Wysepka skarbów

Rience

- Jestem Rience. Smok jak widzisz.- Odpowiedziałem po chwili i zamachałem skrzydłami. Może chciałem zaimponować? Tylko ja to wiem.
- Co tutaj robisz?-

Vanilie

-Co tu robię? A siedzę, czy tego nie widać?
Podniosła pyszczek z łapek i zapytała, ale za chwilkę znów go położyła na łapkach. Jej ogon wciąż kręcił się na boki, a sama wilczyca wylegiwała się na słońcu, które bardzo mocno przypiekało. Kochała wiosnę. Tak, była bardzo ładna pogoda, ale było za gorąco. Wilczyca zeskoczyła z kamienia i wskoczyła do wody w której zaczęła pływać. Ciekawe ile było stopni, ze trzydzieści?

Rience

- Ja w sumie też. Gorąco dzisiaj.- Powiedziałem by podtrzymać rozmowę. Nie chciałem jej przerywać. Rozluźniłem mięśnie i spojrzałem na Vanilie. Uśmiechnąłem się lekko. Ja jako smok, jakoś nie czułem gorąca. Na szczęście.

Vanilie

-Tak, masz rację. Bardzo gorąco.
Przytaknęła i złapała powietrze, po chwili zanurkowała. Przez chwilę na powierzchni wody widniał jej ogon, ale później całe ciało zniknęło pod wodą. Po kilku minutach się znów pojawiła na powierzchni wody i zaczęła kaszlać. Po chwili jednak jej przeszło.
- Chodźcie i wy! Woda jest genialna!

Rience

Wszedłem do wody i poczułem miły chłód. Czułem się wyśmienicie. Promienie słońca świeciły na moje skrzydła i głowę, które zostały nad powierzchnią. Zanurzyłem się na kilka sekund i znowu się pojawiłem.
- Aż miło się pływa...

Vanilie

-Też tak sądzę.
Powiedziała i wyszła z wody. Gdy była już na brzegu, czyli na plaży to otrzepała swoje futerko. Które lekko pobłyskiwało, przy spotkaniu promieni słońca z jej sierścią. Poprawiła jeszcze grzywkę i się uśmiechnęła pod noskiem. Po chwili wskoczyła na kamień, trzeba się wysuszyć. Albo nie. Zeszła z kamienia.
-Przepraszam, muszę iść. Pa!
Zawołała i skierowała siew stronę lecznicy, tam mogłaby ciągle przesiadywać.

z/t

Clawdeen

Jakiego szczenięcia takowa nazwa by nie uwiodła? Wysepka Skarbów... Nic dziwnego, że to w jej kierunku Clawdeen właśnie zmierzała. Ale to nie możliwość znalezienia kosztowności czy czegokolwiek ja tu przywiodła, o nie. To zwykła ciekawość świata, a czy miejsc interesujących chociażby z nazwy nie warto byłoby zwiedzić? Już samo z siebie widać, że byłoby wręcz idealne do spotkania. Choć tym razem białowłosa nie oczekiwała nikogo. Ale znając życie, zaraz jakiś ktoś sam tu przyjdzie dostarczając młodej choćby odrobiny towarzystwa. Tak było niemal zawsze.

Lisette

Kto by pomyślał, iż akurat na Wysepkę Skarbów przyjdzie mała i nieśmiała Lis. Przybyła tu ciekawa wszelkich oraz niewielkich... zakątków? Raczej nie można było powiedzieć, że to miejsce posiada akurat tak małe kąty. Jedynie za drzewem.
Wilczyca stąpała, delikatnie kładąc łapki na piachu, a także utrzymując uszy wciąż w położeniu. Oczka przy tym były obarczone niewinnym i łagodnym spojrzeniem. Tak jak przewidywała to niejaka Clawdeen. Dzisiejszą jej towarzyszką będzie właśnie Lisette, która przyśpieszyła kroku, gdy dojrzała jakiegoś wilka - Cześć - Rzekła przyjaźnie, acz z niedużą nieśmiałością w głosie. Waderka, do której podeszła raczej wyglądała na przychylną.

