikatnej panice do Lauriego. Przyjrzała się dokładnie, a jako że jej wzrok nie zawodził, zauważyła lekkie, wręcz niknące rysy młodego ciała ducha. - Witaj - rzekła cicho, jakby obawiając się ataku wściekłości za zły ton.

Lauri Iloinen

Lauri na początku nie dostrzegł słabych zarysów wilczej sylwetki, patrzył tylko na ślady pojawiające się na pasku. Dopiero potem jego złociste oczy wyłapały majaczącą nieopodal postać. Ale czy duchy mogły zostawiać ślady na piasku? Wydało mu się to dziwne, jednak nie był w tej kwestii specjalistą.
- Witaj - powiedział podobnie cichym tonem, co Carly.

Carly

Alfa opuściła uszy do poziomu, odrzucając grzywkę delikatnie. Próbowała zidentyfikowac, kim jest ten duch. Może już tego kogoś znała za życia? No, możliwe, możliwe. Otuliła się mocniej ogonem, dodając samej sobie otuchy. Czuła się dziwnie przy magicznych stworzeniach.

Freedom

- Witaj - Free ozwała się smutnym, spokojnym głosem, który przypominał bardzie powiew wiatru, czy cichy szept, niźli głos. wadera powoli, zaczynała się materializować, przynajmniej tak, by można było ją ujrzeć. Duchy mogą ujawniać swą obecność, zostawiaj ac ślady na piasku, napisy, ale nic po za tym. Niestety.
Nadal było czuć, już trochę ostrzejszy chłód bijący z wilczycy. - Nie bójcie się. - Dodała po chwili, spoglądając na nim tęsknym spojrzeniem. Widziała i oczy posiadała, choć były tak czerwone, ze zlewały się z krwią umoszczoną tuż pod nimi.

Lauri Iloinen

Lauri nie bał się duchów. Niematerialne stworzenia nie mogły w żaden sposób mu zagrozić, więc ich obecność nie wzbudzała w nim lęku. Postawione na sztorc uszy oklapły mu lekko, wracając do normalnego położenia, a wilk z uwagą przyjrzał się coraz to bardziej widocznej postaci. Wyglądała na młodziutką wilczycę. Dlaczego zmarła?

Carly

Po tych słowach napięcie w mięśniach wilczycy powoli ustawało. Carly baczniej przyjrzała się duchowi. Istotnie. Młodziusieńka. Widac było, iż z wolna przestaje ją okrążac aura strachu. Właściwie młoda Alfa wychowywała się połowę życia przy towarzystwie ducha matki, który ją prowadził i zawsze był przy niej. Nigdy zaświaty nie były jej obce.

Viktoria

Viktoria z góry obserwowała owe miejsce. Westchnęła. Trzeba pogadać z Carly. Jednak wpierw musi ją wyprowadzić z tego miejsca. Zniżyła swój lot, by w końcu wylądować przed skrzydlatym Szpiegiem.
- Ahoj, kamracie! - rzekła do Carly. Skinęła łbem do Lauri'ego i duszka. - Wybaczcie, drodzy morscy przyjaciele, lecz muszę porwać niewiastę na jakiś czas. A więc droga niewiasto, polećże (nie ma w tym wyrazie błędu, jbc.) za mną, azaliż muszę z Tobą porozmawiać. Czy będziesz mogła to uczynić i opuścić owe miejsce oraz polecieć tam gdzie mię* skrzydła poniosą? - rzekła iście poetyckim językiem.

*To Szekspir! To on mi to zrobił! Pranie musku! Tego nie da się usunąć. d-.-b

Carly

Carly spojrzała na Viktorię i oblizała nos nerwowo. Po chwili zwłoki wstała. - To.. do zobaczenia Lauri, duchu.. - rzekła, na chwilę zawieszając wzrok dłużej na duszku. Spojrzała na Viktorię i wzbiła się w powietrze, na kilka metrów. - Sądzę iż powodem twego przybycia jest chęc porozmawiania ze mną, tak? W takim razie prowadź - rzekła jedynie.

