Wysepka skarbów

Daria

Na zachód niedaleko morza jest wyspa skarbów gdzie każde stworzenie znajduję skarb cenny lub małocenny. Daria otej wysepce wiedziała.
Można wejśc tam podziemnym przejściem gdzie zwisają roślinki z sufitu i popłynąc na tą wysepkę. :wink:

Opisz dokładnie. Barwnie, albo usuń.
Karenaj

Bridget · Gość

Stanęła na brzegu plaży skąd widać było wysepkę.Czekała na syna... zamierzała popłynąć z nim tam... może znajdzie tam coś ciekawego.

Abaddon

/nie "z kąd" tylko "skąd" :P/

Przybiegł tu za matką. Przystanął obok niej. Jego uwagę od razu przykuł piasek. Ten był dużo przyjemniejszy od piachu, który zapamiętał z wizyty na pustyni. Chłodniejszy. Gdy podniósł wzrok i rozejrzał się uważnie, na jego pysku zagościł szeroki uśmiech. Rozciągające się, w jego mniemaniu, wręcz do nieskończoności pokłady wody, słońce chylące się ku zachodowi, znikające za linią horyzontu... przepiękne miejsce.

Bridget · Gość

No wskakuj na grzbiet!Chyba, że sam popłyniesz??-powiedziała i weszła do wody połorzyła się by J.D mógł wejść na plecy... jeśli chce.

Abaddon

Roześmiał się. - A nie jestem już za duży na takie zabawy? Poradzę sobie - odrzekł z lekkim rozbawieniem. W końcu był już wilkiem dojrzewającym, zdecydowanie większym od zwykłego szczeniaczka. Wkroczył do wody, na początku zanurzył jedną łapę z niepewnością, lecz gdy tylko ta zetknęła się z przeźroczystą cieczą, od razu wszedł dalej. Woda była przyjemnie ciepła.

Bridget · Gość

Popłynęła na wyspę gdy zetknęła się z lądę wyszła na złocisty piach wysepki, polożyła się i osuszyła.

Abaddon

Popłynął za matką. Co prawda, jeszcze nigdy tego nie robił, jednak pływanie okazało się być dziecinnie proste. Wdrapał się na ląd niedużej wysepki. Gdy jego łapy zetknęły się z piaskiem, J.D jął otrzepywać się zawzięcie z wody.

Bridget · Gość

Wsatała i spojrzała na swojego syna, i zaczęła iść w głąb wystpy.Może znajdziemy coś ciekawego!-rzuciła do J.D'ego i zniknęła w zaroślach.

Abaddon

Jeszcze przez chwilę machał energicznie łbem, pozostawiając na suchym piasku dziesiątki niewielkich kropelek wody. W końcu spojrzał na krzewy, pomiędzy którymi zniknęła matka i pognał za nią.

Bridget · Gość

Szła wgłąb, po chwili zobaczyła biegnącego w jej stronę J.D'ego, uśmiechnęła się i szła dalej.Nagle, stanęła przed niewielką omszałą skałą, zaczęła drapać mech pazurami.

Abaddon

/"Wgłąb" łącznie ;)/

Gdy jego matka zatrzymała się, on zwolnił kroku i zbliżył się do niej swym zwyczajnym wolnym chodem. Zatrzymał się nieopodal matki i popatrzył na skałę zewsząd porośniętą mchem. - Po co to robisz? - zapytał ze zdziwieniem. - Przecież to zwyczajna omszała skała.

Bridget · Gość

A nie wiem tak sobie...-przestała drapać w sakłę, zaczęła chodzić po wyspie.Wow!-krzyknęła i zaczęła skakać z radości.

Abaddon

Przysiadł, opierając się grzbietem o omszałą skałę. Mech był mięciutki i całkiem przyjemny. J.D jął obserwować swoją matkę, po czym przemówił doń z rozbawieniem. - Co ty robisz? Aż tak ci się tu podoba?

Bridget · Gość

-Tak... ale nie tylko patrz!-pokazała mu pierścień templariuszy.Był piękny srebrny z czerwonym krzyżem i się błyszczał!!!

Abaddon

Uniósł łuk brwiowy, przyglądając się pierścieniowi. Mógł być dość interesujący, mienił się przepięknie polerowanym srebrem, jednakże J.D nie widział w nim nic nadzwyczajnego. - Znalazłaś go tu? - spytał, przenosząc wzrok na matkę.

Bridget · Gość

-No tak.Przed chwilą...-pokazała pierścień i skakała uradowana.Spojrzała jeszcze raz na niego a oczy zaświeciły się jej jak lampki.

Abaddon

Usiadł i popatrzył na matkę. Jeszcze nigdy nie widział jej tak podekscytowanej. Odkąd pokazała mu pierścień, J.D zachodził w głowę jak to możliwe, że tak szybko zmienia jej się nastrój.

Bridget · Gość

Wiem... pewnie uważasz mnie za głupią... że dałam się twojemu ojcu... tak... upokożyć... ale.. nienadaje się do nocy... jestem za wesoła i... poszłam tam bo moja jedyna przyjaciółka tam się udała-mówiła przez łzy-zawsze muszę kryć się w cieniu... wszyscy o mnie zapomnieli... wszyscy...-łakała i po chwili wybiegła.

Abaddon

Przysiadł. W zupełnym zaskoczeniu obserwował oddalającą się w szybkim tempie sylwetkę matki. Coraz trudniej mu było nadążyć za nią, za jej ciągłymi zmianami nastroju. Abaddon po chwili wahania postanowił, że pozwoli jej na chwilę samotności.

Nedra

Przyszła na plażę[?]. Rozejrzała się dookoła.