Clawdeen

Clawdeen momentalnie odwróciła łeb w kierunku nowo przybyłej, już na starcie posyłając jej towarzyski, miły uśmiech. Jak to szczenię, zamachała energicznie ogonem, przeskakując przez zaspy śniegu, aby tylko znaleźć się jak najbliżej różowej samiczki. Gdy dzielił je niecały metr, zatrzymała się gwałtownie, żłobiąc w ubitym białym puchu niewielkie dołki. Zamachała ogonem ponownie.
- Hej. Jak cię zwą?

Lisette

Lis zareagowała radością i zamachała kilka razy ogonem, po czym uniosła głowę wyżej. Nie spodziewała się takiej reakcji ze strony Claw, ale... - Ja...em...Lisette - Odparła, zmniejszając swoją wstydliwość uśmiechem. Powoli zasiadła na glebie, ale szybko odskoczyła, ponieważ jest bardzo uczulona na taką temperaturę. Znalazła się gdzieś dalej od znajomej i odwróciła do niej wzrok - Przepraszam... ale nie przepadam za takim zimnem - Powiedziała łagodnie. Można by było rzec, że posiada taki sam ton głosu jak Fluttershy. (:
Zaraz znalazła sposób na to by mogła spokojnie usiedzieć. Zbliżyła się do samiczki, podkuliła ogon i wzięła go za ciepły kocyk. Następnie czekała na odzew mówcy.

Clawdeen

Białowłosa spojrzała z obrzydzeniem na ubitą warstwę śniegu. - Spoko. Ja też nie - oznajmiła jak do dobrej, starej znajomej, trącając łapą to, co teraz ścieliło podłoże wyspy. Echh, już nigdy więcej nie będzie narzekać latem na zbyt dużo ciepła, oj nie będzie. Musi sobie od dziś koniecznie obiecać..

Lisette

Wilczyca uśmiechnęła się - A czy mogę poznać Twoje imię? - Spytała. Wiatr zaczął targać grzywkę i futerko Lis, który przyniósł także większy chłód. Mała spróbuje nie zwracać na to uwagi. Z niecierpliwością czekała na lato i już marzyła o łączce pełnej pachnących, o różnych barwach, kwiatach. To będzie chyba jej pierwsza i gorąca pogoda w życiu. To dlaczego zaczęła roić o lecie? Przecież po to posiada wyobraźnię, która pomaga zrozumieć jej świat. Tak sobie to ukształtowała.

Clawdeen

No tak, rozmowa bez poznanego imienia towarzysza potrafi być niekiedy naprawdę niekomfortowa. - Clawdeen - oznajmiła momentalnie, uderzona w twarz nagłym podmuchem chłodnego i silnego wiatru. Zmarszczyła przy tym nos, przymykając ślepia na dłuższą chwilę. A konkretniej, dopóki zwyczajnie powiew nie zmniejszył swej siły. Ryzyko iż do jej ślepi nawpada piachu, paprochów i co tam jeszcze z wiatrem może wpaść nie było raczej zadowalającym faktem. A więc chyba lepiej przeczekać chwilę lub dwie, czyż nie? Tak przynajmniej mniemała sobie białowłosa Claw, ta, która swego rozumowania strzegła jak lwica młodych. A choć nie zawsze jej przemyślenia zdawały się logiczne nawet dla niej samej, w końcu zawsze znalazła w nim choćby odrobinę sensu. No bo w sumie wszystko ma w sobie sens, większy lub mniejszy. Nie sztuka o tym wiedzieć, sztuka to dostrzec!

