Tęczowe morze

Folle

To miejsce jest piękne i romantyczne. Morze jest koloru tęczowego , woda jest zawsze ciepła a piasek jest chłodny i miękki. Jest mnóstwo muszelek.
Jednak trzeba uważać na rozgwiazdy w wodzie ponieważ często się przysysają do pyska.
Przyszła dość szybko i weszła do wody. Zapomniała o tym że rozgwiazdy się przysysają , gdy wyszła z kolorowego morza miała na sobie pełno rozgwiazd troszkę czasu zajęło jej ich ściąganie ,następnie włożyła wszystkie do wody i poszła stąd.
z.t

Wilczur

Przyszedłem tu powoli. Spojrzałem na morze, swoimi wielkimi oczami. Jest takie piękne i romantyczne,ale nie znoszę romantyzmu. Każdy kogoś ma, ale ja nie mam. Złośliwość losu. Dlaczego tak jest?

Berenika

Shazza kroczyła, lekko muskając pazurami piach. Słońce zaszło, było ciemno... Nagle wyczuła znajomy zapach... To był Wilczur. Podbiegła doń.
- Witaj. - Powiedziała miękko.
Była ciekawa, czy Wilczur w końcu zdobył tą jedyną... Tak bardzo mu życzyła szczęścia. Zawsze, zawsze i zawsze. Uśmiechnęła się do wilka ciepło.

Zoe

Powolnym krokiem przybyła nad jezioro. Wskoczyła do wody i zaczęła pływać w kółko. Jestem Zoe-pomyślała, spoglądając na inne wilki. Uśmiechała się złośliwie. -Ojej, moja sierść.

Wilczur

Odwzajemniłem jej uśmiech. Długo jej nie widziałem. Tęskniłem za nią.
- Witaj, Shazzo. Co u ciebie?- Zapytałem. Miałem nadzieję, że jej szczęście dopisuje. Uśmiech nie znikał mi z pyska.

Zoe

Zoe zamachała do wilków i uśmiechnęła się. Postanowiła wyjść z wody. Wyszła na brzeg i otrzepała się z cieczy. Postanowiła sobie z tąd pójść. Pobiegła nad jakieś jeziorko.

zt.

Berenika

Shazza nieco oczekiwała na to pytanie.
- Nic ciekawego. - Jak zawsze ta sama wypowiedź... - Pamiętasz Nasze polowanie?
Ona pamiętała dobrze polowanie... Było udane dzięki Wilczurowi. Bo on tropił, wiedział gdzie jest sarna.

Wilczur

- Pamiętam. Udało się, dzięki naszej współpracy. Bardzo dobrze sobie radziłaś. Ech... G.M.- Wyszeptałem ostatnie zdanie. Nadal się uśmiechałem. Dlaczego życie mnie tak karci? Dobra. Trzeba żyć.

Folle

Powróciła tu dość powoli. Podeszła do morza i napiła się kolorowej wody. Legła na piachu brzuchem do góry i patrzyła na niebo , było takie piękne. Była smutna ponieważ nie miała pary. Wszystkie wilki mają kogoś a ja nie!-wymamrotała pod nosem.

Wilczur

- Do zobaczenia.- Pożegnałem się z Shazzą i odszedłem pośpiesznie. Byłem trochę poddenerwowany. Ale to tylko dlatego, że się śpieszę. Po chwili już mnie w tym miejscu nie było...
Z.T.

Folle

Zmrużyła ślepia i wstała. Zobaczyła spadającą gwiazdę. Pomyślała szybko życzenie i usiadła. Lecz i tak nie na długo.. Bo po chwili zmarszczyła nos i fuknęła gniewnie.
Coś zabiło mocniej w jej sercu.. Jakaś iskra złości i nienawiści..
To oznaczało że Klodi się zmienia!
Z czerwonymi ślepiami wybiegła stąd.
zt

Vanoisy

Van przybyła nad morze. Nadsłuchiwała mroski śpiew, szumiących fal, lecz nie po to tu przyszła. Stanęła i rozejrzała się dookoła. Zaraz jednak ruszyła z miejsca, a natępnie usiadła przy brzegu i zamknęła oczy.

Helmi

Helmi szła plażą w iście kocim stylu. Każdy jej krok był cichutki i doskonale przemyślany, wielkie uszy zaś postawione na sztorc. Puszysty ogon ciągnący się bezwładnie za jego właścicielką zdradzał, że Helmi nie czuje się zbyt pewnie. Mała po raz pierwszy była w tym miejscu. Czego mogła się spodziewać? Nie miała pojęcia.

Vanoisy

Wadera gdy tylko usłyszała cichutkie kroki, wykrzywiła uszy w tył, po czym odwróciła głowę i spostrzegła wilczycę - Siema! - Rzuciła przyjaźnie - Vanoisy - Przedstawiła się, a następnie jej ogon zaczął wykonywać taniec, w prawo i lewo.

Helmi

Czarne szczenie stanęło jak wryte. Patrzyło na białą wilczycę z początku głęboko zdumione przyjaznym tonem, z jakim Vanoisy się doń odezwała ale zaraz dźwięcznie roześmiało się.
- Jestem Helmi - odpowiedziała mała. Vanoisy wyglądała na pozytywną osóbkę, tak więc Helmi uznała, że z jej strony nic nie grozi.

Vanoisy

Odwróciwszy się do małej wilczyca usiadła, a z kolei uśmiechnęła się - z jakiej watahy Pochodzisz? - Tak, Van nie jest wredna, aczkolwiek gdy chodzi o szczenięta może się stać ciut nad opiekuńcza, lecz to jest już instynkt - Ja Wataha Wiatru - Odparła nie przestając uśmiechać się. Nie wiedziała czemu tak często to robiła, ale to już cała ona...

Helmi

- Ja też - odpowiedziała i klapnęła na zadek. Helmi może i na pierwszy rzut oka nie wyglądała na wilka Wiatru - ciemne umaszczenie, ponure spojrzenie pustych oczu, ostrożny krok... - ale to była jedyna wataha, która naprawdę do niej pasowała. Cóż, pozory mylą.
Mała rozweseliła się, kiedy usłyszała, że wilczyca jest z tej samej watahy. Pewne więc było, że nie zrobi jej krzywdy.

Vanoisy

- Masz jakąś rangę? -
- Bo ja chcę zdać na tropiciela - W prawdzie, gdyby szczeniak pochodził z innej watahy to kto wie...? Van nieraz ma głupie pomysły, przez co często ośmiesza się przed innymi, lecz ona ma to po dziurki w nosie i kroczy dalej po swojemu.

Helmi

- Chciałabym, ale chyba nie mogę - powiedziała i nieco posmutniała. - Na jednej z obrad Karenaj powiedziała, że szczenięta nie mogą mieć wyższych rang. Właściwie to nie dziwi mnie to, no... ale szkoda, że nie będę mogła się nigdy wykazać.

Vanoisy

- Mogłabyś byś młodszym szpiegiem ale to co innego -
- Aa... Skąd Jesteś? -
- Bo ja... Ze zwykłego lasu - Wzruszyła raionami ( Wilki mają ramiona? ) i wysłała obojętną minę.