Viktoria

- Zaiste. Nie mylisz się, Carly rzuciła i również wzbiją się w powietrze. Skinęła łbem na pożegnanie do ducha i Lari'ego, po czym zaczęła się oddalać. Miała mieszane uczucia... W sumie nie wiedziała co zrobić. Co powiedzieć! Chciała po prostu pobyć z Carly sam na sam. Może gdy już wyląduje w wybranym miejscu przypomni sobie co chciała powiedzieć...

z/t [Jezioro Zmian]

Carly

Także młoda Alfa wzbiła się wyżej i poleciała za Betą we wskazane miejsce, próbując się domyślic, o co jej chodzi. No cóż, zobaczymy. Spojrzała po raz ostatni za niknącym w dole duchem i Laurim, po czym zniknęła między jesiennymi chmurami.

z.t

Reika

Białe niczym śnieg, delikatne skrzydła wodziły po niebie. Latać... Przecież Reika tak uwielbiała latać. Tym razem jednak powolnie opadła a dół tuż obok starej latarni. Ziemia nawet nie drgnęła gdy delikatna samica opadła na nią. Och, jaki piękny dziś dzień... Zresztą dla skrzydlatej każdy dzień był piękny. Powolnie usiadła na piasku, wpatrując się w bezkresne morze

Shawr

Nagle pojawił się on. Spory duch, przeźroczysty jak wiatr, lekko widoczna korona z baraniej czaszki i talizman z krzyżem. Szkoda tylko, że nie było widać jego masywnych łap i umięśnionego tułowia, aczkolwiek duch wolał pozostać nie widzialny.
- Witam... - zwrócił się niewidomy głos, głos Shawr'a.

Reika

- Ach witam! - rzuciła Reika pośpiesznie. - Miło mi pana poznać...Yh przepraszam gdzie pan jest? - zdziwiła się.
Białe skrzydła ruszały się w tą i w tą i szukały właściciela głosu.
- Ach, pan jest duchem tak? - zaśmiała się. - To świetnie! Ja zawszę chciałam poznać ducha! Szalenie mi miło jestem Reika, przyszła tropicielka lub szamanka z watahy wody! - z ogromną radością w glosie wygłosiła.
Tak wiele ją ciekawiło! Duchy też...

Akeli

Powolutku przydreptała tu Akelaszka. Przeciągnęła się. Dawno nie wyglądała poza tereny swojej watahy. Oblizała nosek. Zimno, bardzo zimno. Mimo wszystko nie może się kisić w domu. Przy odrobinie szczęścia przydarzy jej się coś ciekawego...

Deebie

Zaraz nad morzem zjawiła się Deebie. Ostatnio była niezwykle rozdrażniona. Powarkiwała pod nosem, ignorując obecną tu Akeli - Betę jej Watahy. Demoniczna miała dość wszystkie. Rodzina ją zostawiła, cała. Zastrzygła strzępistym ogonem jak biczem. Tak być nie może. Wysunęła kły. Wszystkiemu winien ten cały Akinori... To będzie pierwszy cel Deebie, gdy zostanie opętana.

Akeli

Akeli zastrzygła uchem. Ach, wszędzie rozpozna ten zapach wilka z Wiatru. Podeszła ostrożnie do samicy.
- []Ish-nu palah, Deebie. Co Cię tak denerwuje?[/i] - zapytała zaniepokojona. Nie podobała jej się złość, którą samica wprost była przepełniona. Przecież jest z Watahy Wiatr - najbardziej pokojowej Watahy. Beta wzdrygnęła się lekko. Zaczęła wyczuwać źródło wrogości Deebie...

Deebie

- Ish-nu palah - rzuciła niechętnie. Hmm, a może jednak przyda się tutaj obecność Bety Wiatru... - Nic się nie stało. Takie tam, straciłam rodzinę i chcę odejść z Watahy - dodała zaraz, tym samym wrednym głosem. Ciekawe czy Szamanka wyczuje w niej Demona...

Akeli

Beta przymrużyła oczy.
- Chcesz odejść z Watahy? - zapytała. Jednocześnie zaczęła rozpoznawać co w Deebie "siedzi". W końcu rozpoznała. - Nie... - szepnęła. - Jesteś Demonem. - Powiedziała spokojnie, po czym chwilkę się zastanowiła. - Niech będzie. Jeżeli naprawdę chcesz odejść, to okey.. Ale pamiętaj, że jak będziesz chciała wrócić to... Możesz się zgłosić. - powiedziała po chwili, posyłając jej lekki uśmiech.