Wysepka skarbów

Berenika

To tu są kokosy? xD

Ber zaśmiała się głośno, gdy kokos spadł Shenzy na głowę. A tak na serio? Rozpłakała się ze śmiechu, tarzając się po piaski/ziemi.
- Prze-przeprasza-am. - Wykrztusiła w końcu, siadając i ocierając ślady łez - To było zbyt mocne.
I gdy skończyła mówić, roześmiała się głośno i złapała za brzuch. Upadła znów na plecy.

Shenzy

Shenzy także się śmiała - Nie ważne! Jestem w ciąży! - Wykrzyknęła z dumą. Była bardzo szczęśliwa. W końcu szczęśliwa.

Berenika

Ber natychmiast zerwała się i aż podskoczyła.
- To super! - Wrzasnęła, zaś na jej pysku pojawił się szeroki wyszczerz - Już teraz nie mogę się doczekać narodzin tych szczeniaków.
Gdy skończyła mówić kiwnęła głową. Yeah, już za niedługo będzie ciocią dla kolejnych istnień. Będzie musiała przyjść za tydzień, odwiedzić Shenzy, może szczeniaki się urodzą.

Shenzy

Rubin tak to robi, że aż osta dostał xD
Spokojnie, spokojnie. Dopiero wczoraj zaszłam. - Roześmiała się. Też nie mogła się doczekać, tylko ten ból przy porodzie to najgorsze co może wilka spotkać.

Berenika

Tiaa, należało się. Trza było napisać tak: '[cenzura]'. Xerri przesadza z tymi rozmansami. :/

- Hm, czyli sześć albo trzynaście dni, około. - Powiedziała spokojnie Ber - Kurczę, ciekawe jakie będziesz miała szczeniaki. Yeah, będę ciocią...
Ostatnie zdanie wypiszczała półszeptem, łapami łapiąc się za głowę. Będzie super, gdy skończą pić mleko matki i rodzice będą musieli gdzieś wyjść, Ber się nimi zajmie. Yeah, doprawdy, genialny plan. Będzie się z nimi bawić, demolo... to znaczy, ganiać po domu. xD

Shenzy

Demolka?? Brzmi smacznie i twardo xD - Tylko obiecaj mi coś. W jakiej sytuacji będziesz, czy dobrej czy złej, gdy Rubin przyjdzie do cb i poinformuję cię o tym, że rodzę, pójdziesz za nim. Obiecaj. - Shenzy mówiła to poważnym i dyskretnym tonem.

Berenika

Ber kiwnęła głową.
- Shenzy, jeśli chodzi o Ciebie, to przyjdę. Zawsze. - Odpowiedziała - A Rubin nie jest zły, chodzi o to, że mam złe wspomnienia związane z zapachem zgnilizny.
Tylko ten zapach i trochę widoczne kości często przypominają jej o pewnym wydarzeniu, jednak nie zawsze. Jedynie często.

Shenzy

Shenzy się skrzywiła - Co się stało? Opowiedz mi, proszę. - Usiadła i wręczyła Ber bransoletkę z monet, a drugą załorzyła wysoko na łapę.

Berenika

Ber uśmiechnęła się lekko, gdy dostała bransoletkę. Również nałożyła ją wysoko na łapę.
- Hm, nie warto do tego wracać. - Odpowiedziała spokojnie - To było dawno i chcę o tym zapomnieć. Dlatego o tym nie rozmawiam, ponieważ wtedy mogłoby mi to zdarzenie na dłużej utkwić w pamięci. Nie myślałam o nim od... ponad roku chyba.
Tak, nie warto było wracać do przeszłości. Już dawno komuś o tym się wygadała, więc lepiej było już nie drążyć tego tematu.

Kematian

I nagle wbiegł do tematu mały wilczek. Podszedł natchniony odwagą do Berniki i rzekł.
- Dzień dobry. Jestem Kematian.
Uśmiechnął się tak ciepło, a z jego oczu biła taka niewinność i dobroć, że aż ciepło robiło się na sercu. Niektórzy są do szpiku źli, inni dobrzy, a jeszcze inni są niewinni i słodcy jak ten młokos z za dużymi uszami.

Berenika

Ber odwróciła się w stronę młokosa z wielkimi uszami.
- Dobry, dobry. Berenika. - Przywitała się - Co Cię tu sprowadza, Kematianie?
Jej głos zdradzał uprzejmość, każda nowa znajomość była dla niej niczym skarb. Warto więc trochę porozmawiać z tymże młodym wilkiem. Może będzie chciał dowiedzieć się czegoś o krainie, jeśli nie jest tu od dawna. Zastrzygła uchem. Końcówka jej ogona poruszała się delikatnie bez przerwy. Kątem oka obserwowała Shenzy.

