Stara Latarnia

Siomha Lorcan

- Kwestia przyzwyczajenia- wilczyca nabazgrała parę linii na piachu i szybko je zmazała. -A może pamiętasz, co to było za stado?- przeniosła wzrok na Abaddona.

Abaddon

Zastanawiał się przez chwilę, jednak po chwili zdał sobie sprawę, iż podczas tamtej wędrówki poznał tyle różnych miejsc, że teraz nie jest nawet w stanie określić położenia żadnego z nich. - Niestety nie - odrzekł.

Siomha Lorcan

Pokiwała łbem ze zrozumieniem. Sama rówież spotkała wiele wilczych stad, ale nigdzie nie zagrzała dłużej miejsca.- Sporo wędrowałeś?- spytała, choć spodziewała się odpowiedzi.

Abaddon

- Tak - odpowiedział. - Prawie całe moje życie spędziłem na tułaczce. Szukałem idealnego dla siebie miejsca, ale cóż... tęsknota za rodzinnym domem zwyciężyła.

Siomha Lorcan

- Nie ma jak w domu?- uśmiechnęła się. Była ciekawa, czy kiedykolwiek będzie mogła nazwać to miejsce domem, czy nie wyruszy znów w dalszą wędrówkę...- Opowiesz mi coś jeszcze o sobie?- spytała troszkę nieśmiało.

Abaddon

- Interesuje cię coś konkretnego? - zapytał, wpatrując się gdzieś w dal, jakby widział tam coś nadzwyczaj interesującego. Jednak w oddali widać było jedynie falującą wodę.

Siomha Lorcan

Zamyśliła się, szukając właściwych słów.- Nurtuje mnie to, czemu opuściłeś dom i wybrałeś wędrówkę, a potem znów powróciłeś...- powiedziała bardzo cicho.

Abaddon

Uniósł lekko brew i spojrzał pokrótce na wilczycę. Czy mu się zdawało czy powiedział już o tym wcześniej? Mimo to odpowiedział. - Odszedłem, by znaleźć miejsce, w którym będę mógł wieść lepsze życie, bez świadomości, że w każdej chwili mogę spotkać kogoś z rodziny. A wróciłem, bo tęskniłem za krainą, w której spędziłem tyle czasu, w której się wychowałem i kiedyś miałem znajomych.

Siomha Lorcan

Przyjrzała się wilkowi.- Nie ma miejsc lepszych niż to, czy tylko tęsknota za domem Cię tu sprowadziła?- pomyślała, że może potwarza się, ale chciała po prostu zrozumieć postępowanie Abaddona.

Abaddon

- Tęsknota - odrzekł szybko, wciąż przyglądając się grzbietom wodnym falującym w oddali. Choć rozmawiał z wilczycą, wciąż zastanawiał się nad czymś głęboko.

Siomha Lorcan

Wyczuła, że jej rozmówca jest nad czymś zamyślony. Nie chcąc mu przeszkadzać, położyła się na piasku i pogrążyła we własnych myślach. Jej żadna tęsknota nie zaprowadzi znów do ,, domu", bo nie ma tam już żadnego domu. Cicho westchnęła. Spojrzała na Abaddona i przeniosła wzrok na falującą wodę.

Abaddon

Abaddon wciąż siedział w milczeniu, a końcówka jego ogona poruszała się delikatnie. W tej chwili jego myśli oscylowały wokół spotkanej w ciemnym Lesie wilczycy - Sephiry. Widział ją tam po raz pierwszy w życiu, lecz wyczuwał w niej coś dziwnie znajomego... czy to możliwe?

Yumi

Przyszła po woli. I usiadła owijając łapy ogonem. Spojrzała na dwa znajome jej wilki. Była ciekawa na co patrzą. Po czym spojrzała w tym samym kierunku. Widziała tylko fale, które raz się zmniejszały a raz zwiększały. Racja była marzycielką i powinna teraz nad czymś rozmyślać związanego lub nie z falami. Ale jednak coś jej nie pasowało. Więc spojrzała na czubek latarni.

Abaddon

Usłyszawszy szuranie czyichś łap po suchym piasku, obejrzał się. Na widok znajomej wilczycy na jego pysku pojawił się lekki uśmiech. Abaddon lubił Yumi. Była sympatyczną wilczycą. Zauważywszy jednak, że jest wpatrzona w latarnię, postanowił jej nie przeszkadzać.

Siomha Lorcan

Spojrzała, wyrwana z zamyślenia, na przybyłą wilczycę i kiwnęła do niej głową.- Witaj.- powiedziała.

Abaddon

Ponownie przeniósł wzrok na morze, kładąc się na zimnym piasku. Oparł pysk o łapy, lecz tym razem starał się nie odpływać w myśli, i tak jego przypuszczenia zapewne okażą się nieprawdziwe.

Siomha Lorcan

- O czym tak myślisz?- spytała, przenosząc wzrok na Abaddona. Sama była wyrwana z rozmyślań, a i nie chciała wracać do tego. Nastroszyła się od chłodniejszego podmuchu.
Chyba powoli zaczynała zapominać, czym jest prawdziwe zimno.

Abaddon

- O rodzinie - odpowiedział, lekko krzywiąc się mimowolnie na samą myśl o swoich bliskich. Nie chciał wracać do tamtych myśli.

Siomha Lorcan

- Aha...- pokiwała łbem. Jako, że była wrażliwą osobą, wiedziała, że tego tematu nie powinna poruszać. Sama nie lubiła do tego wracać.- Może jesteś głodny, co? Bo ja jadłam dawno temu.- zmieniła temat, ale na prawdę odczuwała głód. Jeśli dłużej by tak siedziała, to pewnie by zasnęła...a nie chciała... bardzo bała się snów. Czekała na moment, gdy padnie na pysk ze zmęczenia i w tedy nie będzie miała na to wpływu.

Abaddon

- Nie - odpowiedział, przenosząc wzrok na Siomhę. - Skoro jesteś głodna, to dlaczego nie udasz się na polowanie? Niedaleko jest las.