Anastasie

Franka nie lubiła czekać zbyt długo. Nudziło ją to. Przyszła na wysepkę dla zabawy, nie wierzyła, że może być tu jakiś skarb.
Ale zaczęła kopać.
Kopała.
K o p a ł a...
...
...i wreszcie coś znalazła.
10 kości. Tylko. Jakby było to coś niezwykłego.
Westchnęła i rozsiadła się na piasku.
-Cześć- zwróciła się do rówieśniczki obok {Clawdeen, żeby było wiadomo} -Nazywam się Franczeska, a ty?
Mimowolnie uśmiechnęła się i pogładziła po głowie.

Clawdeen

Do której rówieśniczki? c:

Młoda wadera słysząc obcy głos najwidoczniej skierowany do niej, momentalnie odwróciła się w jego kierunku. Przed sobą miała teraz białą postać o zielonych ślepiach. Już po chwili wciągnęła do nozdrzy woń samotników, znaną jej w sumie słabo, ale jednak... Nie miała co do takich osób w prawie uprzedzeń, ale zawsze był powód, ku któremu decydowali się na życie na własną łapę. A więc wolała nie okazywać zbytniego entuzjazmu i szczenięcej energii, by nie zbudzić odrazy w Franczesce.
- Clawdeen.

Anastasie

Franczeska uniosła kąciki ust i zwróciła wzrok ku morzu. Westchnęła. I roześmiała się, bo jakiś okoń chyba 'rozmawiał' z drugim okoniem. Chyba były to okonie.
Ale wadera nie znała się na rybach. Nie lubiła też, gdy ktoś myślał o niej, że jest jakaś dojrzała czy coś. Była radosnym szczenięciem o innym wyglądzie. Ot.
-Masz piękne imię- powiedziała ciepłym, spokojnym, dźwięcznym głosem. I położyła się na mokrym piasku obserwując niebo.

Lisette

Gdy do waderki uszu doszedł czyiś głos, jeszcze jej nie znany, odwróciła głowę w jego stronę - Hej, jestem Lisette - Rzekła trochę niespokojnie. Zupełnie jak Claw wyczuła woń, który liczył dwa zapachy czyli Franczeski oraz jej towarzyszki. Tak, nie myliła się, to Wiatr i Samotnicy. Nie wiadomo czemu wilki, mieszkające bez Watahy, zupełnie same ją przerażały. Kojarzyła ich z nieobliczalnością oraz smutkiem. A Franczeska? Może nie będzie tak źle. Samiczka rzuciła na nią nieco przerażonym spojrzeniem, lecz nie ukazywała tego zewnętrznie.

Anastasie

Mała zamerdała ogonem i usiadła.
-Miło mi cie poznać!- rzekła nieco entuzjastycznym tonem-Do jakiej watahy należysz? Nie wyczuwam, byś była samotniczką.- dodała radosnym tonem.

Clawdeen

- O, dziękuję - odparła na ów komentarz, owijając ogon wokół swych łap - Z Wiatru - oznajmiła dumie. Tak, fakt iż posiadała własna watahę, której mogła służyć i być wierną od początku napełnią ją pewna satysfakcją. Stado było dla niej niczym dom, rodzina. A to pewien zaszczyt mieć te dobra - niektórzy nawet i ich nigdy nie dostali. A więc wyprężyła dumnie pierś, stojąc w takowej pozie przez najbliższą chwilę. Jej wzrok momentalnie przenosił się z jednej towarzyszki na drugą...

Lisette

...Ale Franczeska nie przedstawiała się w oczach Lis jako jakaś "samobójczyni". Wygląd wadery był dla małej tajemniczy. No co, nie wszyscy posiadają idealną postawę. Natomiast Lis nie wpadło do głowy by choćby komentować do siebie o tym.
Szczególnie ucieszył ją ton głosu, jakim zwracała się do nich. Lekko przymrużyła ślepka, po czym zrobiły się wielkie jakby ujrzała ducha - Jestem z Wody - Odpowiedziała spokojnie, posyłając uśmiech do obu wilczyc. Odetchnęła jak gdyby coś ciężkiego z niej spadło.