Stara Latarnia

Atrita

Zamyśliła się, spoglądając białymi ślepiami w niebo, po którym pływały wolno śnieżnego koloru chmury. Przymknęła powieki, po czym skierowała wzrok na małą.
- Zechciej więc posłuchać historii o tym, jak pewnego razu cały las spłonął - wyszeptała tajemniczym głosem.

Kitsune

Przydreptała tu troszkę zaspana i rozkojażona. Miała puste, leniwe spojrzenie, mówiące: "Nie, mamo, dlaczego muszę wstawać tak wcześnie?". Mlasnęła parę razy i zaczęła przyglądać sie latarni. Była dosyć duża, ale zdawało się, że mogą być większe. Podeszła bliżej i patrzyła na odpryski farby na ścianie. Ptem obeszła latarnię wiele razy, az zaczeło jej sie kręcić w głowie. Przewróciła sie na plecy i patrzyła na owy monumentalny budynek. Mimo żebył on dosyć zniszczony i stary, wciąż zachwycał wyglądem.

Helmi

Położyła się na brzuchu przed wilczycą, podwijając pod siebie przednie łapki. Owinęła się puchatym ogonkiem i wlepiła w Atritę wyczekujące spojrzenie.
Opowiadanie!

Atrita

Zerknęła z ukosa na szczenię, które zawędrowało w te strony. Zaraz jednak powróciła spojrzeniem ku Helmi, marszcząc lekko nos w zastanowieniu.
- Tysiące lat temu istniał pewien las: piękny, o bujnej, kolorowej roślinności, rzadkich stworzeniach, niezwykłych terenach i miejscach. Na jego obszarze występowały niespotykane nigdzie indziej kwiaty czy zwierzęta. Od wschodniej granicy las ograniczał wysoki klif, od zachodniej wijąca się rzeka. Północy oraz południa nie ograniczało nic, toteż drzewa rozprzestrzeniły się niezwykle, aż wreszcie las utworzył długie pasmo koron drzew.

Kitsune

Położyła przednie łapki na ścianie budynku. Jeszcze raz przeleciała go wzrokim, poczym ruszyła w stronę wody. Przyjemnie było czyć ciepły piasek pod stopami... Kiedy była tuż przy linii brzegowe wzdrygnęła się. Już w pierwszej chwili kontaktu z wodą po plecach przeszedł jej dreszcz. Mimo to starała sie wejść głębiej. Kiedy woda śgię gła jej do brzucha bawiła się w uciekanie przed falami. Trwało to jakiś czas, lecz kiedy zebrała sie naprawdę duża fala Kitsu bała sie, że znajdzie sie pod pianą, więc odskoczyła gwałtownie. Jednak to dużo nie dało i tak została zmoczona. Trzęsąc sie z zimna odeszła na bezpieczną odległość i grzebała w piasku.

Siomha Lorcan

Przyszła, rozglądając się za Miką. Miała nadzieję, że samica odnajdzie ją tutaj. Usiadła na piasku i zawyła głośno.

Atrita

Przerwała opowieść, dostrzegłszy nowo przybyłą. Zmierzyła ją uważnym, badawczym spojrzeniem białym ślepi. Nie omieszkała także zerknąć na trzęsącego się szczeniaka. Zignorowała oboje, patrząc na powrót na Helmi.
- Lasu tego nie dotknęło nigdy żadne nieszczęście. Nie było w nim powodzi, pożarów, trzęsień ziemi czy wybuchów wulkanu. Zwierzęta żyły spokojnie, drapieżniki pożerały jedynie stare zwierzyny, którym niewiele pozostało życia - kontynuowała historię.

Siomha Lorcan

Utkwiła wzrok w czarnej wilczycy. Usiadła obok niej i zaczęła przysługiwać się opowieści.

Mika Cullen

Weszła cicho na polanę.Już z daleka usłyszła opowieść.Nie chciała zagłuszać tej historii.Podeszła do Siomhy i przysadła odok niej,zawijając przy tym ogon wokoło łap.

Salome

Wbiegła jakoś radośnie, nie tak jak zawsze...To do niej nie podobne. Rozglądała sie dookoła mierząc wszystkie wilki spojrzeniem. Chwilę potm położywa się i wpatrywała w fale. Fascynowały ją one tak niezmiernie, że wpadła w rodzaj transu. Kiwała sie w ich rytmie, dokładnie śledziła wzrokiem.

