Stara Latarnia

Akio

Nie odezwał się już. Stanął obok niej i przytulił ją. Nie wiedział co ma mówić, ale w końcu się odezwał.
Wszystko się jeszcze ułoży, zobaczysz- powiedział spokojnie.
A niech tylko znajdę tego Hakuro- dopowiedział w myślach.

Diamond

Wtuliła się w niego...tylko jego miała. Zamknęła oczy i starała się przestać o tym myśleć...- Kocham cię - wyszeptała łamiącym się głosem.

Akio

Ja Ciebie też- wyszeptał i jeszcze mocniej ją przytulił. Nie pozwoliłby na coś takiego, gdyby tu był. Był zły na samego siebie, że nie obronił jej.

Frodo

Przybiegł tu z Herą. Posadził ją na piasku i usiadł koło niej. Słońce już zachodziło - Czyż nie jest pięknie? - spytał ją.

Hera

- Tak... Pięknie tu - powiedziała i spojrzała na słońce. Głęboko westchnęła. Po chwili skierowała swój wzrok na Frodo.

Frodo

- Może jesteś głodna? - spytał. Chciał być uprzejmy przynajmniej w towarzystwie tej pięknej białej wilczycy.

Hera

- Tak trochę, ale zjem w domu... - powiedziała. Nie chciała nadużywać jego dobrych chęci.

Jerome

Przybiegł tutaj, zwabił go charakterystyczny morski zapach. On kochał wybrzeża, plaże a przede wszystkim wodę. Wszedł powolnym krokiem do morza i zanurzał się powoli opłukując swe naprężone teraz ciało. Przyjemny chłód powodował, że na jego pysku pojawił się uśmiech.

Helmi

Szła powoli przez plażę, burcząc coś pod noskiem z niezadowoleniem. Łapki co chwilę zapadały jej się w suchym piachu. Zatrzymała się na chwilkę i rozejrzała. Nie miała nawet pojęcia gdzie zawędrowała. Gdy jej oczom ukazała się stara latarnia, Helmi uśmiechnęła się szeroko. - Ale to fajne! - powiedziała do siebie i pognała w kierunku budowli.

Jerome

Odwrócił się przez bark słysząc znajomy głos - Siema! - krzyknął i otrzepał się z wody patrząc przed siebie. Falująca woda okrywała jego ciało co chwilę.

Helmi

Usłyszawszy znajomy głos, biegnąc wciąż przed siebie, odwróciła łebek w stronę morza. Poznała wilka spotkanego w Świerkowym Lesie. - Cześć! - zawołała do niego i zatrzymała się tuż przed latarnią.

Vedette

Słychać było z oddali ciche kroki, prawie nie słyszalne. To była Ved. Słyszała szum fal i rozmowy przybyłych wilków. Gdy pojawiła się w świetle słońca, promienie padły na jej pysk. Można było zauważyć błysk w oczach. Błysk oznaczający żywą, pełną energii istotę. Zobaczyła swego dziś poznanego kumpla. Podeszła do Jerome, usiadła nieopodal i z uśmiechem na pysku przywitała się.- Hej. To może dokończymy rozmowę?

Helmi

Popatrzyła krótko na przybyłą wilczycę. Choć wyglądała na młodą w podobnym do Helmi wieku, nie spodobała się małej. Szara sierść nieznajomej wyglądała jakby Vedette była mroczna i ponura. Helmi nie przejęła się specjalnie jej przybyciem. Zaczęła okrążać budowlę, zastanawiając się, jak dostać się do środka.

Vedette

Rozłożyła się pod drzewem i zaczęła cicho pomrukiwać, niczym kot. Miała dziś dobry dzień, pogoda nie doskwierczała i wszystko było by idealnie, gdyby nie boląca łapa. Starała się ignorować lekki ból.

Po kilku minutach postanowiła wrócić do nory i się zdrzemnąć. Odeszła bez słowa.

Helmi

Z uwagą przyglądała się każdemu znajdującemu się na jej wysokości centymetrowi ściany okrągłej budowli. Nie pięknie... wejście zamurowane. Helmi zadarła łebek. A tam co? Okno! Zabite deskami, ale być może uda się tam było dostać przez niedużą szparę między nieco spróchniałymi dechami. Ale jak się tam wdrapać? Wilczyca spojrzała na leżącą nieopodal nieznajomą. - Hej, Ty! Bura! - zawołała. - Pomożesz mi?

Vedette

Zatrzymała się i zerknęła za siebie.
- W czym Ci pomóc? - przyjrzała się jej.

Helmi

- Chciałam się dostać do tamtego okna, ale nie mogę... - odpowiedziała, obserwując częściowo zabite deskami okno latarni. Przeniosła wzrok na nieznajomą. - Podsadziłabyś mnie?
Mała uznała, że dla szarej wilczycy to nie będzie problem: Helmi była sporo mniejsza od niej.

Vedette

Uśmiechnęła się. Była ciut większa od nieznajomej. Przekręciła głowę i podeszła.
- Ale jak spadniesz to nie krzycz. - pokazała jej język. - Ciekawe co tam jest... - powiedziała bardziej do siebie niż do nieznajomej.

Helmi

- Dzięki, dzięki! - zawołała i rzuciła jej się na szyję. Nie mogła się doczekać aż przeciśnie się przez deski i wskoczy do wnętrza tej tajemniczej dla niej budowli.

Vedette

- Mam lepszy pomysł! - krzyknęła i uśmiechnęła się. - To nie jest aż tak bardzo wysoko, a tu leżą porozwalane gałęzie. Gdyby je tak położyć w jedno miejsce... - uśmiech nie znikał jej twarzy. Spojrzała pytająco na wilczycę.