Stara Latarnia

Siomha Lorcan

Spojrzała na niego troszkę nieobecna. Nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. Po prostu przy innych wilkach ptzypominała sobie o tym, że jest realną istotą, o różnych potrzebach, które powinna zaspokoić. Spuściła wzrok i wzruszyła barkami.- Nie wiem.- powiedziała w końcu i oparła pysk na łapach. Życie było ciężkie.

Abaddon

Westchnął. - No, chyba nie masz zamiaru umrzeć śmiercią głodową, co? - zapytał, a w jego głosie można było dosłyszeć nutkę troski.

Siomha Lorcan

- Jak porządnie zgłodnieję, to pójdę.- wilczyca przymknęła oczy. Potrafiła nie zwracać uwagi na zachcianki ciała. Wyczuła, że Abaddon trochę się przejął jej sytuacją, a ona nie wiedziała, jak ma na to zareagować. Poczuła się głupio, bo uważała, że wykazała się zbytnią słabością.- To na prawdę nic takiego.- dodała, chcąc uspokoić towarzysza.

Abaddon

Pokręcił głową. - Jak chcesz. Czasami bywasz naprawdę dziwna - powiedział tylko, z powrotem przenosząc wzrok na fale.

Siomha Lorcan

- Wiem.- szepnęła.- Proszę, postaraj się nie zwracać na to uwagi...- chciała coś jeszcze powiedzieć, ale się rozmyśliła. Dmuchnęła lekko w ziemię i obserwowała powstające wzory. Nagle, znów gnana impulsem, wstała i się rozejrzała. Instynkt mówił jej, że nie powinna być zbyt długo w jednym miejscu.- Nie wiem jak Ty, ale ja muszę się przejść.- oznajmiła. Nie wiedziała czemu. Polubiła Abaddona, ale wiedziała, że musi iść. Nie wiedziała tylko gdzie.

Abaddon

- Jak chcesz. Do zobaczenia - powiedział i uśmiechnął się do wilczycy, po czym znów wbił wzrok w te fale. Zastanawiał się, czy nie wybrać się do Sephiry i nie porozmawiać. Ale czy to w ogóle miało sens?

Siomha Lorcan

- Tak, do zobaczenia.- odwzajemniła uśmiech, ale myślami była daleko. Bardzo daleko. Lekkim krokiem potruchtała wzdłóż brzegu. Kierowała się tam, gdzie pchała ją pewna myśl- nigdzie... to była namiastka jej dawnego życia... namiastka jej samej...

Yumi

Nagle w głowie słyszała czyiś głos, który mówił "Witaj". Ocknęła się z przemyśleń i zauważyła Abbadona i Siom. Podniosła się i podeszła do nich.
-Cześć Wam. - Powiedziała z uśmiechem na pysku. - Przepraszam ale się zamyśliłam. - Oznajmiła lekko speszona. Ale pomyślała, że idąca Siom może już jej nie usłyszeć.

Abaddon

- Cześć, Yumi - powiedział, podnosząc się do pozycji stojącej powoli, niemalże jak staruszek. Siedział na tej plaży już tak długo...

Yumi

-Co słychać? - Zapytała miłym głosem. - Ładnie tu. Trzeba to przyznać. - Dodała po chwili trochę ciszej...

Abaddon

- Nic... cóż mogło się zmienić przez kilka dni - odpowiedział, przeciągając się, by rozprostować zasiedziałe kości. Spojrzał na starą latarnię i rzekł. - Gdy byłem szczeniakiem, zawsze chciałem się tam dostać.

Yumi

-No... Latarnia jest duża. A co dopiero jak jest się szczeniakiem :) - Uśmiechnęła się na tę myśl/zdanie. - I jak... spełniłeś to marzenie? - Zapytała radośnie...

Abaddon

- Nie, ale właśnie myślę, czy by nie spróbować tego nie zrobić - odpowiedział, przenosząc wzrok z ludzkiej budowli na Yumi. - Wejście jest zamurowane. Okna za to zabite deskami.

Yumi

-Wiesz może dlaczego je zamurowali? - Spytała lekko smutnym wzrokiem. Lubiła wchodzić na wysokie budowle, albo miejsca. Miała lęk wysokości... Ale myślała, że w taki sposób będzie go pokonywać. - A może da się jakoś z tych okien te deski... hmmm... Powyciągać? Czy coś?

Abaddon

- Właśnie się nad tym zastanawiam... można by spróbować - odpowiedział, patrząc na jedno z niewielkich okienek wysokiej budowli. Spojrzał na Yumi. - Nie mam pojęcia, dlaczego została zamknięta. Ludzie są dziwacznymi istotami, nigdy nie zrozumiem ich postępowania.

Yumi

-Ja przez krótki czas żyłam wśród ludzi. Razem z rodzicami i młodszą siostrą. Ale to krótko... Tak masz racje, są dziwni - Oznajmiła. - Hmmm... A może... - Podbiegła do jakiegoś kamyka. Wzięła go w zęby i starała się go rzucić w deski. - I nic... Tym ludziom to się nudzi.! - Powiedziała z miną obrażonego dziecka...

Abaddon

- Można spróbować wspiąć się do jednego z tych okien. Być może deski są spróchniałe i uda mi się wybić którąś z nich - powiedział jakby zamyślony, jednak nagle dotarło do niego, co powiedziała Yumi. - Żyłaś wśród ludzi?!

Yumi

Spuściła smutna oczy. - Niestety... Ale to tylko jakiś, krótki czas - Dodała szybko prawie krzycząc. Nie lubiła tamtego czasu. Pamięta wszystkich psów spojrzenia. I tych ludzi. - To przez moich rodziców. Ciągle szukali czegoś nowego - Powiedziała lekko skrzywiona. - Nie lubiłam tamtego miejsca. Ale prawie ciągle podróżowaliśmy. Większość mojego dotychczasowego życia polegała na wędrówkach. - Powiedziała lekko się do siebie śmiejąc.

Abaddon

- W takim razie musisz dużo wiedzieć o świecie. I znać wiele spaniałych miejsc - powiedział. On swego czasu też wiele podróżował, jednak bardziej odpowiadał mu osiadły tryb życia.

Yumi

-No niby tak. Ma to też swoje plusy... Ale takie ciągłe wędrowanie jest czasami nawet dla dorosłego wilka męczące, a co dopiero dla szczeniaka... Ale jakoś da się to wytrzymać - Uśmiechnęła się jeszcze milej, niż wcześniej.

// Ja muszę już lecieć. Powinnam być jutro.! Jak mi się uda <lol2> //