Stara Latarnia

Volire

Na piasku pojawiła się hm, nowa postać. To byłam oczywiście ja. Usiadłam, owijając puchaty ogon wokół tylnych łap. Patrzyłam w niewidoczny punkt, gdzieś tam, za morzem. Oczy były skupione na tym punkcie. Słuchałam żałosnego wycia wiatru, również świszczącego między kosmykami moich włosów.

Reks

Przybiegł. Rozejrzał się a kiedy nie zobaczył Henny wbiegł po schodkach na latarnię.
Nie co zaskoczony widokiem Henny pisnął.
-Tu jesteś-zaczął nie pewnie-szukałem cię.
Usiadł obok niej. Nie wiedział co ma mówić. Spojrzał na nią i przyglądał się jej.
-Henna-zaczął nie spuszczając z niej wzroku-chciałbym ci coś dać?
Założył jej naszyjnik ze złotym słonikiem.

Volire

Poruszyłam uchem, gdy wilk wszedł na tereny Starej Latarni. Spojrzałam na niego kątem oka. Wzrok utkwił w wisiorku, który tak pięknie błyszczał. Nagle ni stąd ni zowąd skoczyła na mnie wiewiórka.
- Shanti! Ty tutaj, teraz? - uśmiechnęłam się na widok mojej przyjaciółki.
Dawno jej nie widziałam, zniknęła przed moją wyprawą poza krainę. Dawno nie poczułam tego uczucia... uczucia szczęścia powrotu kogoś bliskiego. To dziwne, wiewiórka, w zimie. Cóż, ona zawsze była, hm, oryginalna.

Henna

Spojrzała na Reksa, potem na piękny naszyjnik. Słonik był uroczy. Uradowana dała Reksowi buziaka i uśmiechnęła się do niego serdecznie.
- Dziękuję, jest prześliczny! - powiedziała.

Reks

-Piękny widok słońca. Prawda?-zapytał -ale piękniejsza jesteś ty. Sto razy piękniejsza-powiedział i spojrzał na nią czułym wzrokiem.

Volire

Poderwałam się do biegu, spoglądając raz ostatni na topiące się w bursztynowym kolorze morze. Zamachałam ogonem, wybiegając z tego miejsca.

Henna

Spojrzała w stronę słońca próbując zmyć z twarzy rumieńce jego promieniami. Była szczęśliwa. Że tu jest, że ma Kristal... że ma Reksa...
- Och, dziękuję... jesteś bardzo miły... - powiedziała cicho.

Abaddon

Przybył na tę niewielką plażę wolnym, lecz energicznym krokiem. Zatrzymał się niedaleko latarni i rozejrzał się, by sprawdzić, czy Siomha się zbliża.

Siomha Lorcan

Siomha, jako że miała krótsze łapy, szła wolniej, ale cały czas pilnowała wzrokiem towarzysza. Gdy ten się zatrzymał, zrównała się z nim.- Jej... szepnęła, zafascynowana światłem latarni.- Czemu ona wciąż działa?- Spytała wilka.- Myślałam, że to ludzie muszą ją obsługiwać.

Abaddon

- Nie mam pojęcia, choć też się nad tym zastanawiałem - odpowiedział, przyglądając się latarni. - Kiedyś próbowałem nawet się tam dostać, by sprawdzić, ale nie da się wejść do latarni. Okna są zabite deskami, wejście zamurowane... wydaje mi się, że to musi być jakiś mechanizm. Ludzie lubują się w takich dziwnych rozwiązania.

Siomha Lorcan

- Oni mnie wciąż zaskakują.- stwierdziła i usiadła. Ogonem zamiatała podłoże.- Więc to jest Twoje ulubione miejsce...- rozejrzała się dookoła.- Ładnie tu.

Abaddon

Usiadł, jak zwykle owijając łapy ogonem. - Niewielkie wzgórze, mnóstwo miejsca, intrygująca budowla... idealne miejsce dla rozbrykanego szczeniaka - powiedział i uśmiechnął się, przenosząc wzrok na Siomhę. Czasem miewał chęć na cofnięcie się do tych szczenięcych chwil, tych szczęsliwych.

Siomha Lorcan

- Tak... to pewnie było idealne miejsce dla młodego wilczka.- Odwzajemniła uśmiech.- Patrz, jak daleko sięga, to światło!- wskazała pyskiem co rusz pojawiającą się łunę daleko na wodzie. Przyszedł jej do głowy pewien pomysł.- Jak myślisz zimna woda?- spytała przekrzywiając łeb.

Abaddon

- Na pewno. Noc nie jest zbyt mroźna, ale ciepło też nie jest - odpowiedział i popatrzył na wilczycę podejrzliwie. Spytał. - Co ci chodzi po głowie?

Siomha Lorcan

- Chcę się przepłynąć.- odparła i wstała.- Idziesz ze mną, czy wolisz poczekać?- spytała- Nie zamierzam tam być długo.- uprzedziła.

Abaddon

- Przemarzniesz - stwierdził, patrząc na falującą wodę. Wzdrygnął się na samą myśl o lodowatej kąpieli i dodał. - Poczekam tu.

Siomha Lorcan

-Rozumiem.- lekkim truchtem ruszyła do wody. Nie wzdygnęła się, ggy pierwsze fale dotknęły jej łap. Wręcz przeciwnie. Zamachała ogonem i szybciutko wskoczyła do wody. Poczuła orzeźwiające zimno. Przepłynęła ok 50 m od brzegu, stanęłą na mieliźnie i zawyła. Następnie ruszyłą z drogę powrotną. Sama nie wiedziała, czemu to zrobiła. Po prostu miałą taką potrzebę.

Abaddon

Z ciekawości zanurzył łapę w wodzie, jednak szybką ją cofnął. - Musisz pochodzić z jakiejś mroźnej krainy, skoro lodowata woda nie zrobiła na tobie wrażenia - powiedział.

Siomha Lorcan

Dopłynęła do brzegu, i lekko się otrzepała. Czuła się teraz taka leka i wypoczęta.- Z bardzo mroźnej.- Uśmiechnęła się.- U nas w miarę ciepło było przez ok trzy miesiące. A i w tedy często popadywał śnieg.- osuszona znów usiadła na piasku.

Abaddon

- Kiedyś poznałem krainę, w której panowały podobne warunki - odpowiedział, przypominając sobie tamto miejsce. - Między tamtejszymi wilkami czułem się wspaniale, jednak odszedłem. Takie mrozy to nie dla mnie.