Atrita

Szybko zarejestrowała przybycie dwóch kolejnych wilczyc. Czyżby to miejsce stało się tak popularne? - przemknęło jej przez myśl, gdy zerkała na wadery znajdujące się niedaleko i słuchające opowieści. Przymknęła powieki i zerknęło krótko ku niebu.
- Las ten nazywano Ieru Szinado, co znaczy "Strzeżony przez duchy opiekuńcze". Lecz pewnego razu szafirowe niemal zawsze niebo pokryło się gęstymi, czarnymi chmurami, z których strzelały nadzwyczaj rozgałęzione szpony błyskawic. Wiatr starł się porywisty, szarpał drzewa, miotał przedmiotami na wszystkie strony. Deszcz zacinał niby zrzucone z nieboskłonu srebrzyste igły, których powierzchnię rozświetlały jasne błyski piorunów. Zapanował chaos. - Ostatnie zdanie wyszeptała z taką mocą, takim chłodem, iż zdawało się, że nawet wieczorny zefir zastygł w bezruchu.

Salome

Poczuła dreszcz na plecach. Dopiero po chwili przypomniała sobie, po co tu przyszła.
-Ach tak! Miałam z Dalekiem przyżądzać sajgonki...-mówiła do siebie idąc w strone wody. Tuż przy linii brzegowej krzykneła "Susziiii!" i wskoczyła. Na dnie szukała wodorostów, ale żadnych nie było. Odpłynęła dalej i zauważyła skupisko zielonych traw morskich. Wyglądało to jak las kołysany wiatrem, no tym razm wodą. Urwała kęppę i płynęła ku powierzchni. Przez plaże przebiegła dość szybko zostawiając za soba kłęby dymu.

Hari

Przybiegł w to miejsce szybkim truchtem, nawet nie spoglądając na inne wilki. Miał zadanie do wykonania i nie zamierzał zwlekać! Czym prędzej rzucił się do zimnej, niemal lodowatej wody i zanurkował wśród spienionych fal. Wachlując łapami podpłynął do ławicy ryb, które zaczęły dziko się szamotać i uciekać. Nie miał szans ich złapać. Wtem dostrzegł starą, porzuconą siatkę. Chwycił jeden jej koniec i zamachnął się pyskiem. Falujące linie rozpierzchły się mozolnie i zaczęły osiadać. Wtedy popłynął kawałek i wziął w zęby drugi koniec. Zamknął w ten sposób w środku sporo ryb. Wynurzył się szybko, łapiąc łapczywie każdy oddech. Popłynął do brzegu, holując za sobą złapane zwierzątka.
Wyszedł na brzeg i taszcząc zdobycz wyszedł z tej okolicy.

Siomha Lorcan

,, Dziwne wilki.''- pomyślała i spojrzała w niebo. Z oddali napływały ciężkie chmury.- Mika...- zawołała, ale zauważyła, że wilczyca siedzi blisko.- Idziemy popływać?- spytała, machając ogonem. Męczyła ją ta bezczynność.

Mika Cullen

-Dobra.Już zaczynałam się nudzić.-Mika wstała i ruszyła biegiem w stronę wody.Po chwili pływała i czekała na Siom.

Siomha Lorcan

Radośnie machnęła ogonem i biegiem wpadła do wody. Ogrzała się od jej ostatniej kąpieli w lutym. Zanurkowała pod wodę i skierowała się do dna, tylko po to, bo odbić się od niego i jak torpeda, ruszyć ku górze. Wynurzyła się z głośnym pluskiem.- Kocham to.- zawołała i podpłynęła do Miki. Wyminęła wilczycę i szybko przecinając wodę, parła na przód.

Mika Cullen

Mika spojrzała za koleżanką.
-Dokąd tak pędzisz,co?-Mika nie spiesznie zaczęła płynąć w kierunku Siom.

Siomha Lorcan

- Byle przed siebie!!!- krzyknęła zadowolona, rozkoszując się przyjemnie otulającą ją wodą. Gdy dopłynęła do momentu, gdzie nie widać było brzegu, zawróciła ostro i zaczęła płynąć prosto na Mikę.

Helmi

Atrita

Nachyliła się ku Helmi, jakby chciała zdradzić jej wielki sekret.
- Ieru Szinado, piękny dotąd las, nawiedziła straszliwa istota, za którą ciągnęły się lata ulew, huki grzmotów i błyskanie piorunów. Pożary od uderzeń błyskawic wybuchały tam niezwykle często, pustosząc okolice zachłannymi jęzorami płomiennej otchłani i za nic mając sobie wodę zsyłaną przez gęsty deszcz. A wszystko przez jedną bestię. - Nachyliła się jeszcze niżej. - Smoka.