Kematian

Uśmiechnął się do wojowniczki. Ten gest rozjaśnił jego smutną twarzyczkę.
- Bardzo lubię chodzić nad wielką wodę. Tylko wtedy czuje się taki mały, ale wiem, że jestem mały więc nie robi mi to takiej krzywdy.
Zaśmiał się serdecznie. Miał w sobie tyle życia i pozytywnej energii. Dziś jest jego dzień! On to wie!

Berenika

Be również roześmiała się, lecz niezbyt głośno.
- No, na pewno urośniesz, zobaczysz. - Powiedziała, puszczając oko do młokosa - Każdy kiedyś urośnie... prawie każdy.
W porę sobie przypomniała, że są jeszcze tak zwane 'Wieczne Dzieciaki', osobniki, które nigdy nie urosną. Yeah, zdarza się. Zazwyczaj słyszy się w takich przypadkach o jeziorze Czasu.

Kematian

Zamerdał energicznie ogonem.
- Kiedy dorosnę będę wielki! I zostanę Lekarzem. Chce pomagać innym, a nie ich zabijać. Zabijanie jest takie bezsensowne i głupie
Mówiąc to zmarszczył brwi. Właściwie zmarszczył by je gdyby je miał... No i może by tak nie mówił gdyby wiedział, że rozmawia z wojownikiem. Ach Kematianie jaki ty jesteś jeszcze dziecinny, ale zdarza ci się mówić mądre rzeczy.

Berenika

Ber przytaknęła głową.
- Tak, zabijanie dla przyjemności jest bezsensowne i głupie, tu masz rację. Ale widzisz, czasem trzeba zabić dla obronienia watahy bądź jakiegoś istnienia. To jednak ma sens, nieprawdaż? - Nie zdenerwowała się na Kematiana, w końcu był młody - I masz rację, niesienie pomocy innym, nawet śmiertelnym wrogom jest ważne.
Huh, cieszyła się, że Kemi chce zostać Lekarzem. Jest ich mało, tak samo mała jest ich aktywność. PRzez to może zginąć dużo istot, które natychmiast potrzebują pomocy.

Kematian

Położył uszu po sobie i wbił wzrok w ziemie.
- W sumie masz racje, ale czy nie można tego załatwić inaczej? Znam pewnego kogoś kto zabił tylko dlatego, że ktoś naruszył jego spokój. Czy tak musi być?
Spojrzał na Berenike z łzami w oczach, które natychmiast wyschły. Wróciły wspomnienia z przeszłości. Co się stało to się nie odstanie. Ale czy istnieje magiczna moc, która mogła by mu zwrócić rodziców?

Berenika

- Nie, ale sąosobniki... ghhh, okropne... które zabijają właśnie z tego powodu. Tak nie powinno być, ale może, niestety. Zabić - powinno siętąopcję wybierać ostatecznie, jeśli nic innego nie można już zrobić. - Wyjaściła młokosowi - Wiesz, też chciałabym, by tylko osobniki dobre żyły na świecie, ale nie można nic na to poradzić. Niestety...
Ostatnie słowo wypowiedziała ze zrezygnowaniem. Gdyby tylko istniał sposób, by zapobiec temu ciągłemu zabijaniu się... ale raczej takowego nie ma. Coraz więcej zła się gromadzi - coraz więcej zbędnego brudu zanieczyszcza świat.

Kematian

- Kiedyś ktoś, bardzo mądry, powiedział mi, że na świecie jest tak, że ci dobrzy zazwyczaj mają krótsze życie i są nieszczęśliwi, a ci źli są szczęśliwy na swój niecny sposób.
Ostatnie słowa miał ochotę wysyczeć przez zęby, ale nie zrobił tego. Na myśl o NIM wrzała w nim krew, ale jednocześnie panicznie się bał.

Berenika

Ber przytaknęła Kemi'emu.
- Często tak bywa, niestety zbyt często. Dobra powinno być więcej niż zła. - Powiedziała - Szkoda, że częściej źli nękają dobrych. Nie powinno tak być, ale gdyby dobrzy zaczęli nękać złych, sami staliby się tacy jak oni. To dlatego dobrych często spotyka gorszy los.
Miała nadzieję, że wszystko dobrze i logicznie wytłumaczyła. Nie chciała, by młokos ten źle ją zrozumiał.

Kematian

Przytaknął. Był mądry i chłonął jak gąbka.
- Ale gdyby nie było zła nie umielibyśmy odróżniać dobra. Gdyby nie noc to nie było by dnia. Więc czy zło jest w pewien sposób dobre?
Pytanie zadał z lekki uśmieszkiem. Lubił z kimś tak szczerze i mądrze pogadać.