Stara Latarnia

Vedette

Zerknęła jeszcze raz na Jaermiego i odwróciła się do Helmi.
- Na pewno jest jakiś skarb...albo jakiś potwór. - spojrzała, drżąc, na Helmię. - W każdym razie ja tam idę. Chodź za mną. - ruszyła krokiem przed siebie i stanęła przed drzwiami. Otoworzyła je łapą- bardzo głośno zaskrzypiały. Za drzwiami były strome schody. - Idziemy. - szepnęła.

Helmi

- Potwór...? - głos jej zadrżał, ale po chwili wróciła zwykła dla Helmi pewność siebie. Ruszyła za Vedette, ostrożnie stawiając łapki. Rozglądała się przy tym czujnie. Zatrzymała się obok Ved, patrząc na schody. Ostrożnie postawiła przednią łapkę na pierwszym stopniu.

Jerome

Znudzony wstał i podszedł cicho do latarni. Zauważył z boku drzwi na, których była stara zardzewiała kłótka. Zagryzł się na niej i mocno ścisnął aż pękła. Drzwi otworzył powoli łapą. Był tak cichy, że nikt nie miał szans go usłyszeć. Wszedł do środka widział schody jakieś stare biurko i fotel ze skóry. Całą masę szmat i dużą skrzynię. Słyszał kroki wilczyc więc stanął na końcu schodów. Nie było go widać jedynie jego zielone ślepia błyskały w ciemności gdy je dostrzegł zawarczał gniewnie niczym prawdziwy potwór.

Vedette

Bez słowa zeszła na dół. Szła powoli, gdyż schody bardzo skrzypiały. Po kilku minutach znalazła się na samym dole. Zaczęła szczekać, bo wyczuła, że ktoś tam jest. Czuła zapach, nie wilczy, i widziała duużo czerwonych ślepi w kątach pomieszczenia. Szczekanie podziałało. To było gniazdo nietoperzy, które zerwało się do góry i zwaliło Ved z czterech łap.Nie wystraszyła się Jaermiego, wszędzie rozpozna ten zapach! Zdążyła się do nieog przyzywczaić, lecz jego zielone ślipia spowodowały gęsią skórkę na jej ciele.

Helmi

Poszła za Vedette energicznym krokiem. Padła na ziemię i odruchowo zamknęła oczy, gdy w jej stronę zaczęła lecieć horda nietoperzy. Kiedy szelest ich skrzydeł ucichł, Helmi otworzyła oczka. Jej spojrzenie padło prosto na błyszczące, zielone ślepia. Wilczątko wzdrygnęło się.

Jerome

Skoczył do góry i zaczepił kłami o jakiś sznurek co sprawiło, że po chwili zabłysnęło oślepiające żółte światło z żarówki. Zaczął się śmiać i podszedł do skrzyni - Tu musi być coś ciekawego. - stwierdził i spojrzał kątem oka na Ved, która mu się spodobała.

Helmi

Burknęła coś niewyraźnie pod nosem, po czym wstała i otrzepała się z kurzu, który momentalnie na niej osiadł. - Zepsułeś cały klimat tą żarówką... - powiedziała.

Jerome

- Life is Brutal mała. - uśmiechnął się kątem pyska i starał się kłami otworzyć kłótke skrzyni. Zamiatał przy tym energicznie ogonem.

Vedette

Jęknęła, gdy światło ją oślepiło i przewróciło na ziemię.- Baardzo śmieszne! - Spojrzała znacząco na koleżankę i rzuciła się na kolegę i ugryzła go w ucho za karę.

Helmi

A ona nie poszła w ślady koleżanki i nie skoczyła na Jerome, tylko usiadła, ze śmiechem obserwując jak Vedette wymierza mu karę. - Myślę, że to początek pięknego, gorącego uczucia... - powiedziała.

Jerome

Odepchnął ją tylnymi łapami i wskoczył na nią przyduszając ją - Hmm...- skomentował słowa Helmi i uśmiechając sie do Ved rzekł - No teraz moja kara. - zaśmiał się patrząc jej głęboko w oczy.

Vedette

Warknęła na Helmi i odskoczyła od kolegi.
- Na górę chodźmy! - powiedziała z entuzjazmem i ruszyła, nie oglądając się za siebie.

Helmi

- Hej, Vedette, zaczekaj! - zawołała za wilczycą, odwracając łebek w kierunku schodów, po których wspinała się Ved. - A skrzynia?

Jerome

Wyszedł przez drzwi z latarni lekko przygnębiony i położył się na piasku. obok budynku. Podłoże wciąż było cieplutkie, zmrużył ślepia i zamyślił się.

Vedette

- Tam są szczury moja droga. Słyszałam ich skrobanie i piski. - nie zatrzymywała się i wspinała na górę. - Na górze może być fajniej! - uśmiechnęła się.

Helmi

- No... dobrze... - powiedziała i wstała z ociąganiem, po czym ruszyła biegiem po stromych schodach, raz po raz potykając się o stopnie.

Vedette

Gdy znalzały się na górze, w pomieszczeniu były stoilk, krzesło i malutka skrzyneczka na parapecie. Skoczyła i ją zwaliła bez zastanowienia. Ze szkatułki wypadły trzy małe, zielone i bardzo świecące kamyki... Ved spojrzała na Helmi pytająco.

Helmi

- Jakie śliczne... - szepnęła zachwycona, wpatrując się w kamyki. Już chciała sięgnąć po nie łapą, jednak powstrzymała się. Przeniosła wzrok na Vedette. - Wiesz, dlaczego tak świecą? Może są magiczne?

Vedette

- Wiesz, ja nie wiem. I trochę boję się ich dotknąć. Bardzo się świecą i czuję jakby paliły na odległość... co zrobimy? - nie miała zielonego pojęcia co robić. Te kamyki były bardzo dziwne lecz piękne.

Helmi

- Może... - urwała na chwilkę, rozglądając się po pomieszczeniu. - ...dotknijmy je przez jakiś materiał? Przez jakieś drewno lub papier? Zobaczymy co się stanie.