Stara Latarnia

Cole

- Miło mi i nawzajem. Ja nigdy jeszcze nie spotkałem jeszcze nikogo takiego jak ty, z kim można normalnie pogadać. Być szczerym i się otworzyć. Wiesz jak się obudziłem ze śpiączki wszyscy mnie olali. Tak przynajmniej czułem. - wyznał po raz pierwszy w życiu komuś to.

Flake

- Byłeś w śpiączce? - spytała trochę zdziwiona jego słowami. Dodała. - Opowiadając o sobie chyba zapomniałeś mi o tym powiedzieć.

Cole

- To mało przyjemna sprawa dla mnie. Musiałem ją pominąć...- zastrzygł uchem i patrzył teraz na nią -...owszem byłem. Jako szczeniak nie obudziłem się jak moje rodzeństwo, ja sapałem bardzo długo. Gdy się obudziłem moje rodzeństwo było dorosłe, nie rozumiałem tego. Dlaczego ja jestem szczeniakiem a oni są dorośli? W końcu ojciec zdobył się na odwagę i sam mi wyznał, że byłem w śpiączce...byłem jak roślina i nikt mi nie dawał szans na przeżycie. - westchnął. Spuścił wzrok, jego głos było teraz cichy- Byłem i jestem tak zwanym najsłabszym ogniwem...i nic na to nie poradzę choć bardzo bym chciał - zadrżał.

Flake

Popatrzyła na niego uważnie. To musał być dla niego naprawe turdny temat. Trochę niesmiało położyła łapę na jego łapie. - Chyba ktoś tu nie wierzy w siebie - powiedziała i westchnęła. Dodała po chwili. - To, ze miałeś problemy jako szczeniak nie oznacza, że teraz też jesteś słabszy. Dorosłeś i na pewno dorównałeś rodzeństwu.

Cole

Uniósł na nią wzrok - Szkoda, że tylko ty w to wierzysz - wyszeptał i położył łapę na jej łapię. Zamyślił się - Dziękuję ci...- dodał wciąż trzymając swoją łapę na jej łapie.

Flake

Uśmiechnęła się lekko, przekrzywiając łebek. - Nie masz za co mi dziękować. Na pewno każdy z rodziny by ci to powiedział.

Cole

Zaczął się śmiać - Na nich nie mogę liczyć...chyba, że na ojca, ale nie chcę mu zawracać głowy. - uśmiechnął się do niej i wziął łapę. Westchnął głęboko, zapatrzył się w jej oczy - One są Piękne - pomyślał lecz naprawdę powiedział to na głos, lecz sam jeszcze się nie zorientował.

Flake

- Żaden prawdziwy ojciec nie uzna rozmowy ze swoim dzieckiem za zawracanie głowy - powiedziała. Nawet jej ojciec był troskliwy, nawet troskliwszy od matki... tak, dopóki nagle nie zniknął. Westchnęła ciężko na jego wspomnienie. Usłyszawszy słowa Cola całkiem nie pasujące do tematu ich rozmowy, spytała. - Co takiego?

Kain

Coś jęknęło w ciszy nocy. Wilk powolnym krokiem przemierzył dalsze metry, nawet nie zwracając uwagi na to, że na jego tylnych pazurach znajduje się jeszcze krew. Zawęszył, przystając w cieniu. Pod wiatr.

Cole

Otrząsnął pysk i zarumienił się - Nie, nic - speszył się nie chciał tego mówić na głos, nie chciał być wyśmiany. Traktował Flake już jak przyjaciółkę...lecz jej oczy przykuwały jego uwagę. Przypominały gwiazdy na niebie, były nawet piękniejsze.

Kain

Wężowe ślepia pierw zmierzyły wilki po czym uniosły się ku sklepieniu niebieskiemu. Wilk usiadł niedbale, odchylając uszy do tyłu.

Flake

- Mhm - mruknęła tylko w odpowiedzi i przeniosła wzrok na falujące delikatnie morze. Odbijały się w nim wszystkie gwiazdy. Flake pożałowała, że nigdy wcześniej nie była nad morzem.

Cole

Spojrzał na przybyłego tu wilka, zlustrował go wzrokiem. Doskonale wiedział kto to jest . - Nawet się nie przywitasz? - zmierzył brata.

Kain

- A będziesz wiedział, co to znaczy? - powiedział. Dalsze słowa niemalże syknął. - Cóż, widocznie muszę mówić po wilczemu. - wymamrotał.

{spadam, pa.}

Flake

Spojrzała na przybyłego wilka. Ach tak, Kain. Poznała go jakiś czas temu. Przyjrzała mu się uważnie - odniosła wrażenie, że coś się w nim zmieniło. - Znasz go? - spytała Cola by się upewnić.

Cole

Warknął do siebie i zebrał się, nie miał ochoty tu dłużej siedzieć. - Flake jak chcesz to tu zostań. Ja muszę iść, idziesz ze mną? - spytał ze szklącymi się ślepiami. - To mój brat - dodał przy słowie brat lekko warcząc.

Flake

- Jeśli chcesz żebym z tobą poszła, z chęcią - odpowiedziała. - Nie mam chęci sama włóczyć się nocą po krainie. - Jeszcze raz spojrzała na Kaina, potem na Cola. Brat? Już zrozumiała dlaczego Cole twierdził, ze może liczyć tylko na ojca.

Cole

- Więc chodźmy...- spojrzał ostatni raz na Kaina i ruszył przed siebie. Łeb miał spuszczony przy ziemi, był zamyślony.
/// Bursztynowe Morze///

Flake

Kiwnęła głową. Jeszcze raz obrzuciła spojrzeniem morze i, nie chcąc się zgubić, pospiesznie ruszyła za Colem.

Kain

Siedział tak do białego rana, obserwując..niebo. Wstał, czując poranną rosę na grzbiecie. Spojrzał ostatni raz na sklepienie niebieskie i opuścił to jakże miłe miejsce.